Του Δημήτρη Σαράντου*
Στην
ενήλικη ζωή μου, ήμουν πάντα
πολιτικοποιημένος. Παρακολουθούσα τα
πολιτικά πράγματα, προσπαθούσα να είμαι
όσο το δυνατόν αντικειμενικός για να
μπορώ να κρίνω.
Απο
την αρχή κανένα κόμμα δεν μου χτυπούσε
στο μάτι. Σε όλα διέκρινα την υστεροβουλία,
την εξουσιολαγνεία, την ατολμία για το
Νέο.
Σε
όλη την ενήλικη ζωή μου, ένοιωθα
τουλάχιστον άβολα, κάθε φορά που αποφάσιζα
να ενεργοποιηθώ, αλλά πάντα βρισκόταν
μία κομματική σημαία εκεί να προσπαθεί να
με τυλίξει.
Έτσι
κύλισε η ζωή μου ως πολίτης χωρίς να
μπορώ να προσφέρω κάτι παραπάνω στα
κοινά.
Ώσπου
ένας δημοσιογράφος έκανε την έκπληξη
και ίδρυσε το μόνο κόμμα για το οποίο
είπα "Μα αυτό είμαι εγώ !". Ένα κόμμα
που επιτέλους σκεφτόταν με την απλή
λογική. Ένα κόμμα χωρίς
κραυγές και υστερίες. Ένα
κόμμα που στις συγκεντρώσεις του όλοι
άκουγαν και δεν σηκωναν πανώ. Με την
πρωτοπορία της πνευματικής Ελλάδας.
Με...με...με...
Κι
έτσι αποφάσισα να το ακολουθήσω. Και
δεν έκανα λάθος. Απέκτησα εμπειρίες,
εκφράστηκα και ακούστηκα. Οργάνωσα και
οργανώθηκα. Απέκτησα Φίλους.
Ώσπου
άρχισε η πτώση και το
Διαβολάκι της εξουσιολαγνείας κατάφερε
και μπήκε στα κεντρικά γραφεία. Το Ποτάμι
άρχισε να βαριακούει. Δεν έβλεπε πόσο το
ίδιο έφταιγε για την αποτυχία του και
όχι η κακούργα καθυστερημένη κοινωνία
που δεν το κατάλαβε. Άρχισε να κοιτάζει
για εξωτερικούς σωτήρες. Η συνέχεια
γράφεται τούτες τις μέρες με την
ενσωμάτωση του “Νέου” στο “Παλίο”.
Δείγματα γραφής για το ποιός είναι το
Αφεντικό έχουν δοθεί ήδη και θα συνεχίσουν
να δίνονται εκεί μέσα για όποιον
αμφισβητεί την Παλιά Τάξη πραγμάτων.
Το
μόνο κόμμα που έφερε το φρέσκο, το
διαφορετικό ήθος στην πολιτική μας ζωή
εξαφανίζεται, γίνεται βορά στο Συστημα.
Αυτό που μας κατάντησε σε αυτή την
κατάντια. Δεν με ενδιαφέρει ο λόγος που
έγινε αυτή η κίνηση.
Με ενδιαφέρεί ότι
άνθρωποι που πίστεψαν ότι η πολιτική
έχει και ελπίδα, και όχι μόνο εξουσία
και ιδιοτέλεια, διαψεύδονται. Με
ενδιαφέρει ότι άνθρωποι ικανότατοι θα
ξανακάτσουν στον καναπέ τους.
Με
ανατριχιάζει που σκέπτομαι ότι η Χώρα
μου πεθαίνει και μαζί της σκοτώνει ό,τι
προοδευτικό και καινούριο τολμά να της
αντιτεθεί.
Το
Ποτάμι ψυχορραγεί, και θα πεθάνει. Το
μόνο που μένει, είναι όλοι εσείς, που
διαβάζετε αυτές τις ρομαντικές
συναισθηματικές πομφόλυγες, να το
σκεφτείτε με λίγη συμπάθεια, και γιατί
όχι, λίγη εκτίμηση...
Και
που ξέρεις, μπορεί να γίνονται θαύματα...
*Ο Δημήτρης Σαράντου
είναι Πολιτικός Επιστήμων,
Οικονομολόγος
και μέλος του Ποταμιού
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου