Κυριακή 26 Νοεμβρίου 2017

Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΑΣ ΕΣΩΣΤΡΕΦΕΙΑ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΣΤΑΣΙΜΟΤΗΤΑ

Του Κώστα Ράπτη*




    Η πολιτική στην Ελλάδα είναι θέμα των ψηφοφόρων του Σύριζα, που κύριος οίδε την λογική τους (αν υπάρχει), και των ηλικιωμένων νοσταλγών του ΠΑΣΟΚ, όπως ανεφάνη από τις εκλογές της κεντροαριστεράς, όπου αυτό το τμήμα των ψηφοφόρων αποτέλεσε το μεγάλο και καθοριστικό ρεύμα
    Γι΄ αυτό, ο μεγάλος αριθμός των ψηφοφόρων, δεν μπόρεσε να προτείνει κάτι πιο διαφορετικό από το παλιό

    Δεν υπάρχει λοιπόν κανένα παράδοξο όταν, οποιοσδήποτε λογικός άνθρωπος στρέφεται στην ΝΔ, είτε αρέσει, είτε δεν αρέσει.
    Μπορείς να το κρίνεις όπως θέλεις, σαν το λιγότερο κακό ή σαν τον μονόφθαλμο που βασιλεύει, όμως,
    Αυτή είναι η κατάσταση και αυτό είναι το πρόβλημά μας
    Δεν μπορείς ποτέ να κρίνεις την πολιτική εξέλιξη στην χώρα μας, χωρίς να πάρεις υπ' όψιν σου αυτές τις δύο ομάδες των ψηφοφόρων, γιατί όση λογική και αν χρησιμοποιήσεις, η δική τους "Λογική" είναι και θα παραμένει η λογική της πλειοψηφίας και η αριθμητική πλειοψηφία είναι καθοριστικός παράγοντας πολιτικής εξέλιξης στην δημοκρατία

    Όλοι οι λαοί έχουν τα δικά τους προβλήματα που πηγάζουν από τέτοιου είδους "λογικές" και κατεστημένες συνήθειες και τρόπους σκέψης, τα προβλήματα όμως υπάρχουν μόνο όταν αυτές οι λογικές αποτελούν πλειοψηφικό ρεύμα
    Πιστεύετε ότι, ο τρόπος σκέψης την ηλικιωμένων που ψήφισαν στενά ΠΑΣΟΚ στις εκλογές της κεντροαριστεράς, διαφέρει από τον κολημμένο τρόπο σκέψης αυτών που ψηφίζουν σταθερά ΚΚΕ, σε όλη τους την ζωή ; καθόλου δεν διαφέρει, είναι και οι δύο πιστοί στην μόνες αρχές που μπορεσαν να μάθουν και να αντιληφθούν.
    'Οπως και η "λογική" των ψηφοφόρων του Σύριζα προϊόν της κοινωνίας μας,που είναι συντηρητική και εσωστρεφής από την φύση της, από την εποχή του Βυζαντίου, φταίνε για την πολιτική και κοινωνική μας στασιμότητα, και οι κατά καιρούς πλειοψηφίες που αυτές οι δύο ομάδες δημιουργούν

    Τι φταίει ;

 είναι γνωστό, αλλά αυτό αποτελεί άλλο θέμα συζήτησης


Ο Κώστας Ράπτης
είναι 
Κοινωνιολόγος
και 
Οικονομολόγος

Παρασκευή 24 Νοεμβρίου 2017

IT'S LONELY AT THE TOP

Του Κώστα Ράπτη*



Είναι τρομερό να διαπιστώνεις πως οι άνθρωποι που λειτουργούν σε ένα κόμμα γίνονται με τον χρόνο πιόνια εγωϊσμού και αυτοσυντήρησης, με αίσθηση μόνο κομματικού και προσωπικού συμφέροντος

Αυτοαχρηστεύονται κοινωνικά, είναι αδύνατον να προσφέρουν όταν έρχονται στην εξουσία, γιατί έχουν χάσει κάθε αίσθηση κοινωνικότητας και κοινωνικού ενδιαφέροντος.



*Ο Κώστας Ράπτης 
είναι
Κοινωνιολόγος 
και 
Οικονομολόγος

Τετάρτη 22 Νοεμβρίου 2017

REQUIEM FOR A DREAM

   Του Δημήτρη Σαράντου*


    Στην ενήλικη ζωή μου, ήμουν πάντα πολιτικοποιημένος. Παρακολουθούσα τα πολιτικά πράγματα, προσπαθούσα να είμαι όσο το δυνατόν αντικειμενικός για να μπορώ να κρίνω.
    
    Απο την αρχή κανένα κόμμα δεν μου χτυπούσε στο μάτι. Σε όλα διέκρινα την υστεροβουλία, την εξουσιολαγνεία, την ατολμία για το Νέο.
    
    Σε όλη την ενήλικη ζωή μου, ένοιωθα τουλάχιστον άβολα, κάθε φορά που αποφάσιζα να ενεργοποιηθώ, αλλά πάντα βρισκόταν μία κομματική σημαία εκεί να προσπαθεί να με τυλίξει.
    
    Έτσι κύλισε η ζωή μου ως πολίτης χωρίς να μπορώ να προσφέρω κάτι παραπάνω στα κοινά.
    
    Ώσπου ένας δημοσιογράφος έκανε την έκπληξη και ίδρυσε το μόνο κόμμα για το οποίο είπα "Μα αυτό είμαι εγώ !". Ένα κόμμα που επιτέλους σκεφτόταν με την απλή λογική. Ένα κόμμα χωρίς κραυγές και υστερίες. Ένα κόμμα που στις συγκεντρώσεις του όλοι άκουγαν και δεν σηκωναν πανώ. Με την πρωτοπορία της πνευματικής Ελλάδας. Με...με...με...

    Κι έτσι αποφάσισα να το ακολουθήσω. Και δεν έκανα λάθος. Απέκτησα εμπειρίες, εκφράστηκα και ακούστηκα. Οργάνωσα και οργανώθηκα. Απέκτησα Φίλους.
    Ώσπου άρχισε η πτώση και το Διαβολάκι της εξουσιολαγνείας κατάφερε και μπήκε στα κεντρικά γραφεία. Το Ποτάμι άρχισε να βαριακούει. Δεν έβλεπε πόσο το ίδιο έφταιγε για την αποτυχία του και όχι η κακούργα καθυστερημένη κοινωνία που δεν το κατάλαβε. Άρχισε να κοιτάζει για εξωτερικούς σωτήρες. Η συνέχεια γράφεται τούτες τις μέρες με την ενσωμάτωση του “Νέου” στο “Παλίο”. Δείγματα γραφής για το ποιός είναι το Αφεντικό έχουν δοθεί ήδη και θα συνεχίσουν να δίνονται εκεί μέσα για όποιον αμφισβητεί την Παλιά Τάξη πραγμάτων.

    Το μόνο κόμμα που έφερε το φρέσκο, το διαφορετικό ήθος στην πολιτική μας ζωή εξαφανίζεται, γίνεται βορά στο Συστημα. Αυτό που μας κατάντησε σε αυτή την κατάντια. Δεν με ενδιαφέρει ο λόγος που έγινε αυτή η κίνηση. 
Με ενδιαφέρεί ότι άνθρωποι που πίστεψαν ότι η πολιτική έχει και ελπίδα, και όχι μόνο εξουσία και ιδιοτέλεια, διαψεύδονται. Με ενδιαφέρει ότι άνθρωποι ικανότατοι θα ξανακάτσουν στον καναπέ τους.

    Με ανατριχιάζει που σκέπτομαι ότι η Χώρα μου πεθαίνει και μαζί της σκοτώνει ό,τι προοδευτικό και καινούριο τολμά να της αντιτεθεί.

    Το Ποτάμι ψυχορραγεί, και θα πεθάνει. Το μόνο που μένει, είναι όλοι εσείς, που διαβάζετε αυτές τις ρομαντικές συναισθηματικές πομφόλυγες, να το σκεφτείτε με λίγη συμπάθεια, και γιατί όχι, λίγη εκτίμηση...

    Και που ξέρεις, μπορεί να γίνονται θαύματα...

*Ο Δημήτρης Σαράντου
είναι Πολιτικός Επιστήμων,
Οικονομολόγος
και μέλος του Ποταμιού


Δευτέρα 13 Νοεμβρίου 2017

TO ΠΑ.ΣΟ.Κ. ΔΕΙΧΝΕΙ ΤΑ ΔΟΝΤΙΑ ΤΟΥ

του Δημήτρη Σαράντου*


    Η Πρώτη Φάση του πιό ανορθόδοξου ίσως πολιτικού εγχειρήματος στην Ελλάδα, και πιθανόν παγκόσμια, έληξε. Το σκόρ είναι αυτό...



Φώφη Γεννηματά          73.939 ψήφοι (42,50%),
Νίκος Ανδρουλάκης      43.735 ψήφοι (25,14%),
Γιώργος Καμίνης           23.520 ψήφοι (13,52%),
Σταύρος Θεοδωράκης    17.062 ψήφοι (9,81%),
Γιάννης Μανιάτης             7.417 ψήφοι (4,26%),
Γιάννης Ραγκούσης          4.162 ψήφοι (2,39%),
Κων/νος Γάτσιος               2.877 ψήφοι (1,65%),
Απόστολος Πόντας              924 ψήφοι (0,53%),
Δημήτρης Τζιώτης                343 ψήφοι (0,20%).

Με άλλα λόγια,
ΠΑΣΟΚ             74.29 %
Καμίνης           13.52 %
Θεοδωράκης     9.81 %
Λοιποί       Ποιοί λοιποί;

Δηλαδή πρακτικά απόλυτη επικράτηση του ΠΑΣΟΚ.
    
    Ποιό ειναι άραγε αυτό το περίφημο ΠΑΣΟΚ ή θά έλεγα επίσημα Δημοκρατική Συμπαράταξη, που αντιστέκεται στην σήψη του χρόνου, και έχει και το “θράσσος” να διεκδικεί την ηγεσία της περιοχής του;
    
    Είναι το κόμμα του 43,92% το 2009 που έγινε 4,68% το 2015. Είναι παρ όλα αυτά το μόνο κόμμα που αύξησε τους βουλευτές του στην παρούσα βουλή χωρίς να ιδρώσει καθόλου. Απλά έφυγαν έτοιμοι βουλευτές από άλλα κόμματα και του ήρθαν.
    Είναι το κόμμα με την μεγαλύτερη εμπειρία και αποδοτικότερη λειτουργία των κομματικών μηχανισμών. Απόδειξη, όλα τα πιό πάνω επιτευγματά του.
    
    Οχι, το ΠΑΣΟΚ δεν έγινε αρνάκι επειδή πήρε ελάχιστο ποσοστό. Παραμένει λύκος, που δείχνει τα δόντια του, και όταν χρειαστεί δαγκώνει θανάσιμα.

    Αυτό ακριβώς έγινε με την κίνηση της συγκρότησης του Νέου Φορέα. Αφού επετεύχθη ο στόχος του να γίνει το τρίτο κόμμα στη Βουλή, αποσπώντας βουλευτές, έπρεπε να αλλάξει το προφίλ του Παλιού ΠΑΣΟΚ που τιμώρησαν οι ψηφοφόροι, με ένα νέο προοδευτικό, μιας και η απαίτηση μεταρρύθμισης και προοδευτισμού αρχίζει να αναδύεται από τους πολίτες. Και επειδή τα στελέχη του, παρά την μετακόμιση του λεγόμενου “βαθέως ΠΑΣΟΚ” στον ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ., παραμένουν τα ίδια με ελάχιστη ανανέωση, θα έπρεπε να εφευρεθεί μία επίφαση προοδευτισμού και μεταρρύθμιστικής διάθεσης. Και η επίφαση βρέθηκε στην πόρτα του Ποταμιού, ένός κόμματος που έχει, παρά τα προβλήματά του την αποδοχή του κόσμου σαν προοδευτικό και νέωτεριστικό κόμμα. Η πρώτη κρούση της πόρτας του έγινε πριν ένα χρόνο ανεπιτυχώς. Η δεύτερη όμως προσπάθεια βρήκε ανταπόκριση από την Ηγετική Ομάδα, που έψαχνε κάποιον να την τραβήξει από τα μαλλιά, να τη σώσει. Μαζί με τον Επικεφαλής του Ποταμιού στην παγίδα έπεσε και ο Δήμαρχος Αθηναίων, στην προσπάθειά του να πλασσαριστεί σε μιά καλή θέση μετά το πέρας της δημαρχίας του.

    Έτσι λοιπόν ξεκινά το αφήγημα του Εντελώς Νέου Φορέα. Λες και το κάθε κόμμα θα απεκδύετο της φιλοδοξίας του να κυριαρχήσει μέσα σε αυτόν τον οργανισμό. Και οι πιθανότητες βέβαια είναι στο ΠΑΣΟΚ. Και αυτό, μέχρι στιγμής γίνεται. Η διαδικασία κόβεται και ράβεται στα μέτρα του. Και με αριστοτεχνικό τρόπο το επιβάλλει στους λοιπούς. Πρώτα η ανάδειξη του Αρχηγού, για να μπορούμε να ελέγχουμε τα πράγματα, μετά τα διαδικαστικά, ήσσονος προτεραιότητας και σημασίας βέβαια, όπως συνέδρια ιδεολογίες κ.λ.π. Όπως είπε πετυχημένα κάποιος πολιτικός “το κάρο πίσω από το άλογο”.

    Η εκλογική του στρατηγική, σοφά μελετημένη, συνίσταται στην αποχή της Αρχηγού του από συνομιλίες και ανακάτεμα με την πλέμπα, τους άλλους υποψήφιους, για να τονίσει την αίσθηση ανωτερότητάς της, το ότι αυτή διαφέρει, είναι πιό ψηλά. Το άλλο εμπλεκόμενο κόμμα βασίζεται στην στρατηγική του μεγάλου όγκου ψηφοφόρων, με την , απλοϊκή όπως απεδείχθη, συλλογιστική ότι έτσι θα υπερβεί το εμπόδιο των πολύ περισσοτέρων μελών του ΠΑΣΟΚ. θεωρώντας ότι οι πολλοί θα πρέπει να το προτιμήσουν αναγκαστικά .

    Η απάντηση ήρθε την ημέρα της εκλογής, όπου ο μηχανισμός του ΠΑΣΟΚ κινητοποίησε τον κόσμο του. Παλαιούς πιστούς οπαδούς του, που πλέον μεγάλης ηλικίας, έχουν χρόνο να πάνε να ψηφίσουν, και κάτι για να γεμίσουν την ανία του συνταξιούχου. Θέλετε την απόδειξη;

25 ετών - 34 ετών είναι 8%
35 ετών - 44 ετών είναι 10%
45 ετών - 54 ετών είναι 15%
55 ετών - 64 ετών είναι 26%
65+ είναι 39%

Μια χαρά για "ΝΕΟ" φορέα...

    Δεν θα ήθελα να επεκταθώ στην περίπτωση του Ποταμιού, για συναισθηματικούς λόγους, τό αποτέλεσμα όμως είναι ότι υπέστη συντριπτικό χτύπημα μαζί με τη συντριπτική ήττα του Επικεφαλής του.
   Και το ερώτημα που αναφύεται είναι:
Το δάγκωμα του λύκου είναι θανάσιμο;

Ο Δημήτρης Σαράντου
είναι Πολιτικός επιστήμων
και Οικονομολόγος


Πέμπτη 9 Νοεμβρίου 2017

ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΦΙΛΟΤΙΜΟ, ΣΤΟ ΣΟΥΗΔΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΥΓΕΙΑΣ

 Tου Κώστα Ράπτη*

    Εντύπωση έκανε σε φίλο η εντύπωση ελλήνων γιατρών στην Σουηδία, ότι οι σουηδοί γιατροί τηρούν αυστηρά το ωράριό τους και δεν δείχνουν το επιπλέον προσωπικό ενδιαφέρον για τους ασθενείς τους, μένοντας και πέραν του ωραρίου τους, όπως κάνουν οι έλληνες συνάδελφοί τους

    Εκ πρώτης όψεως το θέμα δείχνει έλλειψη προσωπικού ενδιαφέροντος των σουηδών γιατρών για τους ασθενείς τους, κάτι που κρίνεται αρνητικά από τους έλληνες συναδέλφους τους, οι σουηδοί φαίνεται δλδ να μην διαθέτουν το προσωπικό ενδιαφέρον, αυτό που στην Ελλάδα έχουμε μάθει να αποκαλούμε φιλότιμο
    Στην παρατήρησή μου ότι, αν συνεχίσουν οι έλληνες γιατροί να λειτουργούν με τον ίδιο τρόπο θα επηρεάσουν αρνητικά το σουηδικό σύστημα υγείας, με κοίταζε σαν να ήμουν εξωγήϊνος ή να μην ξέρω τι λέω
    
    Λοιπόν το θέμα είναι απλό, όσο είναι και ουσιαστικό...

'Εχουμε να κάνουμε με δύο διαφορετικούς τρόπους σκέψης, έναν σύγχρονο προσαρμοσμένο στις ανάγκες και δεδομένα της σύγχρονης τεχνολογικής εποχής, και σε έναν τρόπο σκέψης και λειτουργίας παλιάς κοπής
    Ο Σουηδός γνωρίζει και έχει μάθει να λειτουργεί στηριζόμενος σε τέσσερις βασικές προϋποθέσεις :
    Την οργάνωση, την παροχή των μέσων , την σωστή χρήση των μέσων δλδ της τεχνολογίας και τέλος την προσωπική παρέμβαση, θεωρεί δε την προσωπική παρέμβαση, από μόνη της, ηρωϊσμό με πενιχρό αποτέλεσμα
    Δεν είναι παραξενιά του ούτε αδιαφορία του, ξέρει ότι, ουσιαστική είναι η παρέμβασή του, μόνο αν ικανοποιούνται οι υπόλοιπες τρείς προϋποθέσεις, αν ναι, πράγμα που συμβαίνει στη Σουηδία, μπορεί εύκολα να αποχωρήσει στην λήξη του ωραρίου του γνωρίζοντας ότι, όλα θα εξακολουθήσουν να λειτουργούν ομαλά, όπως πριν.
    Ο 'Ελληνας γιατρός μην έχοντας συνηθίσει σε ανάλογο τρόπο λειτουργίας, λόγω αδυναμίας σωστής οργάνωσης και έλλειψης των μέσων προπαθεί να αντικαταστήσει το κενό με προσωπική προσπάθεια
    Αδύναμος και σχεδόν μόνος προσπαθεί να ξεπεράσει τα προβλήματα, ήρωας ; σίγουρα ναι, σύγχρονος ; όχι
    Είναι ανάγκη να επισημανθεί ο στρεβλός τρόπος να εξαρτάσαι σχεδόν αποκλειστικά από την καλή διάθεση του γιατρού και να υποτιμάς ακόμη και την δική του πιθανή κατασταση προσωπικής αδυναμίας ; 
Άνθρωπος είναι κι αυτός, έτσι δεν είναι ;

* Ο Κώστας Ράπτης
είναι Κοινωνιολόγος
και Οικονομολόγος
με σπουδές και μακρά διαμονή
στην Σουηδία.


Τρίτη 7 Νοεμβρίου 2017

ΚΕΝΤΡΟΑΡΙΣΤΕΡΑ : ΕΓΧΕΙΡΗΜΑ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΉ

Του Κώστα Ράπτη*



    Η πολιτική έννοια της κεντροαριστεράς πρέπει να διαχωριστεί από το εγχείρημα δημιουργίας ενός πόλου, του πολιτικού αυτού χώρου
   
     Η έννοια κεντροαριστερά δεν μπορεί να αποκτήσει ευρύ κύκλο υποστηρικτών, αν δεν αποκτήσει ιδεολογικο, πολιτικό και κοινωνικό περιεχόμενο

    Ο πολιτικός αυτός χώρος, για να μην παίζουμε με τις λέξεις δεν μπορεί να είναι άλλος από τον σοσιαλδημοκρατικό
   
     Ακόμη δεν έχουμε καταλάβει ποιό είναι το πολιτικό στίγμα της κίνησης της κεντροαριστεράς, η έννοια είναι τόσο γενική που αν, δεν προσδιοριστεί δεν μπορεί να πείσει
    
    Το έλλειμμα ιδεολογικου - πολιτικού στίγματος το πλήρωσε το Ποτάμι, το πλήρωσε και το ΠΑΣΟΚ γιατί κυβέρνησε ανερμάτιστα και ευκαιριακά, χωρίς πολιτικές αρχές και ιδεολογική κατεύθυνση, το πλήρωσε και και η χώρα μαζί του.
    
    Ο σοσιαλισμός του πασοκ έπειθε μέχρι που απεδείχθη νεφελώδης και με σημαία ευκαιρίας.


    Φοβάμαι ότι θα έχουμε τα ίδια αποτελέσματα με την κεντροαριστερά, και φοβάμαι ότι έχουν αρχίσει να φαίνονται με το μικρό ενδιαφέρον που υπάρχει.
    Απαιτούνται θέσεις κοινωνικο-ιδεολογικού περιεχομένου, που είναι δύσκολο να συμφωνήσουν δέκα άνθρωποι σε αυτό.

    Το εγχείρημα μπορεί να γίνεται με όποιους σωστούς τρόπους ή όχι, υπάρχουν διαφορετικές απόψεις πάνω σε αυτό, αλλά η κεντροαριστερά δεν θα κριθεί εκεί, θα υπάρξει σαν ισχυρός πολιτικός παράγοντας στην πολιτική ζωή, μόνο αν δείξει ότι, έρχεται να καλύψει ένα πολιτικό - ιδεολογικό κενό που υπάρχει, κραυγάζει, θα έλεγα, και δεν βρίσκει ανταπόκριση.

    Πιστεύω εκεί θα κριθεί, δηλαδή στο περιεχόμενο του εγχειρήματος και όχι στο εγχείρημα, αυτο καθαυτό.

    Είναι ιδιαίτερα δύσκολο εγχείρημα, γιατί απαιτεί ιδιαίτερες γνώσεις, και συγκερασμό ιδεών, μεταξύ των δύο βασικών πολιτικών ιδεολογιών. Μπορούν αυτοί που προσπαθούν να το κάνουν ;
    Η αλήθεια είναι ότι δεν απαιτείται να είναι πρωτοπόροι. Τους δρόμους τους ανακάλυψαν και τους άνοιξαν σοσιαλδημοκρατικά κινήματα σε άλλες χώρες πριν από δεκαετίες.

*Ο Κώστας Ράπτης
είναι Κοινωνιολόγος
και Οικονομολόγος

Δευτέρα 6 Νοεμβρίου 2017

ΠΑΡΑΚΜΗ...

Της Φιλαρέτης Βυζαντίου*



Όλα όζουν φθορά
όλα παρακμη
όλα συννεφιασμένα
σαν το βλεμμα της Ιστορίας μας
που μας κοιτάζει 
περίλυπο
σαν κάτι να προσμένει
Κι εμείς τραγικά 
αναπαυμένοι μέσα στα 
σκουπίδια μας...


*Η Φιλαρέτη Βυζαντίου είναι Ιστορικός, και ποιήτρια.

Σάββατο 4 Νοεμβρίου 2017

ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΠΑ.Σ.ΟΚ.


Του Δημήτρη Σαράντου*




    Η 3 Σεπτεμβρίου του 1974 είναι μία από τις ημερομηνίες-ορόσημα για τη σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας. Η Ημέρα που επίσημα ιδρύθηκε το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα σημάδεψε, και κυρίως διαμόρφωσε μία νέα πρωτόγνωρη  για τη Χώρα εποχή, αλλά και για τις διαπροσωπικές και κοινωνικές σχέσεις. Ημέρα που έγινε απαρχή μιας άνευ προηγουμένου οικονομικής ανάπτυξης, και μιας ανευ προηγουμένου κατάπτωσης. 
    Το πρώτο μεγάλο επίτευγμα του νέου κόμματος είναι ότι έδεσε με άρρηκτες σχέσεις πολιτικές ομάδες, τόσο διαφορετικές, όσο οι πρώην αγωνιστές του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ, όσο παλαιοκομματικούς, μέλη της Ενωσης Κέντρου, και Βενιζελικούς. Από ακροαριστερούς, αντιχουντικούς, μέχρι σοσιαλδημοκράτες εκσυγχρονιστές. Όλοι αυτοί δημιούργησαν μία συμπαγή ομάδα υπό την αρχηγία του Ανδρέα Παπανδρέου, ενός από τους ελάχιστους Έλληνες ηγέτες που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν "χαρισματικοί" με την επιστημονική έννοια του όρου.

    Ο ίδιος ο Ανδρέας Παπανδρέου, εισήγαγε στην Πολιτική, για πρώτη φορά στην Ελλάδα, τεχνικές του Επιστημονικού  Πολιτικού Μάρκετινγκ. Εισήγαγε μεθόδους αναγνωσης των τάσεων της κοινωνίας, μεθόδους επεξεργασίας των, και κατέβηκε στη διεκδίκηση της εξουσίας με , ίσως το πιό δυνατό σύνθημα που υπήρξε ποτέ και ίσως θα υπάρξει για καιρό ακόμα, την "ΑΛΛΑΓΗ" . Ένα γενικόλογο σύνθημα που ξεσήκωσε μάζες, οι οποίες έδιναν, η κάθε μία την δική της ερμηνεία, σύμφωνα με τις προσδοκίες και τις ανάγκες της. Μαζί με εξ ίσου μελετημένα και δυνατά συνθήματα, όπως «Η Ελλάδα στους Έλληνες» αναπόφευκτα κατέλαβε την εξουσία με ένα τεράστιο 48%.

    Εξ ίσου προσεκτική μεθοδολογία εφάρμοσε στην διατήρηση της εξουσίας, ενδυναμώνοντας καίριους τομείς με ανθρώπους πιστούς στο Κόμμα, και χρησιμοποιώντας τις Ευρωπαϊκές χορηγήσεις, και την άνετη χρηματοδότηση, για να αυξήσει  τις κοινωνικές δαπάνες, αλλά και τις μισθολογικές δαπάνες στο Δημόσιο.
    
    Αυτό όμως είχε επίπτωση και στον οικονομικό τομέα, όπου άρχίζει να αυξάνει το πρωτογενές έλλειμα, αλλά κυρίως στον κοινωνικό τομέα. Εδώ παρατηρούμε την αλλάγή της συμπεριφοράς και της νοοτροπίας της Ελληνικής Κοινωνίας. 
    
     Η εισροή χρήματος, πρωτόγνωρη στα λαϊκά στώματα, αρχίζει να διαφοροποιεί την συμπεριφορά, να την μετατρέπει σε καταναλωτική, αφού η κατανάλωση είναι ο πιό γρήγορος και  εύκολος δρόμος προς την "Ευτυχία". Με αυτό τον τρόπο μεταφέρεται η προσοχή από τις διαπροσωπικές σχέσεις, που ελλείψει χρήματος ήταν ο μόνος τρόπος επικοινωνίας και ευχαρίστησης μεταξύ των ανθρώπων, στις σχέσεις χρήματος. Ο κάθε άνθρωπος πλέον βλέπει τον άλλο σαν μία ευκαιρία να αποκτήσει χρήματα, και όχι σαν σύντροφό που ανταλλάσσει σκέψεις, προβλήματα ή λύσεις.
    
    Αρχίζει έτσι να εκλείπει ένα σημαντικότατο χαρακτηριστικό της Ελληνικής κοινωνίας. Η Ανθρωπιά. Που η έλλειψή της δημιουργεί κενές σχέσεις που στηρίζονται στο συμφέρον, που με τη σειρά του ένέχει το στοιχείο της αντιπαλότητας. Και όλα αυτά δημιουργούν τις προϋποθέσεις αποσύνθεσης της κοινωνίας. Από τότε ξεκινούν οι διεργασίες που μας έφτασαν στο σημείο του σήμερα.

    Η άνετη επιδοκιμάσία του λαού φέρνει φυσιολογικά την αλαζονεία της εξουσίας, η αλαζονεία φέρνει διάφορες δυσλειτουργίες, χρηματισμό, μεγαλύτερη κομματικοποίηση, μεγαλύτερο διαγκωνισμό των λαϊκών στρωμάτων για να καταφέρουν να  πάρει και αυτοί ένα κομμάτι της πίτας, επιτείνοντας έτσι όλα τα διασπαστικά στοιχεία που αναφέρθησαν, επιτείνοντας την αποσύνθεση της κοινωνίας.

    Η αλλαγή της ηγεσίας από την εκσυγχρονιστική τάση του ΠΑ.ΣΟ.Κ., δεν θα μπορούσε να φέρει αποτέλεσμα, από την στιγμή που οι διαβρωμένοι Θεσμοί, οι διαφθορά του Δημοσίου, αλλά, κυριότερα, η ήδη διαμορφωμένη, από τις πρακτικές που εφαρμόστηκαν, κοινωνία, που είναι ανικανη να παρακολουθήσει την ηγεσία, που αποκομμένη προσπαθεί μάταια να εφαρμόσει αυτά που θεωρεί αναγκαία για μία μεταρρύθμιση. Διάφορες προσπάθειες, όπως η μεταρρύθμιση του Ασφαλιστικού, προσκρούουν στον τοίχο των κατακερματισμένων συμφερόντων διαφόρων κατηγοριών, του συνδικαλισμού και του κράτους Γαργαντούα. 

    Το αντίπαλο  κόμμα αναγκάζεται να υιοθετήσει ανάλογες πρακτικές παροχών, και διοίκησης, προκειμένου να ανταγωνιστεί, κάνοντας ακόμη χειρότερα τα πράγματα, μη δίνοντας εναλλακτικές για τους Πολίτες που ζητούν μία άλλη διέξοδο.

    Το φαινόμενο ΠΑ.ΣΟ.Κ κυριάρχησε γιατί ακριβώς είναι απόλυτα συμβατό με τον Λαό μας. Είναι η ίδια η έκφραση των μικροαστικών απαιτήσεων του Λαού για βόλεμα, για ήσσονα προσπάθεια, αλλά και για εκμετάλλευση κάθε ευκαιρίας βελτίωσης. Είναι ή εικόνα ενός Λαού ικανού για το χειρότερο και για το καλύτερο.

    Το φαινόμενο ΠΑ.ΣΟ.Κ εξακολουθεί να υπάρχει, και μάλιστα σε κακέκτυπη μορφή, εξακολουθεί να επηρεάζει την πολιτική ζωή του τόπου, γιατί πλέον οι νέοι των δεκαετιών ’70 και ’80, η περίφημη γενιά του Πολυτεχνείου, οι σημερινοί εξηντάρηδες και εβδομηντάρηδες, είναι πλέον η γενιά που βρίσκεται στα πράγματα, είναι η γενιά που εξουσιάζει την Πολιτική και Οικονομική ζωή, Είναι αυτή η γενιά που γαλουχήθηκε, που ανδρώθηκε και κυρίως διαμορφώθηκε με την νοοτροπία ΠΑ.ΣΟ.Κ. Είναι η γενιά που το μέσα της είναι προγραμματισμένο με αυτόν  τον τρόπο ζωής και το κυριότερο και πιό επικίνδυνο...

    Είναι η γενιά που εκτρέφει και διαμορφώνει τις νεότερες γενιές. Τα παιδιά της.


Ο Δημήτρης Σαράντου
είναι 
Πολιτικός Επιστήμων
Και 
Οικονομολόγος


Ο ΘΡΙΑΜΒΟΣ ΤΗΣ ΙΔΙΩΤΙΚΗΣ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ

Του Δημήτρη Σαράντου*



Κατά τη ρωμαϊκή αυτοκρατορία, απαγορευόταν στους Ρωμαίους στρατηγούς να διαβούν τον Ρουβίκωνα, κατευθυνόμενοι προς τη Ρώμη, για τον φόβο πραξικοπήματος. Ο Ιούλιος Καίσαρ, προχωρώντας εναντίον του Πομπήιου είπε “alea jacta est” ( το ζάρι ερριφθη ), και τον διέβη, με τα γνωστά αποτελέσματα, μιας κραταιάς αυτοκρατορίας.

Ερχόμενοι στην δική μας, Ελληνική, πραγματικότητα, ίσως άξιζε να εξετάζαμε, αν το ζάρι ερρίφθη, αν ο δικός μας Ρουβίκωνας διέβη τον Ρουβίκωνα, αν η χώρα δηλαδή βρίσκεται στην μη αναστρέψιμη πορεία.

Φαίνεται πως από τα μέσα της δεκαετίας του 2000, όταν η Ελλάδα έφτασε στον κολοφώνα της ( μόνον οικονομικής δυστυχώς ) δόξας της, έχει αρχίσει μία καθοδική πορεία, που συνεχίζει μέχρι τις μέρες μας. Και ακόμη πιο δυστυχώς (!) η πορεία αυτή συνοδεύεται από την συνεχόμενη έκπτωση ηθών, θεσμών, και κοινωνικών σχέσεων. Μία πορεία που άρχισε ουσιαστικά από όταν έπαψαν να υπάρχουν εθνικοί στόχοι. Υπήρξε για παράδειγμα, μετά την Επανάσταση ο στόχος της Μεγάλης Ιδέας, μετά την Γερμανική κατοχή ο στόχος της απελευθέρωσης, ό στόχος της ανοικοδόμησης της Πολιτείας και των Θεσμών. Και φυσικά δεν είναι τυχαία η εμφάνιση τόσων σημαντικών ανθρώπων, των γραμμάτων της πολιτικής, του πολιτισμού εκείνες τις εποχές.

Η δεκαετία του '80 σημαίνει τη απαρχή της πτώσης, με την στροφή της κοινωνίας στην απόκτηση χρήματος, που άφθονο ερχόταν από την Εσπερίαν. Και σε αυτό συνέβαλλαν οι τότε κυβερνήσεις, προσπαθώντας να οικειοποιηθούν εκλογικά την κατάσταση. Οι Θεσμοί μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα, εφ όσον “κι έτσι πάμε καλά “. Το Κράτος, για τους ίδιους λόγους, δεν έχει ανάγκη οργάνωσης και φορτώνεται με ανθρώπους που σκοπό έχουν το “βόλεμα”. Αποτέλεσμα: Ελλιπής λειτουργία του κράτους. Ελλιπής έλεγχος της παραβατικότητας, ανύπαρκτος έλεγχος των αντικοινωνικών κοινωνικών ομάδων. Η σημερινή κατάσταση δεν αμφισβητείται νομίζω από κανένα.

Και ερχόμαστε στο φλέγον ζήτημα, ποιός, ερήμην του κράτους, μπορεί να διαχειριστεί , να ελέγξει την ανομία.

Μα φυσικά η Ιδιωτική Πρωτοβουλία ! Στην ιδιωτική πρωτοβουλία άλλωστε βασίστηκαν πολλά σημαντικά έργα που έγιναν κατά την ιστορία της Ελλάδας. Δείτε τους μεγάλους, και μικρούς εθνικούς ευεργέτες. Μόνο που η σημερινή “ιδιωτική πρωτοβουλία” έχει διεστραφεί, όπως κάθε τι στην σύγχρονη Ελλάδα. Η σύγχρονη μορφή της λέγεται “αυτοδικία”. Ονομάζεται αυθαίρετη στοχοποίηση, τα κριτήρια είναι απλοϊκά, απόλυτα σύμφωνα με την ιδεολογία που εκφράζει ο αυτοδικών, η δράση του οποίου γίνεται δίχως ουδέν ουσιαστικό πρόσκομμα από την πολιτεία. Μία σχεδόν απόλυτη εφαρμογή του “laissez faire, laissez passer”. Μόνο που εδώ η ιδιωτική πρωτοβουλία αρχίζει να γίνεται επικίνδυνη. Κάτι σαν Far West. Kαι το χειρότερο, ποιά είναι τάση, μήπως αυτή η αναπλήρωση της ανικανότητας του Κράτους, πιθανόν, πιθανόν λέω, να βρίσκει και μια υποσυνείδητη αποδοχή και μία ανακούφηση από την πλευρά του κόσμου; Να δημιουργείται σιγά – σιγά και μία διεστραμμένη, πάλι, αίσθηση περί Δικαίου;

Γιατί, αν τυχόν κάτι τέτοιο συμβαίνει, τότε θα έχουμε κι εμείς διαβεί τον Ρουβίκωνα. Και τότε ΔΕΝ θα υπάρχει γυρισμός.


Ο Δημήτρης Σαράντου
είναι
Πολιτικός Επιστήμων
και
Οικονομολόγος


Σάββατο 28 Οκτωβρίου 2017

28η Οκτωβρίου Νο 2

Το βρήκα ριγμένο μέσα στην απεραντοσύνη του Διαδικτύου, άγνωστο από ποιόν, και δεν αντιστάθηκα στον πειρασμό να το μοιραστώ, για το διακριτικό λεπτό του χιούμορ. Ζητώ συγγνώμη από τον άγνωστο συγγραφέα, αλλά προσπάθησα ανεπιτυχώς να τον εντοπίσω...
Δημήτρης Σαράντου




"Η 28η Οκτωβρίου είναι μια πάρα πολύ σπουδαία μέρα. Η 27η Οκτωβρίου και η 29η Οκτωβρίου δεν λένε και πάρα πολλά πράγματα. Η 26η Οκτωβρίου κάτι λέει άμα σε λένε Δημήτρη. Ο Δημήτρης Καλπακλής που τον λένε Δημήτρη και πάει Δευτέρα, χαίρεται πάρα πολύ που τον λένε Δημήτρη γιατί γιορτάζει και παίρνει πάρα πολλά παιχνίδια και είναι πάρα πολύ τυχερός.
Ενώ άμα σε λένε Νεκτάριο δεν είσαι και πολύ τυχερός, γιατί κανένας δεν ξέρει πότε γιορτάζουν οι Νεκτάριοι. Κάποτε πρέπει να γιορτάζουν οι Νεκτάριοι, γιατί ένα παιδί που το λένε Νεκτάριο μού είπε ότι κάποτε γιορτάζουν ακόμα και οι Νεκτάριοι, αλλά επειδή κανένας άνθρωπος στον κόσμο δεν ξέρει πότε γιορτάζουν οι Νεκτάριοι, αυτό το παιδί είναι πολύ στενοχωρημένο και τρέχουν και οι μύξες του.
Η 28η Οκτωβρίου είναι μια πάρα πολύ σπουδαία μέρα άμα πέφτει Δευτέρα, γιατί έχουμε τριήμερο και πάμε εκδρομή στο χωριό του μπαμπά μου. Εκτός αν δεν πάμε, γιατί η μαμά μου δεν χωνεύει τη μαμά του μπαμπά μου, ενώ χωνεύει πάρα πολύ τη δική της μαμά που δεν τη χωνεύει ο μπαμπάς μου, οπότε μπορεί να μείνουμε και σπίτι.
Εμείς τα παιδιά είμαστε πάρα πολύ περήφανα που έχουμε την 28η Οκτωβρίου. Γιατί πριν γίνει η 28η Οκτωβρίου, είχανε να γιορτάζουνε μόνο την 25η Μαρτίου. Την 28η Οκτωβρίου πηγαίνανε σχολείο κανονικά γιατί δεν υπήρχε 28η Οκτωβρίου. Δηλαδή υπήρχε 28η Οκτωβρίου, αλλά κανένας δεν το έκανε θέμα γιατί δεν είχανε μπει οι Γερμανοί. Έπρεπε πρώτα να μπουν οι Γερμανοί και μετά να γίνει μια μέρα της προκοπής.
Εγώ είμαι πολύ περήφανη Ελληνοπούλα. Νιώθω ένα ρίγος. Και μόλις το είπα στη μαμά μου μού έβαλε θερμόμετρο και είχα 37,4 και μου έδωσε σιρόπι και μου πέρασε το ρίγος. Η γιαγιά μου νιώθει ένα ρίγος από μόνη της, γιατί εκείνη την έζησε την 28η Οκτωβρίου και πρέπει να την πέρασε πάρα πολύ ωραία.
Η κυρία Χρυσάνθη, η δασκάλα μας, μας είπε ότι την 28η Οκτωβρίου ήρθε ο Ιταλός πρέσβης στο σπίτι του Ιωάννη Μεταξά, νύχτα, χωρίς να τηλεφωνήσει πρώτα και τον ρώτησε αν μπορούν να πάρουνε την Ελλάδα και να την έχουνε για δικιά τους σ” όλη του τη ζωή. Και ο Ιωάννης
Μεταξάς τσαντίστηκε που τον ξυπνήσανε και είπε «ΟΧΙ». Κι αυτό το «ΟΧΙ» το είπε πολύ ηρωικά γι” αυτό κι εμείς το λέμε «το ηρωικό ΟΧΙ».
Κι εμένα όταν ήρθε η Χαρούλα σπίτι μου, μου ζήτησε όλες μου τις Μπάρμπι και τη Σίντι αστροναύτη, της είπα ηρωικά «ΟΧΙ» γιατί δεν είναι καθόλου ευγενικό αυτό που έκανε ο
Ιταλός πρέσβης και η Χαρούλα. Αμα θέλεις να χαρίσεις κάτι το κάνεις από μόνος σου. Κι ο κύριος Μεταξάς δεν ήθελε να χαρίσει την Ελλάδα ούτε εγώ τη Σίντι αστροναύτη.
Και μετά τους πολεμήσαμε τους Ιταλούς. Δηλαδή, εγώ δεν τους πολέμησα γιατί δεν είχα γεννηθεί ακόμα. Ούτε ο μπαμπάς ούτε η μαμά. Η μαμά δεν ξέρω πότε γεννήθηκε γιατί όποτε τη ρωτάω «μαμά, πόσων χρόνων είσαι;» μου απαντάει «μήπως είδες το Βετέξ της κουζίνας;».
Και μετά πέρασε η 28η Οκτωβρίου και μπήκανε άλλοι μήνες άσχετοι και διώξαμε τους Ιταλούς και μπήκανε οι Τούρκοι. Όχι, λάθος, Θάνο, μου δίνεις τη γόμα σου; Μπήκανε οι Γερμανοί. Μπήκανε οι Γερμανοί και η γιαγιά μου έκλεισε τα παντζούρια για να μην τους βλέπει και τους έβλεπε κρυφά από τις γρίλιες και την έπιασε η μαμά της και την έδειρε. Κι άλλοι άνθρωποι κλείσανε τα παντζούρια γιατί τους σιχαίνονταν. Κι εγώ σιχαίνομαι το γάλα άμα κάνει πέτσα.
Και όλοι οι Γερμανοί ήτανε χάλια, αλλά ο πιο χάλια απ” όλους ήτανε ο Παλαιών Πατρών Γερμανός. Αυτός ήτανε από μητέρα Πατρινιά, πατέρα Γερμανό και το μικρό του όνομα ήταν «Παλαιών» και δεν ξέρω πότε γιορτάζει ούτε αν του φέρνανε δώρα. Αυτός πήγαινε μπροστά μπροστά και είχε μια ελληνική σημαία και την έσκισε και την πέταξε και την πάτησε και την έφτυσε.
Και μετά πήρε μια γερμανικιά, πιο σιδερωμένη και μετά πήγε στην Ακρόπολη και την έβαλε στην Ακρόπολη. Και ένα παιδί θύμωσε πάρα πολύ και πήγε με ένα φίλο του και την έβγαλε και την πέταξε στο κεφάλι ενός περαστικού. Και τον φίλο του τον λέγανε Σάντσο και το παιδί Απόστολο Γκλέτσο και μετά επειδή ήτανε τόσο γενναίος, οι άνθρωποι θέλανε να τον κάνουνε υπερνομάρχη, αλλά κάνανε μια κυρία Φώφη.
Και μετά δεν ήτανε πια 28η Οκτωβρίου και όλοι πεινάγανε και τρώγανε γάτες. Εμείς έχουμε μια γάτα τη Λουλού, αλλά δεν την τρώμε γιατί την αγαπάμε, αλλά γιατί είναι πολύ νευρικιά και τη φοβόμαστε. Κι εκτός από γάτες σκοτώσανε και τον αδελφό της γιαγιάς μου πάνω σε ένα βουνό που νομίζω ότι ήτανε ο Παρνασσός χωρίς τις πίστες. Και μετά περάσανε τα χρόνια και οι Γερμανοί δεν θυμάμαι πώς φύγανε. Ή τους διώξαμε ή μας βαρέθηκαν.
Και τότε όλοι οι Έλληνες βγήκανε έξω και φιλιόντουσαν κι εμένα δεν μου αρέσει να με φιλάνε οι φίλες της μαμάς μου γιατί έχουνε σάλια. Αλλά εκείνη η μέρα ήτανε πολύ σπουδαία και δεν τους ένοιαζε τους ηρωικούς Έλληνες που σαλιώνανε ο ένας τον άλλον.
Και τώρα, από τη χαρά μας βάζουμε την ελληνική σημαία στο μπαλκόνι. Όμως εμείς δεν βάζουμε την ελληνική σημαία, γιατί όταν μετακομίσαμε τη χάσαμε. Και κάθε 28 Οκτωβρίου ντρεπόμαστε πάρα πολύ, αλλά τον υπόλοιπο χρόνο το ξεχνάμε και δεν πάμε να αγοράσουμε μια καινούργια.
Αυτά και ελπίζω να μην ξανάρθουν οι Γερμανοί. Ελπίζω επίσης η έκθεση να είναι τρεις σελίδες και ελπίζω μετά να πάμε στο Βίλατζ Σέντερ, γιατί δεν έχω δει ακόμα το Σκούμπι Ντου.
Ζήτω η 28η Οκτωβρίου!"

Παρασκευή 27 Οκτωβρίου 2017

28 Oκτωβρίου

Του Δημήτρη Σαράντου*





«Τοσοῦτον δ’ ἀπολέλοιπεν ἡ πόλις ἡμῶν περί τό φρονεῖν καὶ λέγειν τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους, ὥσθ’ οἱ ταύτης μαθηταὶ τῶν ἄλλων διδάσκαλοι γεγόνασιν, καὶ τὸ τῶν Ἑλλήνων ὄνομα πεποίηκεν μηκέτι τοῦ γένους, ἀλλὰ τῆς διανοίας δοκεῖν εἶναι, καὶ μᾶλλον Ἕλληνας καλεῖσθαι τοὺς τῆς παιδεύσεως τῆς ἡμετέρας ἤ τοὺς τῆς κοινῆς φύσεως μετέχοντας».
Ισοκράτης Πανηγυρικός




Ο Δημήτρης Σαράντου είναι
Πολιτικός επιστήμων 
και 
Οικονομολόγος.

Σάββατο 21 Οκτωβρίου 2017

Η ΣΤΑΘΕΡΟΤΗΤΑ ΑΡΧΩΝ ΚΑΙ ΑΞΙΩΝ

του Κώστα Ράπτη*


Το θέμα είναι δύσκολο από την φύση του, γιατί οι αρχές και οι αξίες, αποτελούν και εκφράζουν την φυσιογνωμία και τον χαρακτήρα ενός ανθρώπου, ενός πολιτικού κόμματος μιάς κοινωνίας, σε τελική ανάλυση μία μικρή ή μεγάλη ένωση ανθρώπων
Επομένως δεν είναι εύκολο να πείς, αφού τα πάντα ρεί, ε, αλλάζουν και αυτές, και δεν είναι εύκολο, γιατί όπως προείπα δεν αλλάζεις εύκολα την φυσιογνωμία και τον χαρακτήρα οποιασδήποτε μικρού ή μεγάλου συνόλου, που έχουν τις αρχές και αξίες τους σαν μπούσουλα αξιολόγησης και συμπεριφοράς
'Ομως, αν δεν άλλαζαν τίποτα δεν θα άλλαζε ποτέ και αυτό θα ήταν, ότι χειρότερο θα μπορούσε να συμβεί
Σε ποιές λοιπόν περιπτώσεις όχι μόνο δικαιολογείται αλλά και επιβάλλεται η μεταβολή αρχών και αξιών ;
Α) Σε εποχές ιδιαίτερα παγκοσμιοποίησης ή γενικότερα μεγάλης επίδρασης εξωτερικών παραγόντων, υπάρχουν μεταβολές στην φιλοσοφία, τον τρόπο σκέψης,και τις συνήθειες των ανθρώπων
Στην περίπτωση αυτή γίνονται ανεφάρμοστες οι παλαιές αρχές και αξίες, επιβάλλεται η προσαρμογή, σε νέες, διαφορετικά είναι σίγουρη η η περιθωριοποίση και ο εξαφανιισμός σου
Τι θα λέγατε πχ. αν η Νέα Δημοκρατία ακολουθούσε και σήμερα τις αρχές, "πατρίς, θρησκεία, οικογένεια", φυσικά ούτε να το σκέπτεται θα ήθελε
Β) Δεύτερη περίπτωση είναι οι αιτίες υψηλού κινδύνου, που οδηγούν στην εγκατάλειψη αρχών και αξιών, πχ. όταν κινδυνεύει η χώρα σου, το σπίτι σου, ή η υπόσταση της κοινωνίας σου, τότε κανείς δεν θα κρίνει τι είσαι και τι πιστεύεις, άν αντισταθείς με κάθε διαθέσιμο μέσο, ο Παπαφλέσσας έγινε ήρωας, όταν και οι εκκλησίες γίνονταν αποθήκες πυρομαχικών και κανείς δεν δινοείται να κατακρίνει την στάση τους και την συμπεριφορά τους, τότε
Αν δοκιμάσουμε να εφαρμόσουμε αυτές τις απόψεις σε όσα έχουμε ζήσει και ζούμε, πχ. υπήρχε κάποιος επί δικτατορίας, που δεν συμφωνούσε στην άποψη της δημιουργίας, ασχέτως πολιτικών πεποιθήσεων, ενός ευρέος αντιδικτατορικού μετώπου ; παραμερίζοντας, έστω προσωρινά, πιστεύω και αρχές και αξίες, βεβαίως θα μου πείτε, ναι υπήρχαν οι κάθε είδους και μορφής τυφλοί θα σας ανταπαντήσω
'Ετσι και σήμερα, αν πιστεύουμε ότι ο σύριζα είναι καταστροφικός και ισοπεδωτικός στην λειτουργία της κοινωνίας, πρώτο μας μέλημα είνα η πτώση του και όχι η με οποιοδήποτε τρόπο κοινοβουλευτική του βοήθεια
Να γιατί δεν συμφωνώ με την συμπαράταξη με τον σύριζα στην τελευταία ψηφοφορία της βουλής, που έκανε το ποτάμι, παραμερείστε για λίγο τις αρχές και τις αξίες σας, φίλοι του ποταμιού, μάθετε να πολιτεύεστε με βάση προτεραιότητες και μην ανησυχείτε οι αρχές και οι αξίες, μπορεί να μεταβάλλονται, χωρίς όμως, να χάνονται ποτέ
Ξέρω ότι η κυβέρνηση, δεν θα έπεφτε με αυτήν την ψηφοφορία, μην χτυπάτε ανοιχτές πόρτες, εσείς όμως ξέρετε ότι η πολιτική πτώση είναι ένας αγώνας συνεχούς φθοράς ;

*Ο Κώστας Ράπτης
ειναι
Κοινωνιολόγος 
και Οικονομολόγος.

Παρασκευή 20 Οκτωβρίου 2017

ΟΤΑΝ Ο ΩΝΑΣΗΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕ ΤΟΝ ΛΕΝΙΝ

Του Κώστα Ράπτη*



Σε μιά εποχή που η ποσοτοποίηση και ο ωφελιμισμός έχει το πανω χέρι, το μέλλον των κοινωνιών μας καθίσταται ύποπτο, αβέβαιο, τραγικό πνευματικά, αισθητικά και με ναρκωμένες αισθήαεις
Τελικά ο καπιταλισμός υποφέρει από την υλική του επιτυχία τις επιτυχίες του,και την ελευθερία ανάπτυξης και εξέλιξης, την ελευθερία έκφρασης και κάθε είδους ελευθερία που προσφέρει
Όλα αυτά τελικά γίνονται τρόποι ζωής από τους οποίους δεν μπορείς να ξεφύγεις, ακόμη και αν αντιμετωπίζεις το φάσμα της καταστροφής, επειδή ο ωφελιμισμός επικρατεί στην σκέψη και τις επιθυμίες των ανθρώπων
Εδώ ο Ωνάσης συναντάει τον Λένιν:
Ο πρώτος με την φράση, "είναι πολλά τα λεφτά για να τα αφήσω". Και 
 αυτό είναι η αιτία του τιμήματος που πλήρωσε η οικογένειά του. 
Ο Λένιν, με την φράση, "θα μας πουλήσουν το σκοινί που θα τους κρεμάσουμε"
Τελικά τι είναι εκείνο που μπορεί να σταματήσει αυτόν τον κατήφορο ;
κατά την γνώμη μου δύο πράγματα:
Α) Η συνειδητοποίηση του κινδύνου που διατρέχουμε, σε προσωπικό επίπεδο, και η στροφή των ενδιαφερόντων μας σε πνευματικά και γενικά ποιοτηκά και πνευματικά ενδιαφέροντα,
Πως όμως επιτυγχάνεται αυτό ;
Μία δύσκολη περίπτωση, γιατί τα ενδιαφέροντα της πλειοψηφίας των ανθρώπων, είναι μάλλον υλικά, παρά ποιοτηκά, πνευματικά
Πως μπορεί να βοηθηθεί αυτή η κακή κατάσταση ;
Β) Μόνο με την παρέμβαση του κράτους, το κράτος πρέπει να προσφέρει , παραδείγματα συμπεριφοράς και τα μέσα πνευματικής εξέλιξης των ανθρώπων
Δεν έχουμε ακόμη ασχοληθεί, και κακώς, με τα αισχρά παραδείγματα που προσφέρουν στην κοινωνία και τους ανθρώπους, πολιτικοί που ασύστολα και ατιμωρητοί ψεύδονται, με κρατικά ΜΜΕ που ασύστολα προπαγανδίζουν, διαστρεβλώνουν και επηρεάζουν μεγαλες και μικρές αδιαμόρφωτες ψυχές και σκέψεις, με κράτος που δεν ενδιαφέρεται να προσφέρει πνευματική τροφή και αλήθειες, μεσω των μέσων που διαθέτει και των μέσων που φροντίζει να μην διαθέτει
Κοινώς, πρέπει και το βουνό να πάει στον Μωάμεθ

Ο κίνδυνος είναι ακόμη μεγαλύτερος σε λαούς σαν τον δικό μας που τα ενδιαφέροντά του είναι μάλλον (και συχνά εξ ανάγκης), μόνο υλικά και ο συναισθηματισμός του καλύπτει κάθε προσπάθεια ορθολογικού τρόπου σκέψης
Και που έχει συνηθίσει μέσα από την παιδεία, νοοτροπία και τρόπο σκέψης, μιά κοσμοθεωρία που του πρόσφεραν, μεταξύ άλλων και σε μεγάλο βαθμό η θρησκεία του, που τον οδήγησε να πιστεύει στις υπερφυσικές ιδιότητες ψευτών και λειψάνων, και όχι στην πραγματικότητα και στην υπερφυσική Θρησκευτική πίστη σαν διαβατήριο της αιώνιας ζωής

Ο Κώστας Ράπτης
είναι Κοινωνιολόγος 
και Οικονομολόγος.

Τρίτη 17 Οκτωβρίου 2017

Η ΓΙΑΛΑΝΤΖΙ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΟΤΗΤΑ

Του Κώστα Ράπτη*


Κάποιοι οραματίζονται ότι, οι ιδέες μπορούν να αλλάξουν την πραγματικότητα
Αυτοαποκαλούνται προοδευτικοί και έχουν αγνές προθέσεις , αλλά οδηγούν στην καταστροφή, την δική τους και της πραγματικότητας, γιατί...
Η έννοια της ηθικής υπερτερεί της λογικής τους, η λογική τους βρίσκεται υπό ανάπτυξη, χωρίς σίγουρα πάντα αποτελέσματα εξέλιξης, βλέπουν το σήμερα, αποκομμένο από το χθές και τις επιπτώσεις που αυτό έχει συσσσωρεύσει σε κάθε λαό
Τους διαφεύγει ότι οι πράξεις τους διακατέχονται και από τα ιδιαίτερα δικά τους προβλήματα που ζητούν την διέξοδό τους.
'Ισως, το βασικότερο, η πραγματικότητα έχει την δική της λογική, μπορείς να την καθοδηγήσεις, όχι να την προσαρμόσεις
'Ετσι φτάσαμε πάλι να περιμένουμε την δεξιά να μας σώσει από τους δήθεν προοδευτικούς, κανείς δεν προβληματίζεται ότι, δεν είναι οι πρώτοι δήθεν προοδευτικοί που τα θαλασσώνουν και γιατί η ιστορία επαναλαμβάνεται στην χώρα μας, χωρίς να διδάσκει ;
Και σαν επιμύθιο: 
Θέσεις επί των πραγμάτων και της πραγματικότητας χρειαζόμαστε. 
Από ιδέες και ιδεολογίες χορτάσαμε, η εποχή τους πέρασε.

*Ο Κώστας Ράπτης
είναι 
Κοινωνιολόγος
και
Οικονομολόγος.

Κυριακή 15 Οκτωβρίου 2017

ΚΟΥΚΛΕΣ !

Του Δημήτρη Σαράντου


Περήφανος, κρατώντας στην αγκαλιά του όμορφες, γελαστές και περήφανες υπάρξεις που ευτύχησαν να βρεθούν μαζί του, ποζάρει σε φωτογραφίες το ανώτερο στέλεχος της κυβέρνησης.
Και την περηφάνεια του αυτή την μοιράζει σε κάθε μέσο ενημέρωσης, για να την δουν και να θαυμάσουν την κουλτούρα του οι υπήκοοι, να βγούν λίγο πιό πάνω από την καθημερινότητά τους.

Δεν με ενοχλεί η κουλτούρα ενός ασήμαντου ανθρωπάκου, που σε λίγο καιρό θα επιστρέψει στην ασημαντότητα. Δεν με ενοχλεί που ο ασήμαντος και άσχετος είναι υπεύθυνος στρατηγικού σχεδιασμού μιας κυβέρνησης. Εμείς οι ίδιοι την αναδείξαμε με την ψήφο μας, εμείς οι ίδιοι είμαστε υπεύθυνοι για τα αποτελέσματα.
Με ενοχλεί που εμείς οι ίδιοι ρουφάμε και καταναλώνουμε αυτές τις φωτογραφίες, και πολλές παρόμοιες.
Με ενοχλεί που εμείς οι ίδιοι θεωρούμε φυσιολογικό να ανακατεύεται, και κυρίως να το κάνει γνωστό, ένα δημόσιο πρόσωπο με την υποκουλτούρα.
Με ενοχλεί που η υποκουλτούρα, όποια μορφή και να έχει, είναι πλέον η μόνη μορφή κουλτούρας που υπάρχει στη συνείδησή μας.
Με ενοχλεί τέλος, ότι η υποκουλτόυρα αναδεικνύεται και προβάλλεται με τέτοιες ενέργειες από την ηγεσία της Χώρας. Γίνεται πλέον “Επίσημη”.

Ξέρετε, ο ρόλος της Ηγεσίας δεν είναι μόνο να διαχειρίζεται τα οικονομικά, να σχεδιάζει την εξωτερική πολιτική, να ορίζει την καθημερινότητα του λαού. Ο ρόλος κάθε ηγεσίας είναι και να “τραβάει” τον λαό προς τα πάνω. Να είναι μπροστάρης στην διαδικασία ανέλιξης της ποιότητας του λαού. Πρωτεργάτης στη μετατροπή του “λαού” σε “Πολίτες”. Δύσκολο... δυσκολότερο όταν έχεις ενα λαό με χαρακτηριστικά μικρού παιδιού, που απαιτεί από την ηγεσία – πατέρα όλα όσα ο ίδιος θεωρεί δεδομένα πως πρέπει να αποκτήσει.
Η εύκολη εξουσία, που διασφαλίζει και την επανεκλογή, είναι να πας με τα νερά του λαού. Να ακολουθήσεις. Να περπατάς πίσω από τον “Κυρίαρχο Λαό“ . Έτσι λοιπόν, πολλά χρόνια τώρα, επισημοποιήσαμε την λοβιτούρα. Έτσι λοιπόν, πολλά χρόνια τώρα, το εθνικό μας μότο ήταν το “Τσοβόλα δώστα όλα”. Έτσι αργότερα η Χώρα μας έγινε Νο 1 σε εισαγωγές Cayenne.
Έτσι όμως φτιάξαμε μία κοινωνία βουτηγμένη στο κυνήγι του εύκολου χρήματος. Που “ξέρει” ότι όποιος έχει χρήμα, το απέκτησε μόνο με πλάγιους τρόπους. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος από την απατεωνιά για να αποκτήσεις πλούτο. Εύκολα, άκοπα και χωρίς σκέψη...

Η κουλτούρα προϋποθέτει και συγχρόνως καλλιεργεί ένα πράγμα : Τη Σκέψη.
Ας το σκεφτούμε...


Ο Δημήτρης Σαράντου
είναι Πολιτικός Επιστήμων
και Οικονομολόγος.