Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΑΣ ΕΣΩΣΤΡΕΦΕΙΑ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΣΤΑΣΙΜΟΤΗΤΑ

Του Κώστα Ράπτη*

    Η πολιτική στην Ελλάδα είναι θέμα των ψηφοφόρων του Σύριζα, που κύριος οίδε την λογική τους (αν υπάρχει), και των ηλικιωμένων νοσταλγών του ΠΑΣΟΚ, όπως ανεφάνη από τις εκλογές της κεντροαριστεράς, όπου αυτό το τμήμα των ψηφοφόρων αποτέλεσε το μεγάλο και καθοριστικό ρεύμα
    Γι΄ αυτό, ο μεγάλος αριθμός των ψηφοφόρων, δεν μπόρεσε να προτείνει κάτι πιο διαφορετικό από το παλιό
    Δεν υπάρχει λοιπόν κανένα παράδοξο όταν, οποιοσδήποτε λογικός άνθρωπος στρέφεται στην ΝΔ, είτε αρέσει, είτε δεν αρέσει.
    Μπορείς να το κρίνεις όπως θέλεις, σαν το λιγότερο κακό ή σαν τον μονόφθαλμο που βασιλεύει, όμως,
    Αυτή είναι η κατάσταση και αυτό είναι το πρόβλημά μας
    Δεν μπορείς ποτέ να κρίνεις την πολιτική εξέλιξη στην χώρα μας, χωρίς να πάρεις υπ' όψιν σου αυτές τις δύο ομάδες των ψηφοφόρων, γιατί όση λογική και αν χρησιμοποιήσεις, η δική τους "Λογική" είναι και θα παραμένει η λογική της πλειοψηφίας και η αριθμητική πλειοψηφία είναι καθοριστικός παράγοντας πολιτικής εξέλιξης στην δημοκρατία

    Όλοι οι λαοί έχουν τα δικά τους προβλήματα που πηγάζουν από τέτοιου είδους "λογικές" και κατεστημένες συνήθειες και τρόπους σκέψης, τα προβλήματα όμως υπάρχουν μόνο όταν αυτές οι λογικές αποτελούν πλειοψηφικό ρεύμα
    Πιστεύετε ότι, ο τρόπος σκέψης την ηλικιωμένων που ψήφισαν στενά ΠΑΣΟΚ στις εκλογές της κεντροαριστεράς, διαφέρει από τον κολημμένο τρόπο σκέψης αυτών που ψηφίζουν σταθερά ΚΚΕ, σε όλη τους την ζωή ; καθόλου δεν διαφέρει, είναι και οι δύο πιστοί στην μόνες αρχές που μπορεσαν να μάθουν και να αντιληφθούν.
    'Οπως και η "λογική" των ψηφοφόρων του Σύριζα προϊόν της κοινωνίας μας,που είναι συντηρητική και εσωστρεφής από την φύση της, από την εποχή του Βυζαντίου, φταίνε για την πολιτική και κοινωνική μας στασιμότητα, και οι κατά καιρούς πλειοψηφίες που αυτές οι δύο ομάδες δημιουργούν

    Τι φταίει ;

 είναι γνωστό, αλλά αυτό αποτελεί άλλο θέμα συζήτησης

Ο Κώστας Ράπτης

είναι 

Κοινωνιολόγος

και 

Οικονομολόγος

IT'S LONELY AT THE TOP

Του Κώστα Ράπτη*

Είναι τρομερό να διαπιστώνεις πως οι άνθρωποι που λειτουργούν σε ένα κόμμα γίνονται με τον χρόνο πιόνια εγωϊσμού και αυτοσυντήρησης, με αίσθηση μόνο κομματικού και προσωπικού συμφέροντος

Αυτοαχρηστεύονται κοινωνικά, είναι αδύνατον να προσφέρουν όταν έρχονται στην εξουσία, γιατί έχουν χάσει κάθε αίσθηση κοινωνικότητας και κοινωνικού ενδιαφέροντος.

*Ο Κώστας Ράπτης 

είναι

Κοινωνιολόγος 

και 

Οικονομολόγος

REQUIEM FOR A DREAM

   Του Δημήτρη Σαράντου*

    Στην ενήλικη ζωή μου, ήμουν πάντα πολιτικοποιημένος. Παρακολουθούσα τα πολιτικά πράγματα, προσπαθούσα να είμαι όσο το δυνατόν αντικειμενικός για να μπορώ να κρίνω.

    

    Απο την αρχή κανένα κόμμα δεν μου χτυπούσε στο μάτι. Σε όλα διέκρινα την υστεροβουλία, την εξουσιολαγνεία, την ατολμία για το Νέο.

    

    Σε όλη την ενήλικη ζωή μου, ένοιωθα τουλάχιστον άβολα, κάθε φορά που αποφάσιζα να ενεργοποιηθώ, αλλά πάντα βρισκόταν μία κομματική σημαία εκεί να προσπαθεί να με τυλίξει.

    

    Έτσι κύλισε η ζωή μου ως πολίτης χωρίς να μπορώ να προσφέρω κάτι παραπάνω στα κοινά.

    

    Ώσπου ένας δημοσιογράφος έκανε την έκπληξη και ίδρυσε το μόνο κόμμα για το οποίο είπα "Μα αυτό είμαι εγώ !". Ένα κόμμα που επιτέλους σκεφτόταν με την απλή λογική. Ένα κόμμα χωρίς κραυγές και υστερίες. Ένα κόμμα που στις συγκεντρώσεις του όλοι άκουγαν και δεν σηκωναν πανώ. Με την πρωτοπορία της πνευματικής Ελλάδας. Με...με...με...

    Κι έτσι αποφάσισα να το ακολουθήσω. Και δεν έκανα λάθος. Απέκτησα εμπειρίες, εκφράστηκα και ακούστηκα. Οργάνωσα και οργανώθηκα. Απέκτησα Φίλους.

    Ώσπου άρχισε η πτώση και το Διαβολάκι της εξουσιολαγνείας κατάφερε και μπήκε στα κεντρικά γραφεία. Το Ποτάμι άρχισε να βαριακούει. Δεν έβλεπε πόσο το ίδιο έφταιγε για την αποτυχία του και όχι η κακούργα καθυστερημένη κοινωνία που δεν το κατάλαβε. Άρχισε να κοιτάζει για εξωτερικούς σωτήρες. Η συνέχεια γράφεται τούτες τις μέρες με την ενσωμάτωση του “Νέου” στο “Παλίο”. Δείγματα γραφής για το ποιός είναι το Αφεντικό έχουν δοθεί ήδη και θα συνεχίσουν να δίνονται εκεί μέσα για όποιον αμφισβητεί την Παλιά Τάξη πραγμάτων.

    Το μόνο κόμμα που έφερε το φρέσκο, το διαφορετικό ήθος στην πολιτική μας ζωή εξαφανίζεται, γίνεται βορά στο Συστημα. Αυτό που μας κατάντησε σε αυτή την κατάντια. Δεν με ενδιαφέρει ο λόγος που έγινε αυτή η κίνηση. 

Με ενδιαφέρεί ότι άνθρωποι που πίστεψαν ότι η πολιτική έχει και ελπίδα, και όχι μόνο εξουσία και ιδιοτέλεια, διαψεύδονται. Με ενδιαφέρει ότι άνθρωποι ικανότατοι θα ξανακάτσουν στον καναπέ τους.

    Με ανατριχιάζει που σκέπτομαι ότι η Χώρα μου πεθαίνει και μαζί της σκοτώνει ό,τι προοδευτικό και καινούριο τολμά να της αντιτεθεί.

    Το Ποτάμι ψυχορραγεί, και θα πεθάνει. Το μόνο που μένει, είναι όλοι εσείς, που διαβάζετε αυτές τις ρομαντικές συναισθηματικές πομφόλυγες, να το σκεφτείτε με λίγη συμπάθεια, και γιατί όχι, λίγη εκτίμηση...

    Και που ξέρεις, μπορεί να γίνονται θαύματα...

*Ο Δημήτρης Σαράντου

είναι Πολιτικός Επιστήμων,

Οικονομολόγος

και μέλος του Ποταμιού

TO ΠΑ.ΣΟ.Κ. ΔΕΙΧΝΕΙ ΤΑ ΔΟΝΤΙΑ ΤΟΥ

του Δημήτρη Σαράντου*

    Η Πρώτη Φάση του πιό ανορθόδοξου ίσως πολιτικού εγχειρήματος στην Ελλάδα, και πιθανόν παγκόσμια, έληξε. Το σκόρ είναι αυτό...

Φώφη Γεννηματά          73.939 ψήφοι (42,50%),

Νίκος Ανδρουλάκης      43.735 ψήφοι (25,14%),

Γιώργος Καμίνης           23.520 ψήφοι (13,52%),

Σταύρος Θεοδωράκης    17.062 ψήφοι (9,81%),

Γιάννης Μανιάτης             7.417 ψήφοι (4,26%),

Γιάννης Ραγκούσης          4.162 ψήφοι (2,39%),

Κων/νος Γάτσιος               2.877 ψήφοι (1,65%),

Απόστολος Πόντας              924 ψήφοι (0,53%),

Δημήτρης Τζιώτης                343 ψήφοι (0,20%).

Με άλλα λόγια,

ΠΑΣΟΚ             74.29 %

Καμίνης           13.52 %

Θεοδωράκης     9.81 %

Λοιποί       Ποιοί λοιποί;

Δηλαδή πρακτικά απόλυτη επικράτηση του ΠΑΣΟΚ.

    

    Ποιό ειναι άραγε αυτό το περίφημο ΠΑΣΟΚ ή θά έλεγα επίσημα Δημοκρατική Συμπαράταξη, που αντιστέκεται στην σήψη του χρόνου, και έχει και το “θράσσος” να διεκδικεί την ηγεσία της περιοχής του;

    

    Είναι το κόμμα του 43,92% το 2009 που έγινε 4,68% το 2015. Είναι παρ όλα αυτά το μόνο κόμμα που αύξησε τους βουλευτές του στην παρούσα βουλή χωρίς να ιδρώσει καθόλου. Απλά έφυγαν έτοιμοι βουλευτές από άλλα κόμματα και του ήρθαν.

    Είναι το κόμμα με την μεγαλύτερη εμπειρία και αποδοτικότερη λειτουργία των κομματικών μηχανισμών. Απόδειξη, όλα τα πιό πάνω επιτευγματά του.

    

    Οχι, το ΠΑΣΟΚ δεν έγινε αρνάκι επειδή πήρε ελάχιστο ποσοστό. Παραμένει λύκος, που δείχνει τα δόντια του, και όταν χρειαστεί δαγκώνει θανάσιμα.

    Αυτό ακριβώς έγινε με την κίνηση της συγκρότησης του Νέου Φορέα. Αφού επετεύχθη ο στόχος του να γίνει το τρίτο κόμμα στη Βουλή, αποσπώντας βουλευτές, έπρεπε να αλλάξει το προφίλ του Παλιού ΠΑΣΟΚ που τιμώρησαν οι ψηφοφόροι, με ένα νέο προοδευτικό, μιας και η απαίτηση μεταρρύθμισης και προοδευτισμού αρχίζει να αναδύεται από τους πολίτες. Και επειδή τα στελέχη του, παρά την μετακόμιση του λεγόμενου “βαθέως ΠΑΣΟΚ” στον ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ., παραμένουν τα ίδια με ελάχιστη ανανέωση, θα έπρεπε να εφευρεθεί μία επίφαση προοδευτισμού και μεταρρύθμιστικής διάθεσης. Και η επίφαση βρέθηκε στην πόρτα του Ποταμιού, ένός κόμματος που έχει, παρά τα προβλήματά του την αποδοχή του κόσμου σαν προοδευτικό και νέωτεριστικό κόμμα. Η πρώτη κρούση της πόρτας του έγινε πριν ένα χρόνο ανεπιτυχώς. Η δεύτερη όμως προσπάθεια βρήκε ανταπόκριση από την Ηγετική Ομάδα, που έψαχνε κάποιον να την τραβήξει από τα μαλλιά, να τη σώσει. Μαζί με τον Επικεφαλής του Ποταμιού στην παγίδα έπεσε και ο Δήμαρχος Αθηναίων, στην προσπάθειά του να πλασσαριστεί σε μιά καλή θέση μετά το πέρας της δημαρχίας του.

    Έτσι λοιπόν ξεκινά το αφήγημα του Εντελώς Νέου Φορέα. Λες και το κάθε κόμμα θα απεκδύετο της φιλοδοξίας του να κυριαρχήσει μέσα σε αυτόν τον οργανισμό. Και οι πιθανότητες βέβαια είναι στο ΠΑΣΟΚ. Και αυτό, μέχρι στιγμής γίνεται. Η διαδικασία κόβεται και ράβεται στα μέτρα του. Και με αριστοτεχνικό τρόπο το επιβάλλει στους λοιπούς. Πρώτα η ανάδειξη του Αρχηγού, για να μπορούμε να ελέγχουμε τα πράγματα, μετά τα διαδικαστικά, ήσσονος προτεραιότητας και σημασίας βέβαια, όπως συνέδρια ιδεολογίες κ.λ.π. Όπως είπε πετυχημένα κάποιος πολιτικός “το κάρο πίσω από το άλογο”.

    Η εκλογική του στρατηγική, σοφά μελετημένη, συνίσταται στην αποχή της Αρχηγού του από συνομιλίες και ανακάτεμα με την πλέμπα, τους άλλους υποψήφιους, για να τονίσει την αίσθηση ανωτερότητάς της, το ότι αυτή διαφέρει, είναι πιό ψηλά. Το άλλο εμπλεκόμενο κόμμα βασίζεται στην στρατηγική του μεγάλου όγκου ψηφοφόρων, με την , απλοϊκή όπως απεδείχθη, συλλογιστική ότι έτσι θα υπερβεί το εμπόδιο των πολύ περισσοτέρων μελών του ΠΑΣΟΚ. θεωρώντας ότι οι πολλοί θα πρέπει να το προτιμήσουν αναγκαστικά .

    Η απάντηση ήρθε την ημέρα της εκλογής, όπου ο μηχανισμός του ΠΑΣΟΚ κινητοποίησε τον κόσμο του. Παλαιούς πιστούς οπαδούς του, που πλέον μεγάλης ηλικίας, έχουν χρόνο να πάνε να ψηφίσουν, και κάτι για να γεμίσουν την ανία του συνταξιούχου. Θέλετε την απόδειξη;

25 ετών - 34 ετών είναι 8%
35 ετών - 44 ετών είναι 10%
45 ετών - 54 ετών είναι 15%
55 ετών - 64 ετών είναι 26%
65+ είναι 39%
Μια χαρά για "ΝΕΟ" φορέα...

    Δεν θα ήθελα να επεκταθώ στην περίπτωση του Ποταμιού, για συναισθηματικούς λόγους, τό αποτέλεσμα όμως είναι ότι υπέστη συντριπτικό χτύπημα μαζί με τη συντριπτική ήττα του Επικεφαλής του.

   Και το ερώτημα που αναφύεται είναι:

Το δάγκωμα του λύκου είναι θανάσιμο;

Ο Δημήτρης Σαράντου

είναι Πολιτικός επιστήμων

και Οικονομολόγος

ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΦΙΛΟΤΙΜΟ, ΣΤΟ ΣΟΥΗΔΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΥΓΕΙΑΣ

 Tου Κώστα Ράπτη*

    Εντύπωση έκανε σε φίλο η εντύπωση ελλήνων γιατρών στην Σουηδία, ότι οι σουηδοί γιατροί τηρούν αυστηρά το ωράριό τους και δεν δείχνουν το επιπλέον προσωπικό ενδιαφέρον για τους ασθενείς τους, μένοντας και πέραν του ωραρίου τους, όπως κάνουν οι έλληνες συνάδελφοί τους

    Εκ πρώτης όψεως το θέμα δείχνει έλλειψη προσωπικού ενδιαφέροντος των σουηδών γιατρών για τους ασθενείς τους, κάτι που κρίνεται αρνητικά από τους έλληνες συναδέλφους τους, οι σουηδοί φαίνεται δλδ να μην διαθέτουν το προσωπικό ενδιαφέρον, αυτό που στην Ελλάδα έχουμε μάθει να αποκαλούμε φιλότιμο
    Στην παρατήρησή μου ότι, αν συνεχίσουν οι έλληνες γιατροί να λειτουργούν με τον ίδιο τρόπο θα επηρεάσουν αρνητικά το σουηδικό σύστημα υγείας, με κοίταζε σαν να ήμουν εξωγήϊνος ή να μην ξέρω τι λέω    

    Λοιπόν το θέμα είναι απλό, όσο είναι και ουσιαστικό...

'Εχουμε να κάνουμε με δύο διαφορετικούς τρόπους σκέψης, έναν σύγχρονο προσαρμοσμένο στις ανάγκες και δεδομένα της σύγχρονης τεχνολογικής εποχής, και σε έναν τρόπο σκέψης και λειτουργίας παλιάς κοπής
    Ο Σουηδός γνωρίζει και έχει μάθει να λειτουργεί στηριζόμενος σε τέσσερις βασικές προϋποθέσεις :

    Την οργάνωση, την παροχή των μέσων , την σωστή χρήση των μέσων δλδ της τεχνολογίας και τέλος την προσωπική παρέμβαση, θεωρεί δε την προσωπική παρέμβαση, από μόνη της, ηρωϊσμό με πενιχρό αποτέλεσμα

    Δεν είναι παραξενιά του ούτε αδιαφορία του, ξέρει ότι, ουσιαστική είναι η παρέμβασή του, μόνο αν ικανοποιούνται οι υπόλοιπες τρείς προϋποθέσεις, αν ναι, πράγμα που συμβαίνει στη Σουηδία, μπορεί εύκολα να αποχωρήσει στην λήξη του ωραρίου του γνωρίζοντας ότι, όλα θα εξακολουθήσουν να λειτουργούν ομαλά, όπως πριν.
    Ο 'Ελληνας γιατρός μην έχοντας συνηθίσει σε ανάλογο τρόπο λειτουργίας, λόγω αδυναμίας σωστής οργάνωσης και έλλειψης των μέσων προπαθεί να αντικαταστήσει το κενό με προσωπική προσπάθεια
    Αδύναμος και σχεδόν μόνος προσπαθεί να ξεπεράσει τα προβλήματα, ήρωας ; σίγουρα ναι, σύγχρονος ; όχι

    Είναι ανάγκη να επισημανθεί ο στρεβλός τρόπος να εξαρτάσαι σχεδόν αποκλειστικά από την καλή διάθεση του γιατρού και να υποτιμάς ακόμη και την δική του πιθανή κατασταση προσωπικής αδυναμίας ; 

Άνθρωπος είναι κι αυτός, έτσι δεν είναι ;

* Ο Κώστας Ράπτης

είναι Κοινωνιολόγος

και Οικονομολόγος

με σπουδές και μακρά διαμονή

στην Σουηδία.

ΚΕΝΤΡΟΑΡΙΣΤΕΡΑ : ΕΓΧΕΙΡΗΜΑ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΉ

Του Κώστα Ράπτη*

    Η πολιτική έννοια της κεντροαριστεράς πρέπει να διαχωριστεί από το εγχείρημα δημιουργίας ενός πόλου, του πολιτικού αυτού χώρου
   

     Η έννοια κεντροαριστερά δεν μπορεί να αποκτήσει ευρύ κύκλο υποστηρικτών, αν δεν αποκτήσει ιδεολογικο, πολιτικό και κοινωνικό περιεχόμενο

    Ο πολιτικός αυτός χώρος, για να μην παίζουμε με τις λέξεις δεν μπορεί να είναι άλλος από τον σοσιαλδημοκρατικό
   

     Ακόμη δεν έχουμε καταλάβει ποιό είναι το πολιτικό στίγμα της κίνησης της κεντροαριστεράς, η έννοια είναι τόσο γενική που αν, δεν προσδιοριστεί δεν μπορεί να πείσει
    

    Το έλλειμμα ιδεολογικου - πολιτικού στίγματος το πλήρωσε το Ποτάμι, το πλήρωσε και το ΠΑΣΟΚ γιατί κυβέρνησε ανερμάτιστα και ευκαιριακά, χωρίς πολιτικές αρχές και ιδεολογική κατεύθυνση, το πλήρωσε και και η χώρα μαζί του.
    

    Ο σοσιαλισμός του πασοκ έπειθε μέχρι που απεδείχθη νεφελώδης και με σημαία ευκαιρίας.

    Φοβάμαι ότι θα έχουμε τα ίδια αποτελέσματα με την κεντροαριστερά, και φοβάμαι ότι έχουν αρχίσει να φαίνονται με το μικρό ενδιαφέρον που υπάρχει.

    Απαιτούνται θέσεις κοινωνικο-ιδεολογικού περιεχομένου, που είναι δύσκολο να συμφωνήσουν δέκα άνθρωποι σε αυτό.

    Το εγχείρημα μπορεί να γίνεται με όποιους σωστούς τρόπους ή όχι, υπάρχουν διαφορετικές απόψεις πάνω σε αυτό, αλλά η κεντροαριστερά δεν θα κριθεί εκεί, θα υπάρξει σαν ισχυρός πολιτικός παράγοντας στην πολιτική ζωή, μόνο αν δείξει ότι, έρχεται να καλύψει ένα πολιτικό - ιδεολογικό κενό που υπάρχει, κραυγάζει, θα έλεγα, και δεν βρίσκει ανταπόκριση.

    Πιστεύω εκεί θα κριθεί, δηλαδή στο περιεχόμενο του εγχειρήματος και όχι στο εγχείρημα, αυτο καθαυτό.

    Είναι ιδιαίτερα δύσκολο εγχείρημα, γιατί απαιτεί ιδιαίτερες γνώσεις, και συγκερασμό ιδεών, μεταξύ των δύο βασικών πολιτικών ιδεολογιών. Μπορούν αυτοί που προσπαθούν να το κάνουν ;

    Η αλήθεια είναι ότι δεν απαιτείται να είναι πρωτοπόροι. Τους δρόμους τους ανακάλυψαν και τους άνοιξαν σοσιαλδημοκρατικά κινήματα σε άλλες χώρες πριν από δεκαετίες.

*Ο Κώστας Ράπτης

είναι Κοινωνιολόγος

και Οικονομολόγος

ΠΑΡΑΚΜΗ...

Της Φιλαρέτης Βυζαντίου*

Όλα όζουν φθορά

όλα παρακμη

όλα συννεφιασμένα

σαν το βλεμμα της Ιστορίας μας

που μας κοιτάζει 

περίλυπο

σαν κάτι να προσμένει

Κι εμείς τραγικά 

αναπαυμένοι μέσα στα 

σκουπίδια μας...

*Η Φιλαρέτη Βυζαντίου είναι Ιστορικός, και ποιήτρια.

ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΠΑ.Σ.ΟΚ.

Του Δημήτρη Σαράντου*

    Η 3 Σεπτεμβρίου του 1974 είναι μία από τις ημερομηνίες-ορόσημα για τη σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας. Η Ημέρα που επίσημα ιδρύθηκε το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα σημάδεψε, και κυρίως διαμόρφωσε μία νέα πρωτόγνωρη  για τη Χώρα εποχή, αλλά και για τις διαπροσωπικές και κοινωνικές σχέσεις. Ημέρα που έγινε απαρχή μιας άνευ προηγουμένου οικονομικής ανάπτυξης, και μιας ανευ προηγουμένου κατάπτωσης. 
    Το πρώτο μεγάλο επίτευγμα του νέου κόμματος είναι ότι έδεσε με άρρηκτες σχέσεις πολιτικές ομάδες, τόσο διαφορετικές, όσο οι πρώην αγωνιστές του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ, όσο παλαιοκομματικούς, μέλη της Ενωσης Κέντρου, και Βενιζελικούς. Από ακροαριστερούς, αντιχουντικούς, μέχρι σοσιαλδημοκράτες εκσυγχρονιστές. Όλοι αυτοί δημιούργησαν μία συμπαγή ομάδα υπό την αρχηγία του Ανδρέα Παπανδρέου, ενός από τους ελάχιστους Έλληνες ηγέτες που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν "χαρισματικοί" με την επιστημονική έννοια του όρου.

    Ο ίδιος ο Ανδρέας Παπανδρέου, εισήγαγε στην Πολιτική, για πρώτη φορά στην Ελλάδα, τεχνικές του Επιστημονικού  Πολιτικού Μάρκετινγκ. Εισήγαγε μεθόδους αναγνωσης των τάσεων της κοινωνίας, μεθόδους επεξεργασίας των, και κατέβηκε στη διεκδίκηση της εξουσίας με , ίσως το πιό δυνατό σύνθημα που υπήρξε ποτέ και ίσως θα υπάρξει για καιρό ακόμα, την "ΑΛΛΑΓΗ" . Ένα γενικόλογο σύνθημα που ξεσήκωσε μάζες, οι οποίες έδιναν, η κάθε μία την δική της ερμηνεία, σύμφωνα με τις προσδοκίες και τις ανάγκες της. Μαζί με εξ ίσου μελετημένα και δυνατά συνθήματα, όπως «Η Ελλάδα στους Έλληνες» αναπόφευκτα κατέλαβε την εξουσία με ένα τεράστιο 48%.

    Εξ ίσου προσεκτική μεθοδολογία εφάρμοσε στην διατήρηση της εξουσίας, ενδυναμώνοντας καίριους τομείς με ανθρώπους πιστούς στο Κόμμα, και χρησιμοποιώντας τις Ευρωπαϊκές χορηγήσεις, και την άνετη χρηματοδότηση, για να αυξήσει  τις κοινωνικές δαπάνες, αλλά και τις μισθολογικές δαπάνες στο Δημόσιο.
    
    Αυτό όμως είχε επίπτωση και στον οικονομικό τομέα, όπου άρχίζει να αυξάνει το πρωτογενές έλλειμα, αλλά κυρίως στον κοινωνικό τομέα. Εδώ παρατηρούμε την αλλάγή της συμπεριφοράς και της νοοτροπίας της Ελληνικής Κοινωνίας. 
    
     Η εισροή χρήματος, πρωτόγνωρη στα λαϊκά στώματα, αρχίζει να διαφοροποιεί την συμπεριφορά, να την μετατρέπει σε καταναλωτική, αφού η κατανάλωση είναι ο πιό γρήγορος και  εύκολος δρόμος προς την "Ευτυχία". Με αυτό τον τρόπο μεταφέρεται η προσοχή από τις διαπροσωπικές σχέσεις, που ελλείψει χρήματος ήταν ο μόνος τρόπος επικοινωνίας και ευχαρίστησης μεταξύ των ανθρώπων, στις σχέσεις χρήματος. Ο κάθε άνθρωπος πλέον βλέπει τον άλλο σαν μία ευκαιρία να αποκτήσει χρήματα, και όχι σαν σύντροφό που ανταλλάσσει σκέψεις, προβλήματα ή λύσεις.
    
    Αρχίζει έτσι να εκλείπει ένα σημαντικότατο χαρακτηριστικό της Ελληνικής κοινωνίας. Η Ανθρωπιά. Που η έλλειψή της δημιουργεί κενές σχέσεις που στηρίζονται στο συμφέρον, που με τη σειρά του ένέχει το στοιχείο της αντιπαλότητας. Και όλα αυτά δημιουργούν τις προϋποθέσεις αποσύνθεσης της κοινωνίας. Από τότε ξεκινούν οι διεργασίες που μας έφτασαν στο σημείο του σήμερα.

    Η άνετη επιδοκιμάσία του λαού φέρνει φυσιολογικά την αλαζονεία της εξουσίας, η αλαζονεία φέρνει διάφορες δυσλειτουργίες, χρηματισμό, μεγαλύτερη κομματικοποίηση, μεγαλύτερο διαγκωνισμό των λαϊκών στρωμάτων για να καταφέρουν να  πάρει και αυτοί ένα κομμάτι της πίτας, επιτείνοντας έτσι όλα τα διασπαστικά στοιχεία που αναφέρθησαν, επιτείνοντας την αποσύνθεση της κοινωνίας.

    Η αλλαγή της ηγεσίας από την εκσυγχρονιστική τάση του ΠΑ.ΣΟ.Κ., δεν θα μπορούσε να φέρει αποτέλεσμα, από την στιγμή που οι διαβρωμένοι Θεσμοί, οι διαφθορά του Δημοσίου, αλλά, κυριότερα, η ήδη διαμορφωμένη, από τις πρακτικές που εφαρμόστηκαν, κοινωνία, που είναι ανικανη να παρακολουθήσει την ηγεσία, που αποκομμένη προσπαθεί μάταια να εφαρμόσει αυτά που θεωρεί αναγκαία για μία μεταρρύθμιση. Διάφορες προσπάθειες, όπως η μεταρρύθμιση του Ασφαλιστικού, προσκρούουν στον τοίχο των κατακερματισμένων συμφερόντων διαφόρων κατηγοριών, του συνδικαλισμού και του κράτους Γαργαντούα. 

    Το αντίπαλο  κόμμα αναγκάζεται να υιοθετήσει ανάλογες πρακτικές παροχών, και διοίκησης, προκειμένου να ανταγωνιστεί, κάνοντας ακόμη χειρότερα τα πράγματα, μη δίνοντας εναλλακτικές για τους Πολίτες που ζητούν μία άλλη διέξοδο.

    Το φαινόμενο ΠΑ.ΣΟ.Κ κυριάρχησε γιατί ακριβώς είναι απόλυτα συμβατό με τον Λαό μας. Είναι η ίδια η έκφραση των μικροαστικών απαιτήσεων του Λαού για βόλεμα, για ήσσονα προσπάθεια, αλλά και για εκμετάλλευση κάθε ευκαιρίας βελτίωσης. Είναι ή εικόνα ενός Λαού ικανού για το χειρότερο και για το καλύτερο.

    Το φαινόμενο ΠΑ.ΣΟ.Κ εξακολουθεί να υπάρχει, και μάλιστα σε κακέκτυπη μορφή, εξακολουθεί να επηρεάζει την πολιτική ζωή του τόπου, γιατί πλέον οι νέοι των δεκαετιών ’70 και ’80, η περίφημη γενιά του Πολυτεχνείου, οι σημερινοί εξηντάρηδες και εβδομηντάρηδες, είναι πλέον η γενιά που βρίσκεται στα πράγματα, είναι η γενιά που εξουσιάζει την Πολιτική και Οικονομική ζωή, Είναι αυτή η γενιά που γαλουχήθηκε, που ανδρώθηκε και κυρίως διαμορφώθηκε με την νοοτροπία ΠΑ.ΣΟ.Κ. Είναι η γενιά που το μέσα της είναι προγραμματισμένο με αυτόν  τον τρόπο ζωής και το κυριότερο και πιό επικίνδυνο...

    Είναι η γενιά που εκτρέφει και διαμορφώνει τις νεότερες γενιές. Τα παιδιά της.

Ο Δημήτρης Σαράντου
είναι 
Πολιτικός Επιστήμων
Και 
Οικονομολόγος

Ο ΘΡΙΑΜΒΟΣ ΤΗΣ ΙΔΙΩΤΙΚΗΣ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ

Του Δημήτρη Σαράντου*

Κατά τη ρωμαϊκή αυτοκρατορία, απαγορευόταν στους Ρωμαίους στρατηγούς να διαβούν τον Ρουβίκωνα, κατευθυνόμενοι προς τη Ρώμη, για τον φόβο πραξικοπήματος. Ο Ιούλιος Καίσαρ, προχωρώντας εναντίον του Πομπήιου είπε “alea jacta est” ( το ζάρι ερριφθη ), και τον διέβη, με τα γνωστά αποτελέσματα, μιας κραταιάς αυτοκρατορίας.

Ερχόμενοι στην δική μας, Ελληνική, πραγματικότητα, ίσως άξιζε να εξετάζαμε, αν το ζάρι ερρίφθη, αν ο δικός μας Ρουβίκωνας διέβη τον Ρουβίκωνα, αν η χώρα δηλαδή βρίσκεται στην μη αναστρέψιμη πορεία.

Φαίνεται πως από τα μέσα της δεκαετίας του 2000, όταν η Ελλάδα έφτασε στον κολοφώνα της ( μόνον οικονομικής δυστυχώς ) δόξας της, έχει αρχίσει μία καθοδική πορεία, που συνεχίζει μέχρι τις μέρες μας. Και ακόμη πιο δυστυχώς (!) η πορεία αυτή συνοδεύεται από την συνεχόμενη έκπτωση ηθών, θεσμών, και κοινωνικών σχέσεων. Μία πορεία που άρχισε ουσιαστικά από όταν έπαψαν να υπάρχουν εθνικοί στόχοι. Υπήρξε για παράδειγμα, μετά την Επανάσταση ο στόχος της Μεγάλης Ιδέας, μετά την Γερμανική κατοχή ο στόχος της απελευθέρωσης, ό στόχος της ανοικοδόμησης της Πολιτείας και των Θεσμών. Και φυσικά δεν είναι τυχαία η εμφάνιση τόσων σημαντικών ανθρώπων, των γραμμάτων της πολιτικής, του πολιτισμού εκείνες τις εποχές.

Η δεκαετία του '80 σημαίνει τη απαρχή της πτώσης, με την στροφή της κοινωνίας στην απόκτηση χρήματος, που άφθονο ερχόταν από την Εσπερίαν. Και σε αυτό συνέβαλλαν οι τότε κυβερνήσεις, προσπαθώντας να οικειοποιηθούν εκλογικά την κατάσταση. Οι Θεσμοί μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα, εφ όσον “κι έτσι πάμε καλά “. Το Κράτος, για τους ίδιους λόγους, δεν έχει ανάγκη οργάνωσης και φορτώνεται με ανθρώπους που σκοπό έχουν το “βόλεμα”. Αποτέλεσμα: Ελλιπής λειτουργία του κράτους. Ελλιπής έλεγχος της παραβατικότητας, ανύπαρκτος έλεγχος των αντικοινωνικών κοινωνικών ομάδων. Η σημερινή κατάσταση δεν αμφισβητείται νομίζω από κανένα.

Και ερχόμαστε στο φλέγον ζήτημα, ποιός, ερήμην του κράτους, μπορεί να διαχειριστεί , να ελέγξει την ανομία.

Μα φυσικά η Ιδιωτική Πρωτοβουλία ! Στην ιδιωτική πρωτοβουλία άλλωστε βασίστηκαν πολλά σημαντικά έργα που έγιναν κατά την ιστορία της Ελλάδας. Δείτε τους μεγάλους, και μικρούς εθνικούς ευεργέτες. Μόνο που η σημερινή “ιδιωτική πρωτοβουλία” έχει διεστραφεί, όπως κάθε τι στην σύγχρονη Ελλάδα. Η σύγχρονη μορφή της λέγεται “αυτοδικία”. Ονομάζεται αυθαίρετη στοχοποίηση, τα κριτήρια είναι απλοϊκά, απόλυτα σύμφωνα με την ιδεολογία που εκφράζει ο αυτοδικών, η δράση του οποίου γίνεται δίχως ουδέν ουσιαστικό πρόσκομμα από την πολιτεία. Μία σχεδόν απόλυτη εφαρμογή του “laissez faire, laissez passer”. Μόνο που εδώ η ιδιωτική πρωτοβουλία αρχίζει να γίνεται επικίνδυνη. Κάτι σαν Far West. Kαι το χειρότερο, ποιά είναι τάση, μήπως αυτή η αναπλήρωση της ανικανότητας του Κράτους, πιθανόν, πιθανόν λέω, να βρίσκει και μια υποσυνείδητη αποδοχή και μία ανακούφηση από την πλευρά του κόσμου; Να δημιουργείται σιγά – σιγά και μία διεστραμμένη, πάλι, αίσθηση περί Δικαίου;

Γιατί, αν τυχόν κάτι τέτοιο συμβαίνει, τότε θα έχουμε κι εμείς διαβεί τον Ρουβίκωνα. Και τότε ΔΕΝ θα υπάρχει γυρισμός.

Ο Δημήτρης Σαράντου
είναι
Πολιτικός Επιστήμων
και
Οικονομολόγος