Ο ΘΡΙΑΜΒΟΣ ΤΗΣ ΙΔΙΩΤΙΚΗΣ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ

Του Δημήτρη Σαράντου*

Κατά τη ρωμαϊκή αυτοκρατορία, απαγορευόταν στους Ρωμαίους στρατηγούς να διαβούν τον Ρουβίκωνα, κατευθυνόμενοι προς τη Ρώμη, για τον φόβο πραξικοπήματος. Ο Ιούλιος Καίσαρ, προχωρώντας εναντίον του Πομπήιου είπε “alea jacta est” ( το ζάρι ερριφθη ), και τον διέβη, με τα γνωστά αποτελέσματα, μιας κραταιάς αυτοκρατορίας.

Ερχόμενοι στην δική μας, Ελληνική, πραγματικότητα, ίσως άξιζε να εξετάζαμε, αν το ζάρι ερρίφθη, αν ο δικός μας Ρουβίκωνας διέβη τον Ρουβίκωνα, αν η χώρα δηλαδή βρίσκεται στην μη αναστρέψιμη πορεία.

Φαίνεται πως από τα μέσα της δεκαετίας του 2000, όταν η Ελλάδα έφτασε στον κολοφώνα της ( μόνον οικονομικής δυστυχώς ) δόξας της, έχει αρχίσει μία καθοδική πορεία, που συνεχίζει μέχρι τις μέρες μας. Και ακόμη πιο δυστυχώς (!) η πορεία αυτή συνοδεύεται από την συνεχόμενη έκπτωση ηθών, θεσμών, και κοινωνικών σχέσεων. Μία πορεία που άρχισε ουσιαστικά από όταν έπαψαν να υπάρχουν εθνικοί στόχοι. Υπήρξε για παράδειγμα, μετά την Επανάσταση ο στόχος της Μεγάλης Ιδέας, μετά την Γερμανική κατοχή ο στόχος της απελευθέρωσης, ό στόχος της ανοικοδόμησης της Πολιτείας και των Θεσμών. Και φυσικά δεν είναι τυχαία η εμφάνιση τόσων σημαντικών ανθρώπων, των γραμμάτων της πολιτικής, του πολιτισμού εκείνες τις εποχές.

Η δεκαετία του '80 σημαίνει τη απαρχή της πτώσης, με την στροφή της κοινωνίας στην απόκτηση χρήματος, που άφθονο ερχόταν από την Εσπερίαν. Και σε αυτό συνέβαλλαν οι τότε κυβερνήσεις, προσπαθώντας να οικειοποιηθούν εκλογικά την κατάσταση. Οι Θεσμοί μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα, εφ όσον “κι έτσι πάμε καλά “. Το Κράτος, για τους ίδιους λόγους, δεν έχει ανάγκη οργάνωσης και φορτώνεται με ανθρώπους που σκοπό έχουν το “βόλεμα”. Αποτέλεσμα: Ελλιπής λειτουργία του κράτους. Ελλιπής έλεγχος της παραβατικότητας, ανύπαρκτος έλεγχος των αντικοινωνικών κοινωνικών ομάδων. Η σημερινή κατάσταση δεν αμφισβητείται νομίζω από κανένα.

Και ερχόμαστε στο φλέγον ζήτημα, ποιός, ερήμην του κράτους, μπορεί να διαχειριστεί , να ελέγξει την ανομία.

Μα φυσικά η Ιδιωτική Πρωτοβουλία ! Στην ιδιωτική πρωτοβουλία άλλωστε βασίστηκαν πολλά σημαντικά έργα που έγιναν κατά την ιστορία της Ελλάδας. Δείτε τους μεγάλους, και μικρούς εθνικούς ευεργέτες. Μόνο που η σημερινή “ιδιωτική πρωτοβουλία” έχει διεστραφεί, όπως κάθε τι στην σύγχρονη Ελλάδα. Η σύγχρονη μορφή της λέγεται “αυτοδικία”. Ονομάζεται αυθαίρετη στοχοποίηση, τα κριτήρια είναι απλοϊκά, απόλυτα σύμφωνα με την ιδεολογία που εκφράζει ο αυτοδικών, η δράση του οποίου γίνεται δίχως ουδέν ουσιαστικό πρόσκομμα από την πολιτεία. Μία σχεδόν απόλυτη εφαρμογή του “laissez faire, laissez passer”. Μόνο που εδώ η ιδιωτική πρωτοβουλία αρχίζει να γίνεται επικίνδυνη. Κάτι σαν Far West. Kαι το χειρότερο, ποιά είναι τάση, μήπως αυτή η αναπλήρωση της ανικανότητας του Κράτους, πιθανόν, πιθανόν λέω, να βρίσκει και μια υποσυνείδητη αποδοχή και μία ανακούφηση από την πλευρά του κόσμου; Να δημιουργείται σιγά – σιγά και μία διεστραμμένη, πάλι, αίσθηση περί Δικαίου;

Γιατί, αν τυχόν κάτι τέτοιο συμβαίνει, τότε θα έχουμε κι εμείς διαβεί τον Ρουβίκωνα. Και τότε ΔΕΝ θα υπάρχει γυρισμός.

Ο Δημήτρης Σαράντου
είναι
Πολιτικός Επιστήμων
και
Οικονομολόγος