ΠΑΛΙΑ....

Του Δημήτρη Σαράντου*

Παλιά, μικρό παιδί, μετά την βροχή ξαμολιόμουν στον χωματόδρομο, πριν γίνει άσφαλτος, έξω από το σπίτι μου, όπου τα ρυάκια κυλούσαν και με τη λάσπη άρχιζα να φτίαχνω φράγματα, λιμνούλες ή ό,τι έφτιαχνε η φαντασία ενός παιδιού. Κίνδυνος από αυτοκίνητα; Τι αυτοκίνητα, μόνο το γαϊδουράκι του Γαλατά πέρναγε...

Στην κοινή μας αυλή, με τον κοινό "καμπινέ" τρείς οικογένειες ζούσαμε. Εξοργιζόμουν που κάθε πρωί, η κυρά- Μαρίτσα συνόδευε με την αγριοφωνάρα της τον Καζαντζίδη στο τρανζίστορ που έπαιζε έξω φωνή και δεν με άφηνε να ακούσω τα δικά μου, «τα Ξένα» . Καθημερινές οι φωνές, τα μαλώματα  με τη μητέρα μου. Το πρωί σκοτώνονταν, το απόγευμα έτρεχε η μία για την άλλη.

Το καλοκαίρι όλοι στη γειτονιά, παρέες στο πεζοδρόμιο, μπροστά στις εξώπορτες, να κουτσομπολεύουν τους άλλους, αλλά και να συμπάσχουν γι’ αυτό που χτύπησε αυτόν που χθες κατηγορούσαν. Και το βράδυ, το βράδυ ανοιχτα παράθυρα, ποιός να κλέψει τί ; και τα ράντζα στο πεζοδρόμιο, έξω απ' το σπίτι, για να κοιμηθεί ο άντρας της οικογένειας, να δροσιστεί.

Τα αναπολώ, τα νοσταλγώ;

ΟΧΙ ! Επ’ ουδενί ! Δεν νομίζω ότι θα άντεχα χωρίς το κινητό μου, Χωρίς όσα μου προσφέρει ο υπέροχος κόσμος του Ιντερνετ, ένα κλίκ και μαθαίνεις ό,τι του ζητήσεις. Το facebook. Επικοινωνία παντου στον κόσμο. Τσαμπα... Την τηλεόραση που την πας;

Παλιά δεν τα είχαμε. Παλιά είχαμε φτώχεια. Αλλά η φτώχεια δεν μας ενοχλούσε γιατί έτσι γεννηθήκαμε, ήταν δεδομένη.

Τώρα έχουμε, βλέπουμε τα πάντα. Πριν λίγο καιρό είχαμε και λεφτά...

Κάποτε ΕΝΑ μόνο πράγμα είχαμε... την ΑΝΘΡΩΠΙΑ... Και μας έκανε να νοιώθουμε πως έχουμε πολλά, με το να είμαστε κοντά ο ένας στον άλλο. Με το να κάνουμε φίλους, οχι επειδή προσδοκούμε να κερδίσουμε λεφτά από αυτούς. Κάναμε φίλους για να παίξουμε, να συζητήσουμε, να πλακωθούμε στο ξύλο... Δεν βλέπαμε τον άλλο σαν χιλιάρικο ή σαν πεντακοσάευρο.

Τώρα η ευημερία μας την στέρησε χωρίς να το πάρουμε είδηση. Και η απουσία της Ανθρωπιάς έφερε την απουσία της συνοχής της κοινωνίας μας. Σπάσανε οι δεσμοί μεταξύ μας. και όταν μία κοινωνία δεν έχει δεσμούς, τότε αρχίζουν τα προβλήματα. Η κρίση που υποφέρουμε δεν είναι οικονομική. Η οικονομική κρίση είναι μία έκφανση της Κοινωνικής παρακμής, που ξεκίνησε όταν άρχισαν να πεφτουν τα λεφτά από την τότε ΕΟΚ, να έρχονται τα εύκολα δανεικά, και να αρχίζουμε να τρέχουμε να προφτάσουμε να μαζέψουμε πιό πολλά από τον διπλανό μας. Λες και ήταν αντίπαλος. και τί να κάνει η κακομοίρα η κυβέρνηση, όποια κυβέρνηση... σιγοντάριζε και χειροκροτούσε... Ψήφοι βλέπεις είναι αυτοί.

Θα μου πείτε ότι όλα αυτά είναι πλέον γνωστά. Ναί, αλλά το πρόβλημα είναι ότι το πήραμε είδηση πολύ αργά. Και υπάρχει άραγε θεραπεία; Δεν το ξέρω, ούτε οι επαϊοντες το ξέρουν. Αυτό που ξέρω είναι ότι αν, αν τυχόν μπορούσαμε να κάνουμε μερικά βηματάκια να ξαναφέρουμε την ανθρωπιά, ίσως να ακολουθούσαν και τα βηματάκια προς την κοινωνική ισορροπία, και ίσως για να πάμε πολύ μακρυα, και η οικονομική, η θεσμική και όποια άλλη ισορροπία θα μας βοηθήσει να ζήσουμε τη ζωή μας ευτυχισμένοι.

Με την ανθρωπιά έχουμε ελπίδα.

O Δημήτρης Σαράντου 

είναι    Πολιτικός Επιστήμονας,Οικονομολόγος   

και αθεράπευτα ρομαντικός.