ΤΑΠΕΙΝΕΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗΣ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑΣ

Του Δημήτρη Σαράντου*

Οι εξελίξεις  στον κόσμο μας βαίνουν επιταχυνόμενες.
Σε κάθε τομέα, τεχνολογία, επιστήμη, κοινωνικές επιστήμες, εξελίξεις κοινωνικές, πολιτικές, διαπροσωπικές σχέσεις, τα πάντα αλλάζουν με ρυθμούς γεωμετρικής προόδου. Και οι κακόμοιρες οι κοινωνίες είναι υποχρεωμένες να ακολουθούν αυτό που οι ίδιες δημιουργούν !
Η παρακολούθηση των εξελίξεων απαιτεί όλο και περισότερο κεφάλαιο, και χρηματικό αλλά πάνω απ' όλα κεφάλαιο σκέψης. 
Αυτός που σκέπτεται, προσαρμόζεται ταχύτερα και επειδή η ταχύτητα είναι συστατικό της αλλαγής, επωφελείται πρώτος και πληρέστερα από τις Νέες Συνθήκες.
Και ισχύει για τα πάντα. Για κάθε τομέα. Εκτός....
...Εκτός από μία κατηγορία όπου εμπίπτουν οι εξ αποκαλύψεως κοσμοθεωρίες.
Εδώ εξ όρισμού δεν υπάρχει αλλάγή. Ο ακόλουθος πράττει αυτό που του απεκάλυψε ο Προφήτης. Δεν υπάρχει τίποτε άλλο. Εκτός...
...Εκτός αν επιστρέψει στη γη ο Προφήτης και αλλάξει κάτι !
Σε αυτή την κατηγορία εμπίπτουν και ορισμένες Πολιτικές θεωρίες, στην ολότητά τους ολοκληρωτικής φύσεως, σε μερικές από τις οποίες οι οπαδοί τους πάντα επιδίδονταν σε θεωρητικές συζητήσεις, σε διαφωνίες, σε αντιπαλότητες και αγεφύρωτες εχθρότητες μεταξύ τους, χωρίς να προσθέτουν τίποτα νέο !
Και επειδή οι πολιτικές αυτές ήταν ολοκληρωτικές, ένα βασικό στοιχείο τους αποτελούσε η Προπαγάνδα. που και αυτή η κακομοίρα προπαγάνδα έπρεπε να αλλάζει πρόσωπο, να εξελίσσεται, ακριβώς για να την καταλαβαίνουν οι εξελισσόμενες κοινωνίες ώστε να είναι αποτελεσματική. Οι εν λόγω όμως θεωρίες εξ αποκαλύψεως, έχοντας χαρακτηριστικό την εσωστρέφεια,  μέχρι σημείου αυτισμού,  ξέχασαν και αυτή την προπαγάνδα  στα παλιά καλά χρόνια. Στα χρόνια του εξαθλιωμένου, του εκμεταλλευμένου, πάμφτωχου, χωρίς δικαιώματα εργάτη ή κολίγου.
Θα ήθελα, να συμβάλλω λοιπόν με τις φτωχές μου γνώσεις ( άραγε άν οι γνώσεις σου είναι φτωχές σε αγκαλιάζουν οι θεωρίες αυτές ως πτωχό; ) στην βελτίωση της αποτελεσματικότητας των μεθόδων προσεταιρισμού οπαδών.

1. Δεν πρέπει να απευθύνεστε στους ακροατές σας σαν να ζούσαν στα μέσα του 19ου αιώνα. Ξέρετε, δεν είχαν γεννηθεί τότε, και φυσικά δεν ξέρουν τι εννοείτε.

2. Οι προφήτες σας που σας αποκάλυψαν την αλήθεια, σας την αποκάλυψαν για να τη διαδώσετε ολόκληρη στον λαουτζίκο. Το να του λέτε μισές λέξεις και να του κρύβετε τις άλλες μισές, τον προσβάλλετε, και δεν μαθαίνει τίποτα.

3. Δείξτε στον Κυρίαρχο Λαό ότι ενδιαφέρεστε πραγματικά για τη μόρφωσή του. Αν έχετε πρωτοποριακές ιδέες που θα τον βοηθήσουν με ένα χωνί να μπουν όλες οι γνώσεις του κόσμου στο εγκέφαλό του σε δέκα λεπτά, χώρίς να χρειάζονται εξετάσεις και άλλα εμετικά, μοιράστε χωνιά με μία σακκούλα με γνώσεις, και οδηγίες πως να το κάνουν. Μην ξαναανφέρετε ΠΟΤΕ τις λέξεις "διάβασμα" και κυρίως "εξετάσεις". Εσείς δεν θα περάσετε τις εξετάσεις.

4. Χρησιμοποιήστε την τηλοψία με διακριτικότητα. Η τηλεοπτική εξύψωση του Μεγάλου Τιμονιέρη με τους Στρατηγούς του να τον ακολουθούν κρατώντας ένα σφυρί και ένα δρεπάνι δεν αποδίδουν. Τουλάχιστον βάλτε τους στο χέρι να κρατούν μία αυτόματη σφυροπρέσσα και μία θεριζοαλωνιστική. Ή ακόμη καλύτερα, ένα λάπτοπ, αφού σιγουρευτείτε ότι ξέρουν να το κρατούν με τον σωστό τρόπο.

5. Η Τέχνη είναι μεγάλο εκφραστικό μέσον, που τραβάει τα βλέμματα και , όταν είναι άξια του ονόματός της, τραβάει και το μυαλό. Μη την βάζετε να δείχνει εργάτες και άνεργους να στριμώχνονται σε μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις. Το στρίμωγμα δημιουργεί πίεση και λιποθυμίες. Δεν θέλετε να χάσετε ψήφους επειδή κάποιοι λιποθύμησαν .

Νομίζω, σαν αρχή, είναι αρκετές οι συμβουλές προπαγάνδας πους σας παρέθεσα. 'Αλλωστε είναι γνωστή η ικανότητα αργής κατανόησης νέων ιδεών από μέρους σας.
Στη διάθεσή σας για ό,τιδήποτε χρειαστείτε. Επί πληρωμή ! είναι γνωστό το τσιτάτο ενός εκ των πρωτοπόρων, ότι

 " Ο καπιταλιστής είναι ικανός να σου πουλήσει το σκοινί που θα τον κρεμάσεις".

Υ.Γ. Το πιό πάνω άρθρο έχει μία χιουμορίστικη ελαφράδα και δεν σκοπεύει να προσβάλλει καμία συγκεκριμένη πολιτική πτέρυγα, που εκ βλακείας θα το εξελάμβανε ότι την αφορά. Ξέρουμε άλλωστε ότι η βλακεία είναι μία ιδιότητα διαδεδομένη στον πολιτικό κόσμο. Σε κάθε απόχρωση.

*Ο Δημήτρης Σαράντου είναι Πολιτικός επιστήμονας και Οικονομολόγος.

ΟΙ ΑΣΤΕΓΟΙ ΚΑΙ ΟΡΦΑΝΟΙ ΤΗΣ ΣΗΜΕΡΙΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Του Γιάννη Μαυρίκιου*

Από το 2010 και μετά, όταν τα εύκολα δανεικά σταμάτησαν, οι διαδοχικές κυβερνήσεις, αντί να αναμορφώσουν το σπάταλο διεφθαρμένο κράτος και την κρατικοδίαιτη οικονομία για να μας βγάλουν από την κρίση, απλώς διαχειρίστηκαν την μιζέρια. Η σημερινή κυβέρνηση είναι ακόμη σε αυτήν την λογική και ενώ δεν υπάρχει πλέον ούτε η μιζέρια για να διαχειριστούν και ο προϋπολογισμός είναι πάλι ελλειμματικός αυτοί εγκαθιστούν το καθεστώς τους διαλύοντας τις ανεξάρτητες αρχές και διορίζοντας αδιάντροπα τους συγγενείς, φίλους και υμετέρους και καταστρέφοντας ότι έχει απομείνει από την παιδεία και την ιδιωτική οικονομία.

Αυτό οδηγεί σε αδιέξοδο και βραχύ-μεσοπρόθεσμα σε εκλογές. Πολλοί μιλούν για μία νέα πόλωση. Πολλοί ονειρεύονται την διαιώνιση του κομματικού κράτους με ένα νέο δικομματισμό. Μετά από τις ατέρμονες εναλλαγές μεταξύ ΝΔ και Πασόκ, που μας έφεραν στην κρίση και στα μνημόνια, πολλοί ονειρεύονται στο μέλλον την συνεχόμενη εναλλαγή ΝΔ και Σύριζα που όμως θα μας πάει που ; Έξω από την Ευρώπη και έξω από το ευρώ, ή μέσα στο ευρώ και με την Ελλάδα να σέρνεται και να διαλύεται για τις επόμενες δεκαετίες όπως κάνει τα τελευταία 6 χρόνια; Ποιος είναι αφελής να πιστεύει ότι αυτό μπορεί να συμβεί με την Χρυσή αυγή παροπλισμένη;

Μπορούμε να το αφήσουμε αυτό να γίνει ; Κάποιοι προσπαθούν να αντιδράσουν και μιλούν για καινούργιο και για το κέντρο και την ενοποίηση όλων των δυνάμεων που αυτοί βλέπουν στο κέντρο. Με μόνη εξαίρεση το Ποτάμι (το οποίο όμως χάθηκε στην μετάφραση και τους δισταγμούς…), όλοι όσοι ακούγονται σε αυτήν την κουβέντα είναι παλαιοί πολιτικοί και κόμματα. Και εκτός του ότι δεν κάνεις τίποτα καινούργιο με παλιά υλικά, όλοι αυτοί καπηλεύονται έννοιες όπως προοδευτικός, κοινωνική ευαισθησία, μεταρρύθμιση, ανθρωπισμός κλπ. Ποιοι είναι αυτοί ; Όλα τα συστημικά κόμματα που με το κομματικό κράτος διέλυσαν την χώρα και έφεραν σε απόγνωση τους Έλληνες.

Όλοι αυτοί προσπαθούν να πάρουν αυτούς που νομίζουν ότι βρίσκονται στο μαγικό «κέντρο» και όλοι βεβαίως απατώνται… διότι όλοι αυτοί βλέπουν μια διαστρεβλωμένη εικόνα που δεν αντιστοιχεί στην πραγματικότητα. Βλέπουν με την παρωχημένη θεώρηση του μονοδιάστατου άξονα «Αριστερά-Δεξιά» που ανήκει πλέον στον προηγούμενο αιώνα και η οποία ορίζει ότι το κέντρο βρίσκεται ανάμεσα στην ΝΔ και τον Σύριζα, οπότε θεωρούν ότι είναι και εύκολο να τους αφομοιώσουν με μερικά ακόμη ψέματα… Η εικόνα που παρουσιάζει αυτή η ελλιπής θεώρηση είναι η παρά-κάτω :

Που είναι λοιπόν όλοι αυτοί οι πολλοί του κέντρου ; Γιατί δεν φαίνονται ;

• Συνθλίβονται μεταξύ ΝΔ και Σύριζα που περιμένουν την συσπείρωση στις επόμενες εκλογές για να τους απορροφήσουν ;
• Είναι αυτοί του Πασόκ, του Ποταμιού και του Λεβέντη ; Και πως διαφοροποιούνται μεταξύ τους ;
• Που είναι όλοι όσοι απέχουν ;

Η απάντηση είναι ότι ο μεσαίος χώρος υπάρχει, αλλά δεν είναι στην μέση μεταξύ των δύο σημερινών νοουμένων πόλων της ΝΔ και του Σύριζα για αυτό και δεν φαίνεται στο παραπάνω γράφημα.

Ο μεσαίος χώρος υπάρχει στο εκλογικό σώμα και είναι πολύ μεγαλύτερος από όσο δείχνουν τα εκλογικά ποσοστά των μικρών κομμάτων :

• Είναι η πλειοψηφία των μέχρι σήμερα απεχόντων. Αυτοί που διαισθάνονται ότι η λύση είναι έξω από τα κατεστημένα, συστημικά και συντεχνιακά κόμματα του σημερινού κομματικού κράτους.
• Είναι μεγάλο μέρος αυτών που ψήφισαν Λεβέντη.
• Είναι πολλοί από αυτούς που ψήφισαν Σύριζα ελπίζοντας ότι θα μας βγάλει από την διεφθαρμένη διαπλοκή και σήμερα το έχουν μετανιώσει πικρά.
• Είναι αυτοί που σήμερα δελεάζονται από τις μεταρρυθμιστικές προσδοκίες του Κυριάκου.
• Είναι σίγουρα όλοι όσοι ψήφισαν το Ποτάμι.

Είναι σε πολύ μεγάλο βαθμό αυτοί που μπορούμε να ονομάσουμε «άστεγους και ορφανούς του σημερινού πολιτικού σκηνικού της Ελλάδος». Είναι αυτοί που πνίγονται από την σημερινή κατάντια της χώρας. Είναι αυτοί που περιμένουν το κόμμα που θα τους εκφράσει.

Αυτούς όμως δεν τους βλέπουν όσοι σκέπτονται με βάση τον άξονα «Αριστερά-Δεξιά» διότι στο μυαλό τους οι διαφοροποιημένοι πόλοι είναι μόνο η ΝΔ και ο Σύριζα ενώ στην πράξη η πολιτική που ακολουθείται και από τα δύο κόμματα όχι μόνο δεν διαφέρει αλλά είναι και άκρως συντηρητική. Και τα δύο προσπαθούν με νύχια και με δόντια να διατηρήσουν (συντηρήσουν…) το κομματικό τους κράτος εις βάρος όλων των άλλων «ηλιθίων» που είναι υποχρεωμένοι να το πληρώνουν χωρίς να απολαμβάνουν τις υπηρεσίες που ένα σύγχρονο δυτικοευρωπαϊκό  κράτος προσφέρει στους πολίτες του.

Τον μεσαίο χώρο τον χαρακτηρίζουν τα προοδευτικά και ανθρωποκεντρικά του πιστεύω και μπορούμε να τον δούμε και να τον προσεγγίσουμε μόνο όταν δούμε και τον άξονα «Συντηρητικός-Προοδευτικός» :

Τι βλέπουμε σε αυτό το γράφημα ;

• Τα σημερινά συστημικά κόμματα (Σύριζα, Πασόκ, ΝΔ, και Ανελ) είναι όλα άκρως συντηρητικά. Στα λόγια, όλα αυτό-προσδιορίζονται προοδευτικά ή μεταρρυθμιστικά, αλλά στην πράξη, κάθε φορά που ήταν στην εξουσία συντήρησαν το κομματικό τους κράτος με αποτέλεσμα να είμαστε το τελευταίο κράτος που είναι ακόμη σε μνημόνια.
• Τα σημερινά συστημικά κόμματα (Σύριζα, Πασόκ, ΝΔ, και Ανελ) στην προσπάθεια τους να διατηρήσουν το κομματικό τους κράτος με τους παρά φύσιν εναγκαλισμούς τους (πρώτα ΝΔ-Πασόκ και κατόπιν Σύριζα-Ανέλ) έχουν γίνει σχεδόν ένα στην διάσταση «Αριστερά-Δεξιά» και τείνουν να γίνουν ένας πόλος : ο συντηρητικός πόλος του κομματικού κράτους.
• Τα σημερινά συστημικά κόμματα (Σύριζα, Πασόκ, ΝΔ, και Ανελ) μην έχοντας πλέον τα δανεικά για να μοιράζουν έχουν κοινωνική ευαισθησία μόνο στα λόγια, ενώ στην πράξη, έχουν να δίνουν μόνο στα «δικά τους παιδιά» και τους διαπλεκόμενους του κομματικού τους κράτους.
• Ο άλλος πόλος τείνει να είναι όλοι όσοι πιστεύουν σε ένα προοδευτικό κοινωνικό κράτος. Ένα κράτος που βοηθάει την επιχειρηματικότητα, τις επενδύσεις και την παραγωγή πλούτου αντί να τα θυσιάζει σε διαφθορά και διαπλοκή. Ένα κράτος που με αυτό τον τρόπο έχει τα απαραίτητα έσοδα για να μπορεί να παρέχει τις αυτονόητες (στα δυτικά κράτη …) υπηρεσίες προς τους πολίτες του και συνάμα να έχει να δίνει σε όσους έχουν ανάγκη, αποδεικνύοντας έτσι έμπρακτα την κοινωνική του ευαισθησία.
• Η απόσταση που χωρίζει αυτόν τον Προοδευτικό Κοινωνικό Πόλο από τα συστημικά κόμματά είναι πολύ μεγαλύτερη από την απόσταση μεταξύ της ΝΔ και του Σύριζα.

Ο Προοδευτικός Κοινωνικός Πόλος χωράει και τον ορθολογισμό των φιλελευθέρων και την συναισθηματική ευαισθησία των σοσιαλδημοκρατών (έτσι ώστε το δίλημμα Verhofstadt ή Pittella, κάποιων καλών μου φίλών, να μην τίθεται καν). Διότι πραγματικά έξυπνος δεν είναι ούτε ο ευφυής ούτε ο συναισθηματικός. Πραγματικά έξυπνος και αποτελεσματικός είναι αυτός που συνδυάζει την ευφυΐα με το συναίσθημα, είναι αυτός που βάζει τον άνθρωπο στο επίκεντρο (άνθρωπος : ον λογικό και συναισθηματικό…).

.28/03/16

*Ο Γιάννης Μαυρίκιος

είναι Ναυπηγός 

και εργάζεται στη Γαλλία.

ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΔΟΞΑ ΣΕ ΣΕΝΑ ΨΗΦΟΦΟΡΕ ΤΗΣ ΚΕΝΤΡΟΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ...

Από τον Μυστήριο*

Αν δεν υπήρχε η κωμικοτραγωδία του Παναθηναϊκού, οι εκλογές στην Κεντροαριστερά θα ήταν μακράν η πιο αστεία υπόθεση της τρέχουσας περιόδου.

Οφείλω να ομολογήσω ότι ποτέ δεν πίστεψα ότι θα γίνουν εκλογές, αφού το ΠΑΣΟΚ αρχηγό έχει και την λένε Φώφη. Οπότε ποιος είναι ο λόγος για τσάμπα έξοδα ?

Φαίνεται όμως ότι στο ΠΑΣΟΚ έχουν απόθεμα χιούμορ, και καθώς δεν πρόκειται να έχουμε εκλογές άμεσα, σκεπτόμενοι ορθώς, αποφάσισαν να κάνουν κάτι για να σπάσουν αφενός τη μονοτονία τους, αφετέρου πλάκα με εκείνους που πίστευαν ότι μπορεί να υπάρξει άλλη αρχηγός από την Φώφη.

Όρισαν και μία επιτροπή που δεν θυμάμαι την ακριβή ονομασία της, που θα αναλάμβανε να φέρει εις πέρας το όλο εγχείρημα (sic), αλλά κανείς δεν της είπε πως, ούτε εκείνοι που την στελέχωσαν το σκέφτηκαν.

Κι όμως υπήρξαν κάποιοι δεκάδες, άντε και εκατοντάδες, που πίστεψαν ότι πράγματι θα εκλέξουν τον/την επικεφαλής της Κεντροαριστεράς, δέκα που έβαλαν υποψηφιότητα για να εκλεγεί η Φώφη, και κυρίως πάμπολλοι δημοσιογράφοι που ονειρεύονται ξανά την παλινόρθωση του μεγάλου ΠΑΣΟΚ και των γραφείων τύπου του... Α, ναι. Έγιναν και δημοσκοπήσεις που η απόκλιση των ποσοστών που δίνουν στους υποψήφιους είναι 10-15 μονάδες...

Όμως οφείλουμε δόξα και τιμή σε όλους εκείνους τους ψηφοφόρους της Κεντροαριστεράς που σκέφτηκαν ότι υπάρχει μία στο εκατομμύριο πιθανότητα να ψηφίσουν τον υποψήφιο της αρεσκείας τους.  Τιμή και Δόξα λοιπόν :

• Στον ψηφοφόρο της Φώφης, που έχει το σθένος και την ψηφίζει για κάποιο πραγματικά άγνωστο λόγο. Είναι πραγματικά άθλος να βρίσκει κάποιος έστω και ένα λόγο να ψηφίζει ένα κόμμα που έχει αρχηγό την Φώφη.

• Στον ψηφοφόρο του Καμίνη, ο οποίος ψηφοφόρος προφανώς δεν είναι δημότης Αθηναίων και πηγαίνει στο Κολωνάκι μόνο για καφέ, και θα ψηφίσει Καμίνη για το έργο του.

• Στον ψηφοφόρο του Σταύρου, ο οποίος τον είχε ακολουθήσει στο Ποτάμι πιστεύοντας ότι είναι φορέας εκσυγχρονισμού και τώρα καλείται να ψηφίσει στις εκλογές για πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ,

• Στον ψηφοφόρο του Ραγκούση, γιατί είναι ένας και τον ξέρω παλαιόθεν. Γεια και χαρά σου G-G.

• Στον ψηφοφόρο του Ανδρουλάκη, ο οποίος ψηφοφόρος αποκλείεται να έχει εργαστεί ποτέ και έχει περάσει κι εκείνος όλη τη ζωή στην ΠΑΣΠ και τα υπουργικά γραφεία.

• Στους ψηφοφόρους του Μανιάτη και του Κωνσταντινόπουλου γιατί ξέρουν ποιοι είναι χωρίς να το ψάξουν στην Google.

• Στους ψηφοφόρους των υπολοίπων γιατί στηρίζουν τον θεσμό της ελληνικής οικογένειας, μια και είναι το ορθό να σε στηρίζουν οι συγγενείς σου.

Εύγε Σύντροφοι, δίδετε έναν ωραίο αγώνα.

Τα Σέβη

*ΜΥΣΤΗΡΙΟΣ

(ΜΥΣΤΗΡΙΑ  ΟΜΑΔΑ  28/09/2017)

ΟΥΔΕΙΣ ΑΣΦΑΛΕΣΤΕΡΟΣ ΕΧΘΡΟΣ ....

Το  ‘’Ουδείς ασφαλέστερος εχθρός του ευεργετηθέντος αχάριστου", αποτελεί ένα από τα αρχαία ρητά μας το οποίο είναι  πάντα επίκαιρο.

Αρκετός κόσμος και για αρκετά χρόνια έχει ασχοληθεί με το, πως και γιατί χιλιάδες άνθρωποι που ενώ έχουν ευεργετηθεί απλόχερα από άλλους, έχουν γυρίσει την πλάτη τους στον ευεργέτη τους και αρκετές φορές, έγιναν ορκισμένοι εχθροί του.  Έχουν αναπτυχθεί αρκετές θεωρίες, έχουν δημοσιευθεί αρκετές αναλύσεις, έχουν ειπωθεί αρκετές εικασίες, οι οποίες όλες έχουν ένα κοινό στοιχείο

Το θέμα του ‘’αχάριστου’’ δεν είναι το οικονομικό, αλλά το ψυχικό του έλλειμμά που τον κάνει συναισθηματικά μίζερο και κομπλεξικό. Δεν μπορεί να ανεχθεί κάποιον που τον βοηθάει, να τον ξελασπώνει, χωρίς αντάλλαγμα. Κι όταν του προσφέρει μια δουλειά, αρχίζει να τον φθονεί. Όχι να τον ζηλεύει, να τον φθονεί. Και αυτό σταδιακά του προκαλεί μίσος.

Όσα περισσότερα του δίνεις, τόσο πιο πολύ τον εξαγριώνεις. Γιατί τον προσβάλεις !!! Αυτή είναι η λέξη. Τον προσβάλεις !!! Νιώθει "υπό" και δεν πρόκειται να το συγχωρήσει ποτέ.

Στην αρχαιότητά, είναι γνωστό, ότι η αχαριστία ήταν ποινικό  αδίκημα και κολαζόταν αυστηρά. Στις ημέρες μας, αυτή θεωρείται λίγο – πολύ ''μαγκιά'' και ενίοτε ''δικαίωμα''.

Ίσως αυτό να αποτελεί και έναν από τους λόγους που γινόμαστε σκληροί, απάνθρωποι και αδιάφοροι, εκεί που θα μπορούσαμε να προσφέρουμε άδολα, το οτιδήποτε.

 ( ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ : Σε αρκετούς ...... )

ΠΟΥ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΙ ΑΡΑΓΕ ?

Βρε τι βρήκα στο πρωινό ψάξιμο των αρχείων μου. Πριν δυο - τρία χρόνια,  άστεγοι ΠΑΣΟΚΑΤΖΗΔΕΣ, απογοητευμένοι ΣΥΡΙΖΑΙΟΙ,  δυσαρεστημένοι ΔΗΜΑΡΙΤΕΣ, ανήσυχοι ΚΕΝΤΡΟΑΡΙΣΤΕΡΟΙ, περιπλανώμενοι ΚΕΝΤΡΟΔΕΞΙΟΙ, είχαν φτιάξει τοι μεγάλο, το ωραίο και το καλό ....

Την Κίνηση  75  ΠΑΣΟΚ....

Που είναι αυτοί χαμένοι ? Απορροφήθηκαν δώθε και κείθε ? Κρίμα, πολύ κρίμα ...

Γιατί ΜΕΛΛΟΝ χωρίς ΠΑΡΕΛΘΟΝ, δεν υπάρχει !!!!!

ΑΚΟΥ ΑΝΘΡΩΠΑΚΟ .....

ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΚΛΑΣΣΙΚΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΒΙΛΧΕΛΜ ΡΑΙΧ.  ΟΙ ΟΠΟΙΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ & ΣΥΝΕΙΡΜΟΙ, ΔΙΚΟΙ ΣΑΣ.

 '' Δε σʼαγαπούν ανθρωπάκο, σε περιφρονούν, επειδή περιφρονείς τον εαυτό του. Σε ξέρουν απʼ έξω κι ανακατωτά. Γνωρίζουν τις χειρότερες αδυναμίες σου, όπως θα έπρεπε να τις γνωρίζεις εσύ.

 

Σε θυσίασαν σʼ ένα σύμβολο κι εσύ τους έδωσες τη δύναμη να σʼ εξουσιάζουν. Εσύ ο ίδιος τους αναγόρευσες αφεντικά σου και συνεχίζεις να τους στηρίζεις, παρόλο που πέταξαν τις μάσκες τους. Στο είπαν κατάμουτρα: «Είσαι και θα είσαι πάντα κατώτερος, ανίκανος να αναλάβεις την παραμικρή ευθύνη».

 

Κι εσύ τους αποκαλείς καθοδηγητές και σωτήρες και φωνάζεις «ζήτω, ζήτω»» ……»Σε φοβάμαι, ανθρωπάκο. Σε τρέμω, επειδή από σένα εξαρτάται το μέλλον της ανθρωπότητας. Σε φοβάμαι επειδή το κυριότερο μέλημα σου στη ζωή είναι να δραπετεύεις από τον εαυτό σου.

 

Είσαι άρρωστος, ανθρωπάκο, άρρωστος βαριά. Δε φταις εσύ γιʼ αυτό, μα έχεις υποχρέωση να γιατρευτείς. Θα ʽχες από καιρό αποτινάξει τα δεσμά σου, αν δεν ενθάρρυνες ο ίδιος την καταπίεση και δεν τη στήριζες άμεσα με τις πράξεις σου»….''

ΟΡΙΣΤΕ ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ THE BOSS ...!!!

Βγαίνει ο Σταύρος Θεοδωράκης να προλάβει και να υπερθεματίσει τον Αλιβιζάτο...

'' Αγαπητέ κύριε καθηγητά,

Διάβασα με προσοχή το σχέδιό σας με τα βήματα που θα πρέπει να ακολουθηθούν έτσι ώστε να οδηγηθούμε στις εκλογές για τον επικεφαλής του νέου πολιτικού φορέα.

Είμαι σε γενικές γραμμές σύμφωνος. Τις επιμέρους παρατηρήσεις μου θα τις εκθέσω στη συνάντηση της Τρίτης που θα γίνει υπό την προεδρεία σας.

Θεωρώ δεδομένο ότι όλοι οι υποψήφιοι θα συμβάλλουμε εποικοδομητικά στην επιτυχία της συνάντησης. Το μείζον είναι να ανταποκριθούμε στο αίτημα της προοδευτικής κοινωνίας για μια αδιάβλητη διαδικασία με κλασικές και ηλεκτρονικές κάλπες, όπως εξ αρχής είχε συμφωνηθεί. Πιστεύω ότι σε αυτό θα ομονοήσουμε, τελικά, και οι 10 υποψήφιοι.  ''

 

Και πάνω που χαίρεται ότι βγήκε πάλι μπροστάρης, να σου η άλλη και τους προσγειώνει όλους... Και τον αγαπητό '' κύριο Καθηγητά....

'' Φυσικά και έχετε τη δυνατότητα να προχωρήσετε σε διαβουλεύσεις για όλα τα τεχνικά ζητήματα, όσα ανακύπτουν, με τον κάθε ένα από τους υποψηφίους.  Αρμόδια να πάρει τις απαιτούμενες αποφάσεις για τα διαδικαστικά είναι η επιτροπή υπό την προεδρία σας , όπως πρότεινα και απεδέχθη το Συνέδριο της Δημοκρατικής Συμπαράταξης και όσοι συμμετέχουν στο εγχείρημα. Δεν τίθεται θέμα όμως συνεδρίασης των υποψηφίων, δεν αποτελούν όργανο καθώς πέρα από τα άλλα , δεν υπάρχουν υποψήφιοι από όλα τα κόμματα και τις κινήσεις που μετέχουν στο εγχείρημα. Το εγχείρημα του ενιαίου φορέα της Κεντροαριστεράς ξεκίνησε με την δική μου πρωτοβουλία και πρόταση ως προέδρου του ΠΑΣΟΚ και επικεφαλής της Δημοκρατικής Συμπαράταξης. Γι' αυτό και αισθάνομαι  και έχω ιδιαίτερη ευθύνη για την επιτυχία του. Σε αυτή την προσπάθεια εσείς και η επιτροπή σας είστε πολύτιμος αρωγός.

 

(* ΟΧΙ μέχρις τώρα ο Αλιβιζάτος ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΠΑΡΑΙΤΗΘΕΙ)

Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΠΑΡΑΤΑΞΗ

Του Γιώργου Ξένου*

Δύο καθεστωτικές παρατάξεις υπάρχουν πάντα στις πολιτικά οργανωμένες ανθρώπινες κοινωνίες, όποια πολιτική μορφή και ιδεολογικό περιεχόμενο και εάν έχουν, που κατά κανόνα δεν είναι εχθρικές μεταξύ τους και συνήθως εναλλάσσονται στην άσκηση της εξουσίας : Η συντηρητική και η προοδευτική.

Στη σύγχρονη ελληνική γλώσσα το επίθετο «συντηρητικός» έχει αρνητική φόρτιση, μυρίζει καθυστέρηση και μούχλα, εν αντιθέσει με το «προοδευτικός», που αναφέρεται σε άνθρωπο ανοιχτόμυαλο, με ευρείς ορίζοντες. Αντιστοίχως, η συντηρητική παράταξη είναι η «κακή» και η προοδευτική είναι η «καλή». Δεν είναι όμως έτσι.

Θυμίζω, πώς στην Αθήνα του 5^ου αιώνα¹, όπου είχαν επικρατήσει οι «δημοκρατικοί» των «αριστοκρατικών», μετά την ήττα στον Πελοποννησιακό Πόλεμο πρέσβευαν την «Αλλαγή» οι εχθρικοί προς τη Δημοκρατία και τους πατροπαράδοτους δημοκρατικούς θεσμούς αριστοκράτες, που αποτέλεσαν την ομάδα των «τριάκοντα τυράννων» και των συν αυτοίς ². Υπό τις συνθήκες αυτές, προοδευτικοί ήσαν οι ολιγαρχικοί και συντηρητικοί οι δημοκρατικοί.

Αν λοιπόν η κοινωνία είναι ανεπτυγμένη, με ολοκληρωμένους θεσμούς και υψηλά (ποσοτικώς και ποιοτικώς) επίπεδα παροχών προς τα περισσότερα μέλη της, η παράταξη που κυρίως θέλει να διατηρήσει τα κεκτημένα, δηλ. η συντηρητική, είναι εκείνη που ανταποκρίνεται περισσότερο τις κοινωνικές ανάγκες, άρα είναι η «καλή».

Αντιστρόφως, αν η κοινωνία δεν είναι ανεπτυγμένη, έχει ανεπαρκείς θεσμούς που δεν διασφαλίζουν ισονομία και ελευθερία, ούτε προστατεύουν τα βασικά δικαιώματα που εξασφαλίζουν υλική και ηθική ευημερία, η παράταξη που κυρίως θέλει να διατηρήσει τα κεκτημένα, δηλ. η συντηρητική, δεν ανταποκρίνεται στις κοινωνικές ανάγκες, άρα η «καλή» παράταξη είναι εκείνη που τάσσεται υπέρ των αλλαγών και των μεταρρυθμίσεων, που θα εξασφαλίσουν όλα τα παραπάνω, δηλ. η προοδευτική παράταξη.

Έτσι, το περίφημο «προοδευτικό πρόσημο» δεν φορτίζει πάντα θετικά. Αυτό εξαρτάται από την ιστορική συγκυρία.

Πολύ περισσότερο, μικρή σημασία έχει το καθιερωμένο όνομα κάθε παράταξης, αφού είναι προφανές, πώς μια ως Δεξιά αυτοχαρακτηριζόμενη παράταξη, που υπερασπίζεται τις αστικές ελευθερίες, τη διάκριση των εξουσιών και τον Κοινοβουλευτισμό, είναι προοδευτικότερη από μια παράταξη που αυτοχαρακτηρίζεται ως αριστερή, εάν αυτή είναι υπέρ της Λαϊκής Δημοκρατίας και της Δικτατορίας του προλεταριάτου, ήτοι μιας αντιδραστικής τυραννίας μιας ολιγαρχίας, του κομμουνιστικού δηλ. κόμματος.

Δεν είναι τυχαίο, ότι στις οικονομικά και κοινωνικά ανεπτυγμένες χώρες της Δύσης, εκείνες δηλ. στις οποίες όλος ο άλλος κόσμος θέλει να μεταναστεύσει, στην πολιτική εξουσία εναλλάσσονται οι δύο παραπάνω καθεστωτικές παρατάξεις, κάνοντας η κάθε μία μικρές κάθε φορά διορθώσεις, σαν τις μικρές δεξιά ή αριστερά κινήσεις του τιμονιού ενός σκάφους, έτσι ώστε, αποκαθιστώντας τις μετακινήσεις που προκαλούν τα κύματα, αυτό να κινείται πάντα στην ευθεία, προς τον προορισμό του. Ενδεχομένως, συχνά οι διαφορές μεταξύ των καθεστωτικών κομμάτων δεν είναι καν προγραμματικές, αλλά διαφορές ρυθμού και ταχύτητας εφαρμογών. Αυτό τους επιτρέπει και να συγκυβερνούν, με τους μεγάλους λεγόμενους συνασπισμούς.

Προσοχή όμως : Ποτέ, στις άπειρα πολύπλοκες ανθρώπινες κοινωνίες το πολιτικό δεν ταυτίζεται απόλυτα με το Κοινωνικό. Ούτε οι άνθρωποι, ως άτομα, ούτε τα δημιουργήματά τους, τα πολιτικά κόμματα, μένουν αναλλοίωτα, μέσα στο χρόνο. Οι Ρεπουμπλικάνοι ήσαν το προοδευτικό κόμμα των βορείων, που ηγήθηκε στον Εμφύλιο κατά του Νότου. Εκατό χρόνια αργότερα, για την αιτία αυτή, οι νότιες Πολιτείες, αν και συντηρητικότερες, απεχθάνονται τους Ρεπουμπλικάνους και ψηφίζουν παραδοσιακά Δημοκρατικούς, που κοινωνικοπολιτικά είναι προοδευτικότεροι. 
  

Εξ άλλου, βάσει της αριστοτελικής διάκρισης των πολιτευμάτων και των παρεκκλίσεων / παρεκβάσεών τους (Η Βασιλεία που εκπίπτει σε Τυραννία, η Αριστοκρατία που εκπίπτει σε Ολιγαρχία και η Δημοκρατία που εκπίπτει σε Οχλοκρατία) , μπορούμε σχηματικά να πούμε, πως στον εικοστό αιώνα, παρέκβαση και έκπτωση της συντηρητικής ιδεολογίας και πράξης υπήρξε ο φασισμός, παρέκβαση και έκπτωση της προοδευτικής, ο κομμουνισμός.

Οι δικές μας καθεστωτικές παρατάξεις είναι αυτές που προήλθαν από τον λεγόμενο Εθνικό Διχασμό του 1915, δηλ. οι συντηρητικοί Βασιλικοί και οι προοδευτικοί Βενιζελικοί.

Και αναλόγως των συνθηκών, η βασιλική παράταξη γέννησε φασισμό και η βενιζελική, κομμουνισμό. Δεν ζήσαμε όμως κατά κανόνα, υπό καθεστώς παρεκβάσεων αλλά κατ’ εξαίρεση. Εύλογα λοιπόν αναλογιζόμαστε την ιστορία μας και την πολιτική μας ζωή, ως τήρηση του κανόνα της εναλλαγής στην πολιτική εξουσία των δύο μεγάλων, κανονικών καθεστωτικών παρατάξεων, της βασιλικής δηλ. που με το πέρασμα του χρόνου, συντηρητικότερη ούσα, καθιερώθηκε να λέγεται «Δεξιά» και της βενιζελικής, που λόγω της αντίθεσής της με την «βασιλική» και της -όχι χωρίς εξαιρέσεις- επιλογής της υπέρ της Αβασίλευτης Δημοκρατίας, καθιερώθηκε να λέγεται «δημοκρατική».

Παρεκβάσεις του καθεστώτος της βασιλικής δεξιάς ήσαν οι δικτατορίες της «4^ης Αυγούστου» (1936 – 1941) και της «21^ης Απριλίου» (1967 -1974).

Παρεκβάσεις του καθεστώτος της Δημοκρατικής ιδεολογίας και πολιτικής πράξης υπήρξε η Εαμοκρατία( 1943 -1944)³ και η διακυβέρνηση της χώρας από τον ΣΥΡΙΖΑ (2015 - ???).

Υπάρχουν σοβαρές ομοιότητες μεταξύ των δύο αυτών τελευταίων παρεκβάσεων :

• Και οι δύο εμπνέονται από τον Λενινισμό⁴ και την Τρίτη Διεθνή⁵, απολύτως η εαμοκρατία, με μερικού χαρακτήρα διαφοροποιήσεις, που δεν αναιρούν τον λενινιστικό του χαρακτήρα, ο ΣΥΡΙΖΑ.
• Και οι δύο λαμβάνουν χώρα σε συνθήκες κρίσης : Πολέμου και στρατιωτικής κατοχής η πρώτη (εξ ου και η αντιπαράθεση είναι ένοπλη), οικονομικής κατάρρευσης και χρεοκοπίας η δεύτερη.
• Και οι δύο αντλούν πολιτικό δυναμικό, σε μέλη, στελέχη και οπαδούς και ψηφοφόρους (σήμερα) από την καθόλου Δημοκρατική παράταξη, που εύλογα συρρικνώνεται και μετατρέπεται πρόσκαιρα σε δευτερεύον πολιτικό μέγεθος.

Συγκεκριμένα : Ο ΕΛΑΣ στελεχώθηκε από τους απότακτους βενιζελικούς αξιωματικούς του κινήματος του ’35. Οι πρόσφυγες της Ιωνίας και του Πόντου, ατράνταχτη βάση των πλειοψηφιών που προπολεμικά εξασφάλιζε το Κόμμα των Φιλελευθέρων στις μεγάλες πόλεις, περνάνε στην Κατοχή μαζικά στο ΕΑΜ. Οι δημοκρατικοί διανοούμενοι δεν αρκούνται πλέον στις αξίες του διαφωτισμού και του φιλελευθερισμού. Πιστεύουν πώς εδώ και τώρα ένας ριζικά άλλος, καλλίτερος κόσμος είναι εφικτός και στρατεύονται ανάλογα, αγνοώντας τις πληροφορίες για την απίστευτη τυραννία που είχε ήδη εγκαθιδρυθεί από τους κομμουνιστές στην ΕΣΣΔ.

Έτσι, η μεγάλη δημοκρατική παράταξη μετατρέπεται σε παρία της μέχρι τότε ενδοκαθεστωτικής αντιπάλου της, τη δεξιάς δηλ. και εύλογα συμπράττει με αυτήν, τασσόμενη υπό την ηγεσία της στην εμφύλια σύρραξη, όντας πάντα περισσότερο διαλλακτική, συμβιβαστική και ειρηνόφιλη, χωρίς όμως να βοηθιέται από την έξαλλη πολιτική του ΚΚΕ, ακόμα και μετά την ήττα του 1949 («Το όπλο παρά πόδα», «τί Πλαστήρας τι Παπάγος» κλπ).

Στη δεκαετία του ’50 η δημοκρατική παράταξη ζει μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας και αρχίζει να ζωηρεύει, μόνο όταν μάζες πολιτών και πολιτικών που βρίσκονταν αριστερά, αντιλαμβάνονται πώς ο μαξιμαλισμός οδηγεί σε αδιέξοδα και πώς μόνο μέσω βαθμιαίων μεταρρυθμίσεων και αλλαγών θα αλλάξει η πολιτική ζωή της χώρας. Έτσι, οι μάζες που το 1958 έδωσαν 24% στην ΕΔΑ στις εκλογές του 1963 κι αφού έχει ήδη δολοφονηθεί ο Λαμπράκης μετακινούνται προς την Ένωση Κέντρου, πράγμα που γίνεται πιο έντονα και επίσημα στις εκλογές του 1964 (οπότε η ΕΔΑ δεν βάζει υποψηφίους σε περιφέρειες, όπου δεν πιθανολογεί ότι εκλέγει βουλευτή, πράγμα που έκανε και στη Ζάκυνθο), δίνοντας το μέγα 53% στο Γέρο⁶.

Το μέγεθος του πολιτικού ρήγματος που υλοποιήθηκε με τον τρόπο αυτό, διεφάνη από το γεγονός, ότι η Ένωση Κέντρου έγινε ανεκτή, ως Κυβέρνηση, μόνο για δύο χρόνια, μέχρι τις 15/7/1965, όταν ο Βασιλιάς και η δεσπόζουσα Άκρα της Δεξιάς πέτυχαν την ανατροπή της και οργάνωσαν για να αποτρέψουν την επανάκαμψή της στην ηγεσία του τόπου, πράγμα βέβαιο, μέσω εκλογών, το πραξικόπημα της 21^ης Απριλίου.

Θα μπορούσε να πει κανείς πως αυτό ήταν και το τελευταίο μεγάλο –και αχρείαστο- λάθος της Δεξιάς, η οποία από τις 28 Οκτωβρίου 1940 και μέχρι σήμερα άλλο σοβαρό πολιτικό λάθος δεν είχε διαπράξει.

Θα μπορούσε να το πει κανείς, αν έλλειπε το πιο πρόσφατο πολιτικό λάθος της ελληνικής Δεξιάς, δηλ. η άμεση και έμμεση, φανερή και κεκαλυμμένη στήριξη της διακυβέρνησης της χώρας από το ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου, παρά τη χρεωκοπία, να μην αλλάξει τίποτα στην Ελλάδα, ρισκάροντας ακόμη και τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας και την ένταξη στο Ευρώ, καθώς απελευθερωμένη από την κατάρρευση του κομμουνισμού στην ΕΣΣΔ, η ορθόδοξη Ρωσία και το Ξανθό Γένος, ξαναέγιναν ελκυστικά στους αντιδραστικούς αντιδυτικούς κύκλους της χώρας τους έχοντες την καταγωγή στο 1204 και στους μετέπειτα ανθενωτικούς, που προτιμούσαν «φακιόλιον Τούρκου εν μέση τη Πόλει ή τιάραν Λατινικήν».

Έτσι, στις συνθήκες της διάλυσης και της χρεοκοπίας, αναπλάθεται το 2011 το πολιτικό σκηνικό, κυρίως μέσω της διάσπασης της Δεξιάς, όταν το επίσημο κόμμα της παράταξης, η ΝΔ, αλλάζει στάση έναντι των μνημονίων, ταυτιζόμενο ουσιαστικά με το ΠΑΣΟΚ, οπότε αποσπώνται δυο κόμματα εκ δεξιών της, ένα σκληρό ναζιστικό, που διατηρεί έκτοτε και μέχρι σήμερα σταθερά αξιοσημείωτη πολιτική απήχηση και ένα ακραιφνώς δεξιό έως ακροδεξιό, οι ΑΝΕΛ, που συντάσσεται εμφανώς με το ΣΥΡΙΖΑ και μέσω της εξαερώσεως του ΠΑΣΟΚ, του κόμματος δηλ. που τήρησε μια στοιχειωδώς ρεαλιστική πολιτική έναντι της κρίσης και της μαζικής μεταναστεύσεως των ψηφοφόρων του στο ΣΥΡΙΖΑ και της εμφανίσεώς του, έτσι, ως κυβερνητικού πλέον κόμματος.

Το πλήγμα για τη δημοκρατική παράταξη είναι μεγάλο. Σε συνθήκες παράκρουσης η προπαγάνδα υπερισχύει της πολιτικής. Εν όσω τα μνημόνια θεωρούνται αιτία της κρίσης και δεν γίνεται αποδεκτό το εύλογο και προφανές (?) ότι η κρίση έφερε τα μνημόνια, είναι εύκολο το επόμενο τερατώδες λογικά βήμα, να θεωρηθούν δηλ. οι δανειστές που εισφέρουν χρήματα υπό όρους, ως υπαίτιοι των δεινών μας, ως νέοι κατακτητές, ως εχθροί, αντί ως σωτήρες.

Δεν είναι βέβαια θέμα μόνο προπαγάνδας, αλλά και συμφερόντων. Καθώς οι «όροι» (και αυτό είναι τα μνημόνια : ΟΡΟΙ & ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ για τη συνέχιση της ροής του χρήματος από εκεί, εδώ) ξεβολεύουν, δυσκολεύουν έως και καταστρέφουν όσους έλληνες και όσα συστήματα ευημέρησαν υπό το προηγούμενο καθεστώς και χάριν αυτού, αυτό ακριβώς το καθεαστώς που μας οδήγησε στη χρεοκοπία.

Εχθροί λοιπόν η Ευρωπαϊκή Ένωση, εχθρός η Γερμανία, ο Σόϊμπλε και η Μέρκελ, εχθρός η Ευρώπη και η Δύση εν γένει.

Και έτσι φτάνουμε στη συγκρότηση κατά την 3ετία 2012 – 2015 δύο μεγάλων πολιτικών μετώπων, που διαπερνούν οριζοντίως σχεδόν όλα τα υφιστάμενα κόμματα και αποτυπώνονται στο 60 – 40% του Δημοψηφίσματος του Ιουλίου 2015, διαίρεση που λίγο - πολύ φαίνεται να ισχύει ακόμη, ενδεχομένως και ποσοτικά.

Πιο συγκεκριμένα, η εχθρότητα αυτή προς την Ευρώπη, λόγω των μνημονίων που δήθεν κατέστρεψαν την Ελλάδα, διακατέχει περισσότερα κόμματα, μέχρι τότε αντίπαλα υποτίθεται μεταξύ τους ή τμήματα περισσοτέρων από ένα κομμάτων. Πρώτα πρώτα διακατέχει εξ ολοκλήρου το ΚΚΕ, τον ΣΥΡΙΖΑ, τους ΑΝΕΛ και τη Χρυσή Αυγή. Μην παραξενεύεσθε για την συνταύτιση, είναι αναπόφευκτη : Οι ανακοινώσεις τους, εκείνης της περιόδου, μοιάζουν τόσο μεταξύ τους, που δεν καταλαβαίνεις από ποιο κόμμα προέρχονται. Και τα τέσσερα κόμματα, κατά το Δημοψήφισμα του Ιουλίου 2015 βρέθηκαν στο χαράκωμα του ΟΧΙ . Διακατέχει επίσης όλους τους μικρούς χώρους της Αριστερίστικης Αριστεράς, τους αναρχοαυτόνομους, την Εκκλησία και σκόρπιους δεξιούς (εκτός ΑΝΕΛ και Χ.Α.), επηρεαζόμενους κυρίως από εκκλησιαστικούς κύκλους.

Και η Δημοκρατική Παράταξη ; Το μεγάλο ΠΑΣΟΚ που στις εκλογές του 2009 πήρε 43,92% και 160 έδρες ; Η ΔΗΜΑΡ; Οι σκόρπιοι μετανοημένοι, οι οποίοι θητεύσαντες έντονα στα νιάτα τους στην κομμουνιστική αριστερά και ασχολούμενοι όλα τα χρόνια της πασοκοκρατίας -απεχθανόμενοι τον Αντρέα- με το κυνήγι και το ψάρεμα, επανέκαμψαν τα τελευταία χρόνια, ψηφίζοντας Σημίτη ;

Είναι προφανές, ότι η Δημοκρατική Παράταξη έπαθε ό,τι και οι βενιζελικοί και το Κόμμα των Φιλελευθέρων στην Κατοχή : Λεηλατήθηκε από την ισχυροποιούμενη παρέκβασή της, σήμερα δηλ. από την ριζοσπαστική Αριστερά που κομματικά εκφράζεται στον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν ήταν δύσκολο, έστω κι αν δεν είχαν γίνει λάθη, όπως εκείνο του κινήματος του ΄35 : Φθαρμένη η Δημοκρατική Παράταξη από την μακροχρόνια (δια του ΠΑΣΟΚ) διακυβέρνηση ενός πελατειακού κράτους και διεφθαρμένη από τις αντιδραστικές «αξίες» της καθόλου Αριστεράς (κρατισμός, αντιιμπεριαλισμός, αυτοαναφορικός συνδικαλισμός, αγιασμός των μέσων χάριν ενός ανέφικτου σκοπού), έχασε τον κόσμο της από έναν άλλο χώρο, τον οποίο καθαγίαζε και κολάκευε πολλά χρόνια για να τον λεηλατεί εκλογικά, προκειμένου να πραγματοποιήσει ο άλλος εκείνος χώρος αυτό που η Δημοκρατική Παράταξη δεν ήθελε να συνεχίζει στις νέες συνθήκες : Να δώσει δηλ. παράταση ζωής σε ένα σύστημα που καταστρέφεται από τις αντιφάσεις του, καταστρέφοντας τη Χώρα : Χαμηλή φορολογία και υψηλές παροχές, χαμηλή παραγωγικότητα και δυσανάλογοι μισθοί, περισσότεροι οι συνταξιούχοι από τους εργαζομένους, εχθρότητα προς τους επιχειρηματίες και λατρεία προς τα προϊόντα του καπιταλισμού και ούτω καθεξής.

Συνέβη πάντως το παράδοξο : Το ΠΑΣΟΚ το 2015 σχεδόν διαλύθηκε, ενώ η ΝΔ που ήλθε στην πολιτική του, με δύο χρόνια καθυστέρηση, συγκράτησε μεγάλο μέρος των δυνάμεών της. Το γεγονός αυτό κατά τη γνώμη μου δείχνει ότι οι οπαδοί της ΝΔ είναι δεμένοι περισσότερο με την παράταξη (τη «φανέλα»), παρά με το κόμμα ή τον ευκαιριακό αρχηγό και δεν μεταβάλλουν εύκολα πολιτική στάση, αν κάτι από αυτά τύχει να αλλάξει και ότι η συγκυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ έβλαψε ιδιαιτέρως το ΠΑΣΟΚ και ελάχιστα τη ΝΔ. Άρα, ο κόσμος του ΠΑΣΟΚ ιδεολογικά επηρεάζεται σημαντικά από τις αξίες και αντιλήψεις της Αριστεράς και την Ιστορία της χώρας και την παγκόσμια, όπως την έχει αφηγηθεί η Αριστερά και δεν βλέπει το κόμμα του, ως καθεστωτικό κόμμα, προορισμένο να εναλλάσσεται με τη Δεξιά στη διακυβέρνηση της χώρας, αλλά σαν ένα κόμμα επαναστατικό, που θα αλλάξει τα πάντα στη χώρα, αλλά light επαναστατικό, που θα αλλάζει τα πάντα άκοπα, εύκολα και χωρίς θυσίες. Η εμπειρία του, όλα αυτά τα χρόνια, ενίσχυσε αυτές τις απόψεις : Διορίζομαι σε έναν ΟΚΩ, σε ένα Δήμο κλπ, όπου δεν χρειάζεται να εργάζομαι, χρησιμοποιώ τη θέση μου για πρόσθετα οικονομικά και υλικά οφέλη, εξασφαλίζω έτσι άνετη ζωή, δωρεάν περίθαλψη και μεγάλη σύνταξη, παίρνω με καταναλωτικό δάνειο ωραίο αμάξι και με στεγαστικό ωραίο σπίτι, χτίζω και ένα εξοχικό στο χωριό. Μα έτσι περίπου δεν είναι ο σοσιαλισμός⁷ ;

Η με ατομικώς ιδιοτελείς όρους (διαρπαγής της λείας) ή στην περίπτωση των αφελών με οπαδικούς όρους αντιπαράθεση όλα αυτά τα χρόνια με τη Νέα Δημοκρατία και η απλοποιημένη αναγωγή της στην αντίθεση Αντρέα – Μητσοτάκη, εμπότισε την ψυχή του κάθε καλού πασόκου με ακατάλυτα αντιδεξιά και δη αντιμητσοτακικά σύνδρομα.

Έτσι και παρότι η υπό τον Κυριάκο Μητσοτάκη Ν.Δ. πλησιάζει περισσότερο από κάθε άλλη φορά προς το Κέντρο (όπου άλλωστε ήταν πάντα το Μητσοτακαϊκο), επιτρέπεται –και επιβάλλεται, κατά το σκέπτεσθαι του κόσμου αυτού- στην Φώφη Γεννηματά να δηλώνει πώς χωρίζει άβυσσος το ΠΑΣΟΚ από τη Νέα Δημοκρατία, παρότι δυο χρόνια πριν τα δύο κόμματα συγκυβερνούσαν, υφυπουργού ούσης και της ιδίας⁸.

Είναι λοιπόν προφανές, ότι στη χώρα μας είχαμε και έχουμε λιγότερα να διασώσουμε και να συντηρήσουμε και περισσότερα να αλλάξουμε, συνεπώς οι προοδευτικοί είναι περισσότερο αναγκαίοι από τους συντηρητικούς.

Η ανάγκη αυτή οδηγεί τα παραδοσιακά καθεστωτικά κόμματα, που μεταξύ τους σήμερα έχουν μάλλον διαφορές ρυθμού παρά προγραμμάτων, να τάσσονται υπέρ των αλλαγών και των μεταρρυθμίσεων, πράγμα που συνιστά σήμερα το περιεχόμενο του πατριωτισμού.

Ως προς την ανασυγκρότηση λοιπόν της Δημοκρατικής παράταξης, εν όψει των σχεδιαζόμενων εκλογών για τον επικεφαλής της, νομίζω, ότι επιβάλλεται :

1. Να ξεχάσουμε όσους πήγαν από το ΠΑΣΟΚ στον ΣΥΡΙΖΑ. Είναι το αντιδραστικό κομμάτι που προσκολλήθηκε στο τότε κυβερνητικό κόμμα και τώρα κάνει το ίδιο στο νυν κυβερνητικό κόμμα. Ιδεολογικά είναι ενδεχόμενο να μεταπεισθεί μέρος των αριστερών του 4%, κριτικάροντας τα λόγια και τα έργα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ αλλά και τη λενινιστική Αριστερά την ίδια και τα ιδεολογικά και θεωρητικά της θεμέλια.
2. Να ασκείται συνεχής πίεση στο ΣΥΡΙΖΑ για τη συγκυβέρνηση με τους ΑΝΕΛ. Δεν υπάρχει πια ούτε για τους ίδιους δικαιολογία (μιλάω πάντα για το 4%). Να αξιώσουμε να σκεφτούν και να μας πουν τι τους ενώνει.
3. Μαζικές μετακινήσεις θα γίνουν, με βέβαιες εκείνες που οφείλονται στην στοίχιση στις γραμμές εκείνου που φαίνεται πώς θα νικήσει. Θα παραμείνουν όμως μάζες εγκλωβισμένες στο ΣΥΡΙΖΑ.
4. Απορρίπτουμε το ερώτημα «- Με ποιόν θα συνεργασθείτε, μετά τις εκλογές ;» Σήμερα δεν μετακινούμεθα εμείς, οι άλλοι πλησιάζουν στις θέσεις μας, από το 2011 συνεχώς μέχρι τώρα. Θα συνεργασθούμε λοιπόν, αν χρειαστεί, με εκείνον που θα μας πλησιάσει περισσότερο, ευρισκόμενοι σε κάθε περίπτωση στην παράταξη του «Ναι στην Ευρώπη».
5. Να συμφιλιωθούμε και να αγαπήσουμε τον κόσμο μας, τον δυτικό δηλ. κόσμο, τον προορισμό κάθε δυστυχισμένου ανά την υφήλιο, συγκρίνοντάς τον όχι με οπτασίες και οράματα, αλλά με άλλους κόσμους που υπήρξαν ή που υπάρχουν και να πάψουμε να πριονίζουμε το κλαδί, όπου καθόμαστε, κάνοντας εξαντλητική αυτοκριτική επί παντός ημετέρου.
6. Να αντιληφθούμε ότι άβυσσος χωρίζει την Δημοκρατική παράταξη όχι από την άλλη καθεστωτική παράταξη (τη Ν.Δ. σήμερα), αλλά από εκείνους που απεργάζονται την καταστροφή του κόσμου μας, προκειμένου να εγκαθιδρύσουν τυραννίες της Δεξιάς ή της Αριστεράς.
7. Να πάρουμε μέρος στην τρέχουσα διαδικασία ανάδειξης αρχηγού, εφ’ όσον βέβαια ολοκληρωθεί, όσο γίνεται περισσότεροι, ανεξάρτητα από το ποιόν θα ψηφίσουμε. Ας ψηφίσουμε άκυρο, αλλά να πάμε!
8. Αλλά κι αν οι εκλογές ματαιωθούν, η Δημοκρατική Παράταξη δεν θα χαθεί και ούτως άλλως θα ανασυγκροτηθεί.
9. Εν τέλει να δημιουργήσουμε ένα κόμμα με δημοκρατική εσωτερική οργάνωση, όπως τόσα και τόσα ευρωπαϊκά κόμματα.
10. Και να θυμόμαστε πώς οι ρίζες μας είναι εκεί όπου η Ελλάδα έγινε μεγάλη, με ανοικτούς ορίζοντες, με φιλοδοξίες και με διεθνείς συμμαχίες, ούσα σεβαστή και χρήσιμη στους φίλους, απαιτώντας και μη επαιτώντας.

Ζάκυνθος, 20 Σεπτεμβρίου 2017

1 Κατά την κλασσική αρχαιότητα σε όλες τις ελληνικές πόλεις, πλην της Σπάρτης, υπήρχαν σταθερά δύο παρατάξεις, των Δημοκρατικών (προσανατολισμένοι προς την Αθήνα) και των Ολιγαρχικών (προσανατολισμένοι προς την Σπάρτη). Στις συνθήκες του Πελοποννησιακού πολέμου και μεταγενέστερα οι συγκρούσεις μεταξύ τους έγιναν συνεχείς, αιματηρές και ένοπλες, πράγμα που οδήγησε βαθμιαία στην αποσύνθεση της κλασσικής Ελλάδας.

2 Μαθητές του Πλάτωνα παρεμπιπτόντως.

3 Θυμόμαστε πάντως, πως η ανάληψη της διακυβέρνησης της χώρας από την παρέκβαση της Δημοκρατίας, δηλ. τον κομμουνισμό, κατέστη σφόδρα πιθανή στη δεκαετία του ’40 και απετράπη χάρις σε ένα σκληρό και αιματηρό 3ετή εμφύλιο πόλεμο.

4 Λενινισμός : Θεωρία και πράξη του δογματοποιημένου Μαρξισμού σε καθυστερημένες κοινωνικοοικονομικά (σε προκαπιταλιστικό δηλ. στάδιο) χώρες.

5 Τρίτη Διεθνής : Η παγκόσμια ένωση των Λενινιστικών Κομμάτων, που ονομάζονται κομμουνιστικά, λειτουργούσα με σκοπό την παγκόσμια επανάσταση του Προλεταριάτου και την εγκαθίδρυση της δικτατορίας του, με σκοπό την οικοδόμηση του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού.

6 Θυμάμαι – μαθητής της Α΄. Γυμνασίου- τη Δευτέρα μετά τις εκλογές του Νοέμβρη του 1963, κόσμο συγκεντρωμένο μπροστά στον ΟΤΕ να παρελαύνει και να τραγουδάει, βάσει ενός ύμνου του Ολυμπιακού : «Παπαντρέου μου μεγάλε, Παπαντρέου μου τρανέ, που ενίκησες τον Κώστα, τον τραμπούκο της ΕΡΕ». Μου φαίνεται πως κάνοντας παρωδία κηδείας, κρατούσαν και κάτι, σαν φέρετρο.

7 Ο κομμουνισμός μάλιστα, θα έλεγες hypocrite lecteur, mon camarade: Στον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του! Αλλά αυτοί ξέρουν τα βασικά και ούτε.

8 Είναι μεγάλο το πρόβλημα της διάστασης λόγων και έργων στην ελληνική πολιτική ζωή, αφορά το ΣΥΝΟΛΟ των ελληνικών κομμάτων και δεν τιμωρείται βραχυχρόνια όσο αξίζει από τους ψηφοφόρους, παρ’ ότι υποσκάπτει μακροχρόνια την αξιοπιστία Πολιτικής και Πολιτικών.

*O Γιώργος Ξένος είναι Δικηγόρος