28η Οκτωβρίου Νο 2

Το βρήκα ριγμένο μέσα στην απεραντοσύνη του Διαδικτύου, άγνωστο από ποιόν, και δεν αντιστάθηκα στον πειρασμό να το μοιραστώ, για το διακριτικό λεπτό του χιούμορ. Ζητώ συγγνώμη από τον άγνωστο συγγραφέα, αλλά προσπάθησα ανεπιτυχώς να τον εντοπίσω...
Δημήτρης Σαράντου

"Η 28η Οκτωβρίου είναι μια πάρα πολύ σπουδαία μέρα. Η 27η Οκτωβρίου και η 29η Οκτωβρίου δεν λένε και πάρα πολλά πράγματα. Η 26η Οκτωβρίου κάτι λέει άμα σε λένε Δημήτρη. Ο Δημήτρης Καλπακλής που τον λένε Δημήτρη και πάει Δευτέρα, χαίρεται πάρα πολύ που τον λένε Δημήτρη γιατί γιορτάζει και παίρνει πάρα πολλά παιχνίδια και είναι πάρα πολύ τυχερός.
Ενώ άμα σε λένε Νεκτάριο δεν είσαι και πολύ τυχερός, γιατί κανένας δεν ξέρει πότε γιορτάζουν οι Νεκτάριοι. Κάποτε πρέπει να γιορτάζουν οι Νεκτάριοι, γιατί ένα παιδί που το λένε Νεκτάριο μού είπε ότι κάποτε γιορτάζουν ακόμα και οι Νεκτάριοι, αλλά επειδή κανένας άνθρωπος στον κόσμο δεν ξέρει πότε γιορτάζουν οι Νεκτάριοι, αυτό το παιδί είναι πολύ στενοχωρημένο και τρέχουν και οι μύξες του.
Η 28η Οκτωβρίου είναι μια πάρα πολύ σπουδαία μέρα άμα πέφτει Δευτέρα, γιατί έχουμε τριήμερο και πάμε εκδρομή στο χωριό του μπαμπά μου. Εκτός αν δεν πάμε, γιατί η μαμά μου δεν χωνεύει τη μαμά του μπαμπά μου, ενώ χωνεύει πάρα πολύ τη δική της μαμά που δεν τη χωνεύει ο μπαμπάς μου, οπότε μπορεί να μείνουμε και σπίτι.
Εμείς τα παιδιά είμαστε πάρα πολύ περήφανα που έχουμε την 28η Οκτωβρίου. Γιατί πριν γίνει η 28η Οκτωβρίου, είχανε να γιορτάζουνε μόνο την 25η Μαρτίου. Την 28η Οκτωβρίου πηγαίνανε σχολείο κανονικά γιατί δεν υπήρχε 28η Οκτωβρίου. Δηλαδή υπήρχε 28η Οκτωβρίου, αλλά κανένας δεν το έκανε θέμα γιατί δεν είχανε μπει οι Γερμανοί. Έπρεπε πρώτα να μπουν οι Γερμανοί και μετά να γίνει μια μέρα της προκοπής.
Εγώ είμαι πολύ περήφανη Ελληνοπούλα. Νιώθω ένα ρίγος. Και μόλις το είπα στη μαμά μου μού έβαλε θερμόμετρο και είχα 37,4 και μου έδωσε σιρόπι και μου πέρασε το ρίγος. Η γιαγιά μου νιώθει ένα ρίγος από μόνη της, γιατί εκείνη την έζησε την 28η Οκτωβρίου και πρέπει να την πέρασε πάρα πολύ ωραία.
Η κυρία Χρυσάνθη, η δασκάλα μας, μας είπε ότι την 28η Οκτωβρίου ήρθε ο Ιταλός πρέσβης στο σπίτι του Ιωάννη Μεταξά, νύχτα, χωρίς να τηλεφωνήσει πρώτα και τον ρώτησε αν μπορούν να πάρουνε την Ελλάδα και να την έχουνε για δικιά τους σ” όλη του τη ζωή. Και ο Ιωάννης
Μεταξάς τσαντίστηκε που τον ξυπνήσανε και είπε «ΟΧΙ». Κι αυτό το «ΟΧΙ» το είπε πολύ ηρωικά γι” αυτό κι εμείς το λέμε «το ηρωικό ΟΧΙ».
Κι εμένα όταν ήρθε η Χαρούλα σπίτι μου, μου ζήτησε όλες μου τις Μπάρμπι και τη Σίντι αστροναύτη, της είπα ηρωικά «ΟΧΙ» γιατί δεν είναι καθόλου ευγενικό αυτό που έκανε ο
Ιταλός πρέσβης και η Χαρούλα. Αμα θέλεις να χαρίσεις κάτι το κάνεις από μόνος σου. Κι ο κύριος Μεταξάς δεν ήθελε να χαρίσει την Ελλάδα ούτε εγώ τη Σίντι αστροναύτη.
Και μετά τους πολεμήσαμε τους Ιταλούς. Δηλαδή, εγώ δεν τους πολέμησα γιατί δεν είχα γεννηθεί ακόμα. Ούτε ο μπαμπάς ούτε η μαμά. Η μαμά δεν ξέρω πότε γεννήθηκε γιατί όποτε τη ρωτάω «μαμά, πόσων χρόνων είσαι;» μου απαντάει «μήπως είδες το Βετέξ της κουζίνας;».
Και μετά πέρασε η 28η Οκτωβρίου και μπήκανε άλλοι μήνες άσχετοι και διώξαμε τους Ιταλούς και μπήκανε οι Τούρκοι. Όχι, λάθος, Θάνο, μου δίνεις τη γόμα σου; Μπήκανε οι Γερμανοί. Μπήκανε οι Γερμανοί και η γιαγιά μου έκλεισε τα παντζούρια για να μην τους βλέπει και τους έβλεπε κρυφά από τις γρίλιες και την έπιασε η μαμά της και την έδειρε. Κι άλλοι άνθρωποι κλείσανε τα παντζούρια γιατί τους σιχαίνονταν. Κι εγώ σιχαίνομαι το γάλα άμα κάνει πέτσα.
Και όλοι οι Γερμανοί ήτανε χάλια, αλλά ο πιο χάλια απ” όλους ήτανε ο Παλαιών Πατρών Γερμανός. Αυτός ήτανε από μητέρα Πατρινιά, πατέρα Γερμανό και το μικρό του όνομα ήταν «Παλαιών» και δεν ξέρω πότε γιορτάζει ούτε αν του φέρνανε δώρα. Αυτός πήγαινε μπροστά μπροστά και είχε μια ελληνική σημαία και την έσκισε και την πέταξε και την πάτησε και την έφτυσε.
Και μετά πήρε μια γερμανικιά, πιο σιδερωμένη και μετά πήγε στην Ακρόπολη και την έβαλε στην Ακρόπολη. Και ένα παιδί θύμωσε πάρα πολύ και πήγε με ένα φίλο του και την έβγαλε και την πέταξε στο κεφάλι ενός περαστικού. Και τον φίλο του τον λέγανε Σάντσο και το παιδί Απόστολο Γκλέτσο και μετά επειδή ήτανε τόσο γενναίος, οι άνθρωποι θέλανε να τον κάνουνε υπερνομάρχη, αλλά κάνανε μια κυρία Φώφη.
Και μετά δεν ήτανε πια 28η Οκτωβρίου και όλοι πεινάγανε και τρώγανε γάτες. Εμείς έχουμε μια γάτα τη Λουλού, αλλά δεν την τρώμε γιατί την αγαπάμε, αλλά γιατί είναι πολύ νευρικιά και τη φοβόμαστε. Κι εκτός από γάτες σκοτώσανε και τον αδελφό της γιαγιάς μου πάνω σε ένα βουνό που νομίζω ότι ήτανε ο Παρνασσός χωρίς τις πίστες. Και μετά περάσανε τα χρόνια και οι Γερμανοί δεν θυμάμαι πώς φύγανε. Ή τους διώξαμε ή μας βαρέθηκαν.
Και τότε όλοι οι Έλληνες βγήκανε έξω και φιλιόντουσαν κι εμένα δεν μου αρέσει να με φιλάνε οι φίλες της μαμάς μου γιατί έχουνε σάλια. Αλλά εκείνη η μέρα ήτανε πολύ σπουδαία και δεν τους ένοιαζε τους ηρωικούς Έλληνες που σαλιώνανε ο ένας τον άλλον.
Και τώρα, από τη χαρά μας βάζουμε την ελληνική σημαία στο μπαλκόνι. Όμως εμείς δεν βάζουμε την ελληνική σημαία, γιατί όταν μετακομίσαμε τη χάσαμε. Και κάθε 28 Οκτωβρίου ντρεπόμαστε πάρα πολύ, αλλά τον υπόλοιπο χρόνο το ξεχνάμε και δεν πάμε να αγοράσουμε μια καινούργια.
Αυτά και ελπίζω να μην ξανάρθουν οι Γερμανοί. Ελπίζω επίσης η έκθεση να είναι τρεις σελίδες και ελπίζω μετά να πάμε στο Βίλατζ Σέντερ, γιατί δεν έχω δει ακόμα το Σκούμπι Ντου.
Ζήτω η 28η Οκτωβρίου!"

28 Oκτωβρίου

Του Δημήτρη Σαράντου*

«Τοσοῦτον δ’ ἀπολέλοιπεν ἡ πόλις ἡμῶν περί τό φρονεῖν καὶ λέγειν τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους, ὥσθ’ οἱ ταύτης μαθηταὶ τῶν ἄλλων διδάσκαλοι γεγόνασιν, καὶ τὸ τῶν Ἑλλήνων ὄνομα πεποίηκεν μηκέτι τοῦ γένους, ἀλλὰ τῆς διανοίας δοκεῖν εἶναι, καὶ μᾶλλον Ἕλληνας καλεῖσθαι τοὺς τῆς παιδεύσεως τῆς ἡμετέρας ἤ τοὺς τῆς κοινῆς φύσεως μετέχοντας».

Ισοκράτης Πανηγυρικός

Ο Δημήτρης Σαράντου είναι

Πολιτικός επιστήμων 

και 

Οικονομολόγος.

Η ΣΤΑΘΕΡΟΤΗΤΑ ΑΡΧΩΝ ΚΑΙ ΑΞΙΩΝ

του Κώστα Ράπτη*

Το θέμα είναι δύσκολο από την φύση του, γιατί οι αρχές και οι αξίες, αποτελούν και εκφράζουν την φυσιογνωμία και τον χαρακτήρα ενός ανθρώπου, ενός πολιτικού κόμματος μιάς κοινωνίας, σε τελική ανάλυση μία μικρή ή μεγάλη ένωση ανθρώπων
Επομένως δεν είναι εύκολο να πείς, αφού τα πάντα ρεί, ε, αλλάζουν και αυτές, και δεν είναι εύκολο, γιατί όπως προείπα δεν αλλάζεις εύκολα την φυσιογνωμία και τον χαρακτήρα οποιασδήποτε μικρού ή μεγάλου συνόλου, που έχουν τις αρχές και αξίες τους σαν μπούσουλα αξιολόγησης και συμπεριφοράς
'Ομως, αν δεν άλλαζαν τίποτα δεν θα άλλαζε ποτέ και αυτό θα ήταν, ότι χειρότερο θα μπορούσε να συμβεί
Σε ποιές λοιπόν περιπτώσεις όχι μόνο δικαιολογείται αλλά και επιβάλλεται η μεταβολή αρχών και αξιών ;

Α) Σε εποχές ιδιαίτερα παγκοσμιοποίησης ή γενικότερα μεγάλης επίδρασης εξωτερικών παραγόντων, υπάρχουν μεταβολές στην φιλοσοφία, τον τρόπο σκέψης,και τις συνήθειες των ανθρώπων
Στην περίπτωση αυτή γίνονται ανεφάρμοστες οι παλαιές αρχές και αξίες, επιβάλλεται η προσαρμογή, σε νέες, διαφορετικά είναι σίγουρη η η περιθωριοποίση και ο εξαφανιισμός σου
Τι θα λέγατε πχ. αν η Νέα Δημοκρατία ακολουθούσε και σήμερα τις αρχές, "πατρίς, θρησκεία, οικογένεια", φυσικά ούτε να το σκέπτεται θα ήθελε
Β) Δεύτερη περίπτωση είναι οι αιτίες υψηλού κινδύνου, που οδηγούν στην εγκατάλειψη αρχών και αξιών, πχ. όταν κινδυνεύει η χώρα σου, το σπίτι σου, ή η υπόσταση της κοινωνίας σου, τότε κανείς δεν θα κρίνει τι είσαι και τι πιστεύεις, άν αντισταθείς με κάθε διαθέσιμο μέσο, ο Παπαφλέσσας έγινε ήρωας, όταν και οι εκκλησίες γίνονταν αποθήκες πυρομαχικών και κανείς δεν δινοείται να κατακρίνει την στάση τους και την συμπεριφορά τους, τότε

Αν δοκιμάσουμε να εφαρμόσουμε αυτές τις απόψεις σε όσα έχουμε ζήσει και ζούμε, πχ. υπήρχε κάποιος επί δικτατορίας, που δεν συμφωνούσε στην άποψη της δημιουργίας, ασχέτως πολιτικών πεποιθήσεων, ενός ευρέος αντιδικτατορικού μετώπου ; παραμερίζοντας, έστω προσωρινά, πιστεύω και αρχές και αξίες, βεβαίως θα μου πείτε, ναι υπήρχαν οι κάθε είδους και μορφής τυφλοί θα σας ανταπαντήσω
'Ετσι και σήμερα, αν πιστεύουμε ότι ο σύριζα είναι καταστροφικός και ισοπεδωτικός στην λειτουργία της κοινωνίας, πρώτο μας μέλημα είνα η πτώση του και όχι η με οποιοδήποτε τρόπο κοινοβουλευτική του βοήθεια

Να γιατί δεν συμφωνώ με την συμπαράταξη με τον σύριζα στην τελευταία ψηφοφορία της βουλής, που έκανε το ποτάμι, παραμερείστε για λίγο τις αρχές και τις αξίες σας, φίλοι του ποταμιού, μάθετε να πολιτεύεστε με βάση προτεραιότητες και μην ανησυχείτε οι αρχές και οι αξίες, μπορεί να μεταβάλλονται, χωρίς όμως, να χάνονται ποτέ
Ξέρω ότι η κυβέρνηση, δεν θα έπεφτε με αυτήν την ψηφοφορία, μην χτυπάτε ανοιχτές πόρτες, εσείς όμως ξέρετε ότι η πολιτική πτώση είναι ένας αγώνας συνεχούς φθοράς ;

*Ο Κώστας Ράπτης

ειναι

Κοινωνιολόγος 

και Οικονομολόγος.

ΟΤΑΝ Ο ΩΝΑΣΗΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕ ΤΟΝ ΛΕΝΙΝ

Του Κώστα Ράπτη*

Σε μιά εποχή που η ποσοτοποίηση και ο ωφελιμισμός έχει το πανω χέρι, το μέλλον των κοινωνιών μας καθίσταται ύποπτο, αβέβαιο, τραγικό πνευματικά, αισθητικά και με ναρκωμένες αισθήαεις
Τελικά ο καπιταλισμός υποφέρει από την υλική του επιτυχία τις επιτυχίες του,και την ελευθερία ανάπτυξης και εξέλιξης, την ελευθερία έκφρασης και κάθε είδους ελευθερία που προσφέρει
Όλα αυτά τελικά γίνονται τρόποι ζωής από τους οποίους δεν μπορείς να ξεφύγεις, ακόμη και αν αντιμετωπίζεις το φάσμα της καταστροφής, επειδή ο ωφελιμισμός επικρατεί στην σκέψη και τις επιθυμίες των ανθρώπων
Εδώ ο Ωνάσης συναντάει τον Λένιν:
Ο πρώτος με την φράση, "είναι πολλά τα λεφτά για να τα αφήσω". Και  αυτό είναι η αιτία του τιμήματος που πλήρωσε η οικογένειά του. 

Ο Λένιν, με την φράση, "θα μας πουλήσουν το σκοινί που θα τους κρεμάσουμε"

Τελικά τι είναι εκείνο που μπορεί να σταματήσει αυτόν τον κατήφορο ;
κατά την γνώμη μου δύο πράγματα:

Α) Η συνειδητοποίηση του κινδύνου που διατρέχουμε, σε προσωπικό επίπεδο, και η στροφή των ενδιαφερόντων μας σε πνευματικά και γενικά ποιοτηκά και πνευματικά ενδιαφέροντα,
Πως όμως επιτυγχάνεται αυτό ;
Μία δύσκολη περίπτωση, γιατί τα ενδιαφέροντα της πλειοψηφίας των ανθρώπων, είναι μάλλον υλικά, παρά ποιοτηκά, πνευματικά
Πως μπορεί να βοηθηθεί αυτή η κακή κατάσταση ;

Β) Μόνο με την παρέμβαση του κράτους, το κράτος πρέπει να προσφέρει , παραδείγματα συμπεριφοράς και τα μέσα πνευματικής εξέλιξης των ανθρώπων

Δεν έχουμε ακόμη ασχοληθεί, και κακώς, με τα αισχρά παραδείγματα που προσφέρουν στην κοινωνία και τους ανθρώπους, πολιτικοί που ασύστολα και ατιμωρητοί ψεύδονται, με κρατικά ΜΜΕ που ασύστολα προπαγανδίζουν, διαστρεβλώνουν και επηρεάζουν μεγαλες και μικρές αδιαμόρφωτες ψυχές και σκέψεις, με κράτος που δεν ενδιαφέρεται να προσφέρει πνευματική τροφή και αλήθειες, μεσω των μέσων που διαθέτει και των μέσων που φροντίζει να μην διαθέτει
Κοινώς, πρέπει και το βουνό να πάει στον Μωάμεθ

Ο κίνδυνος είναι ακόμη μεγαλύτερος σε λαούς σαν τον δικό μας που τα ενδιαφέροντά του είναι μάλλον (και συχνά εξ ανάγκης), μόνο υλικά και ο συναισθηματισμός του καλύπτει κάθε προσπάθεια ορθολογικού τρόπου σκέψης
Και που έχει συνηθίσει μέσα από την παιδεία, νοοτροπία και τρόπο σκέψης, μιά κοσμοθεωρία που του πρόσφεραν, μεταξύ άλλων και σε μεγάλο βαθμό η θρησκεία του, που τον οδήγησε να πιστεύει στις υπερφυσικές ιδιότητες ψευτών και λειψάνων, και όχι στην πραγματικότητα και στην υπερφυσική Θρησκευτική πίστη σαν διαβατήριο της αιώνιας ζωής

Ο Κώστας Ράπτης

είναι Κοινωνιολόγος 

και Οικονομολόγος.

Η ΓΙΑΛΑΝΤΖΙ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΟΤΗΤΑ

Του Κώστα Ράπτη*

Κάποιοι οραματίζονται ότι, οι ιδέες μπορούν να αλλάξουν την πραγματικότητα
Αυτοαποκαλούνται προοδευτικοί και έχουν αγνές προθέσεις , αλλά οδηγούν στην καταστροφή, την δική τους και της πραγματικότητας, γιατί...

Η έννοια της ηθικής υπερτερεί της λογικής τους, η λογική τους βρίσκεται υπό ανάπτυξη, χωρίς σίγουρα πάντα αποτελέσματα εξέλιξης, βλέπουν το σήμερα, αποκομμένο από το χθές και τις επιπτώσεις που αυτό έχει συσσσωρεύσει σε κάθε λαό
Τους διαφεύγει ότι οι πράξεις τους διακατέχονται και από τα ιδιαίτερα δικά τους προβλήματα που ζητούν την διέξοδό τους.
'Ισως, το βασικότερο, η πραγματικότητα έχει την δική της λογική, μπορείς να την καθοδηγήσεις, όχι να την προσαρμόσεις

'Ετσι φτάσαμε πάλι να περιμένουμε την δεξιά να μας σώσει από τους δήθεν προοδευτικούς, κανείς δεν προβληματίζεται ότι, δεν είναι οι πρώτοι δήθεν προοδευτικοί που τα θαλασσώνουν και γιατί η ιστορία επαναλαμβάνεται στην χώρα μας, χωρίς να διδάσκει ;
Και σαν επιμύθιο: 

Θέσεις επί των πραγμάτων και της πραγματικότητας χρειαζόμαστε. 

Από ιδέες και ιδεολογίες χορτάσαμε, η εποχή τους πέρασε.

*Ο Κώστας Ράπτης

είναι 

Κοινωνιολόγος

και

Οικονομολόγος.

ΚΟΥΚΛΕΣ !

Του Δημήτρη Σαράντου

Περήφανος, κρατώντας στην αγκαλιά του όμορφες, γελαστές και περήφανες υπάρξεις που ευτύχησαν να βρεθούν μαζί του, ποζάρει σε φωτογραφίες το ανώτερο στέλεχος της κυβέρνησης.

Και την περηφάνεια του αυτή την μοιράζει σε κάθε μέσο ενημέρωσης, για να την δουν και να θαυμάσουν την κουλτούρα του οι υπήκοοι, να βγούν λίγο πιό πάνω από την καθημερινότητά τους.

Δεν με ενοχλεί η κουλτούρα ενός ασήμαντου ανθρωπάκου, που σε λίγο καιρό θα επιστρέψει στην ασημαντότητα. Δεν με ενοχλεί που ο ασήμαντος και άσχετος είναι υπεύθυνος στρατηγικού σχεδιασμού μιας κυβέρνησης. Εμείς οι ίδιοι την αναδείξαμε με την ψήφο μας, εμείς οι ίδιοι είμαστε υπεύθυνοι για τα αποτελέσματα.

Με ενοχλεί που εμείς οι ίδιοι ρουφάμε και καταναλώνουμε αυτές τις φωτογραφίες, και πολλές παρόμοιες.

Με ενοχλεί που εμείς οι ίδιοι θεωρούμε φυσιολογικό να ανακατεύεται, και κυρίως να το κάνει γνωστό, ένα δημόσιο πρόσωπο με την υποκουλτούρα.

Με ενοχλεί που η υποκουλτούρα, όποια μορφή και να έχει, είναι πλέον η μόνη μορφή κουλτούρας που υπάρχει στη συνείδησή μας.

Με ενοχλεί τέλος, ότι η υποκουλτόυρα αναδεικνύεται και προβάλλεται με τέτοιες ενέργειες από την ηγεσία της Χώρας. Γίνεται πλέον “Επίσημη”.

Ξέρετε, ο ρόλος της Ηγεσίας δεν είναι μόνο να διαχειρίζεται τα οικονομικά, να σχεδιάζει την εξωτερική πολιτική, να ορίζει την καθημερινότητα του λαού. Ο ρόλος κάθε ηγεσίας είναι και να “τραβάει” τον λαό προς τα πάνω. Να είναι μπροστάρης στην διαδικασία ανέλιξης της ποιότητας του λαού. Πρωτεργάτης στη μετατροπή του “λαού” σε “Πολίτες”. Δύσκολο... δυσκολότερο όταν έχεις ενα λαό με χαρακτηριστικά μικρού παιδιού, που απαιτεί από την ηγεσία – πατέρα όλα όσα ο ίδιος θεωρεί δεδομένα πως πρέπει να αποκτήσει.

Η εύκολη εξουσία, που διασφαλίζει και την επανεκλογή, είναι να πας με τα νερά του λαού. Να ακολουθήσεις. Να περπατάς πίσω από τον “Κυρίαρχο Λαό“ . Έτσι λοιπόν, πολλά χρόνια τώρα, επισημοποιήσαμε την λοβιτούρα. Έτσι λοιπόν, πολλά χρόνια τώρα, το εθνικό μας μότο ήταν το “Τσοβόλα δώστα όλα”. Έτσι αργότερα η Χώρα μας έγινε Νο 1 σε εισαγωγές Cayenne.

Έτσι όμως φτιάξαμε μία κοινωνία βουτηγμένη στο κυνήγι του εύκολου χρήματος. Που “ξέρει” ότι όποιος έχει χρήμα, το απέκτησε μόνο με πλάγιους τρόπους. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος από την απατεωνιά για να αποκτήσεις πλούτο. Εύκολα, άκοπα και χωρίς σκέψη...

Η κουλτούρα προϋποθέτει και συγχρόνως καλλιεργεί ένα πράγμα : Τη Σκέψη.

Ας το σκεφτούμε...

Ο Δημήτρης Σαράντου

είναι Πολιτικός Επιστήμων

και Οικονομολόγος.

ΠΑΛΙΑ....

Του Δημήτρη Σαράντου*

Παλιά, μικρό παιδί, μετά την βροχή ξαμολιόμουν στον χωματόδρομο, πριν γίνει άσφαλτος, έξω από το σπίτι μου, όπου τα ρυάκια κυλούσαν και με τη λάσπη άρχιζα να φτίαχνω φράγματα, λιμνούλες ή ό,τι έφτιαχνε η φαντασία ενός παιδιού. Κίνδυνος από αυτοκίνητα; Τι αυτοκίνητα, μόνο το γαϊδουράκι του Γαλατά πέρναγε...

Στην κοινή μας αυλή, με τον κοινό "καμπινέ" τρείς οικογένειες ζούσαμε. Εξοργιζόμουν που κάθε πρωί, η κυρά- Μαρίτσα συνόδευε με την αγριοφωνάρα της τον Καζαντζίδη στο τρανζίστορ που έπαιζε έξω φωνή και δεν με άφηνε να ακούσω τα δικά μου, «τα Ξένα» . Καθημερινές οι φωνές, τα μαλώματα  με τη μητέρα μου. Το πρωί σκοτώνονταν, το απόγευμα έτρεχε η μία για την άλλη.

Το καλοκαίρι όλοι στη γειτονιά, παρέες στο πεζοδρόμιο, μπροστά στις εξώπορτες, να κουτσομπολεύουν τους άλλους, αλλά και να συμπάσχουν γι’ αυτό που χτύπησε αυτόν που χθες κατηγορούσαν. Και το βράδυ, το βράδυ ανοιχτα παράθυρα, ποιός να κλέψει τί ; και τα ράντζα στο πεζοδρόμιο, έξω απ' το σπίτι, για να κοιμηθεί ο άντρας της οικογένειας, να δροσιστεί.

Τα αναπολώ, τα νοσταλγώ;

ΟΧΙ ! Επ’ ουδενί ! Δεν νομίζω ότι θα άντεχα χωρίς το κινητό μου, Χωρίς όσα μου προσφέρει ο υπέροχος κόσμος του Ιντερνετ, ένα κλίκ και μαθαίνεις ό,τι του ζητήσεις. Το facebook. Επικοινωνία παντου στον κόσμο. Τσαμπα... Την τηλεόραση που την πας;

Παλιά δεν τα είχαμε. Παλιά είχαμε φτώχεια. Αλλά η φτώχεια δεν μας ενοχλούσε γιατί έτσι γεννηθήκαμε, ήταν δεδομένη.

Τώρα έχουμε, βλέπουμε τα πάντα. Πριν λίγο καιρό είχαμε και λεφτά...

Κάποτε ΕΝΑ μόνο πράγμα είχαμε... την ΑΝΘΡΩΠΙΑ... Και μας έκανε να νοιώθουμε πως έχουμε πολλά, με το να είμαστε κοντά ο ένας στον άλλο. Με το να κάνουμε φίλους, οχι επειδή προσδοκούμε να κερδίσουμε λεφτά από αυτούς. Κάναμε φίλους για να παίξουμε, να συζητήσουμε, να πλακωθούμε στο ξύλο... Δεν βλέπαμε τον άλλο σαν χιλιάρικο ή σαν πεντακοσάευρο.

Τώρα η ευημερία μας την στέρησε χωρίς να το πάρουμε είδηση. Και η απουσία της Ανθρωπιάς έφερε την απουσία της συνοχής της κοινωνίας μας. Σπάσανε οι δεσμοί μεταξύ μας. και όταν μία κοινωνία δεν έχει δεσμούς, τότε αρχίζουν τα προβλήματα. Η κρίση που υποφέρουμε δεν είναι οικονομική. Η οικονομική κρίση είναι μία έκφανση της Κοινωνικής παρακμής, που ξεκίνησε όταν άρχισαν να πεφτουν τα λεφτά από την τότε ΕΟΚ, να έρχονται τα εύκολα δανεικά, και να αρχίζουμε να τρέχουμε να προφτάσουμε να μαζέψουμε πιό πολλά από τον διπλανό μας. Λες και ήταν αντίπαλος. και τί να κάνει η κακομοίρα η κυβέρνηση, όποια κυβέρνηση... σιγοντάριζε και χειροκροτούσε... Ψήφοι βλέπεις είναι αυτοί.

Θα μου πείτε ότι όλα αυτά είναι πλέον γνωστά. Ναί, αλλά το πρόβλημα είναι ότι το πήραμε είδηση πολύ αργά. Και υπάρχει άραγε θεραπεία; Δεν το ξέρω, ούτε οι επαϊοντες το ξέρουν. Αυτό που ξέρω είναι ότι αν, αν τυχόν μπορούσαμε να κάνουμε μερικά βηματάκια να ξαναφέρουμε την ανθρωπιά, ίσως να ακολουθούσαν και τα βηματάκια προς την κοινωνική ισορροπία, και ίσως για να πάμε πολύ μακρυα, και η οικονομική, η θεσμική και όποια άλλη ισορροπία θα μας βοηθήσει να ζήσουμε τη ζωή μας ευτυχισμένοι.

Με την ανθρωπιά έχουμε ελπίδα.

O Δημήτρης Σαράντου 

είναι    Πολιτικός Επιστήμονας,Οικονομολόγος   

και αθεράπευτα ρομαντικός.

ΖΩΗ

Της Φιλαρέτης Βυζαντίου*

Η ζωή είναι εδώ 
η ζωή σκαρφίζεται τα πάντα 
για να είναι εδώ
Κι ας μην την θέλεις
Κι ας της κλείνεις κατάμουτρα την πόρτα
Εκείνη κραδαίνει βαριά τη μορφή της
κι όλα τα χελιδόνια μαζεύονται στο σύρμα
Καιρός του αποχωρείν
Καιρός του άδειν
Καιρός του αγρυπνείν
Η ζωή έχει πάντα ένα κρυμμένο χαρτί
στο δολερό μανίκι της
Μαύρο ράσο αχανές
Ενδύεται ό,τι μας φοβίζει
και μας ορίζει
ως το κατώφλι
που κυβερνάει ο θάνατος
Το χαρτί ,το ράσο , ο θάνατος
Ξέρει η ζωή τέλεια
να μεταμφιέζεται
Εμείς την περνούμε
για ανόητο κομπάρσο
Εμείς παιδευόμαστε
με τα ρούχα της άγνοιας
δηλητηριασμένα να μας ρουφάνε
ψυχή και κορμί...
Αχ! δυστυχείς Δηιάνειρες
που κουβαλάμε μέσα μας
όλοι....

*Η Φιλαρέτη Βυζαντίου είναι Ιστορικός και φυσικά, ποιήτρια.

ΛΙΓΗ ΤΣΙΠΑ κ. ΚΑΘΗΓΗΤΑ

Του Κώστα Ράπτη*

    Nα, πω θέλω μιά κουβέντα, γιατί άνθρωποι με περγαμηνές μόρφωσης μπορούν και πέφτουν τόσο χαμηλά. Και  αυτό παρακολουθώντας τις συζητήσεις στην βουλή, αλλά και γενικότερα.

    Κατά την γνώμη μου, η ποιότητα των ανθρώπων δεν εξαρτάται και δεν συνδέεται πάντα με το επίπεδο μόρφωσής τους, όμως...
    Δεν πρέπει να διαφεύγει της προσοχής μας ότι αυτή η διαφοροπόιηση, μορφωτικού επιπέδου και ποιότητας ανθρώπου, έχει παραγίνει τις τελευταίες δεκαετίες
    Αιτίες είναι, η αθρόα εισαγωγή και αναρρίχηση, σε υψηλούς θώκους και στα πανεπιστήμια καθηγητών με καθοριστικό πλεονέκτημά τους την κομματική τους ταυτότητα

    Η πληθώρα τέτοιων προσλήψεων με τέτοια σαθρά προσόντα, έχει καταστρέψει και το γενικότερο κλίμα ποιότητας μέσα στα πανεπιστήνια και όχι μόνο, έτσι, έχει χαθεί και το κατάλληλο περιβάλλον που θα μπορούσε να προσαρμόσει ή, τουλάχιστον να νουθετήσει αυτούς τους ανθρώπους, και να καθοδηγήσει τα νέα παιδιά
    Αιτία λοιπόν είναι η άκρα κομματικοποίηση, η οποία ξεκίνησε επί ΠΑΣΟΚ
    Αποκλεισμούς έκανε και η δεξιά, υπάρχει όμως μία σημαντική διαφορά, η δεξιά αντίληψη αποδέχεται σαν φυσική την διαφορά ποιότητας και ικανοτήτων, μεταξύ των ανθρώπων, πράγματα τα οποία έπαιρνε υπ'όψην της, στις τοποθετήσεις που έκανε, και με κομματικά κριτήρια, κάτι που δεν κάνει η αριστερά, γιατί η αριστερά διακατέχεται από το σύνδρομο της ισότητας των ανθρώπων, και των κοινωνιών, που επισκιάζει την αποδοχή των διαφοροποιήσεων

    Υπάρχει και κάτι ακόμη, η αριστερά όντας στην γωνία, έπρεπε να διαμορφώσει ένα περιβάλλον πολιτικά φιλικό προς αυτήν, έτσι μπορούσε και να δικαιολογήσει τον τρόπο σκέψης της και τις αποφάσεις της
    'Ενας παράγοντας ακόμη που τους δικαιολογούσε, κατά την γνώμη τους ήταν ο ηθικός, "αφού είμασταν εκτός τόσα χρόνια, καιρός είναι να πάρουμε την ρεβάνς".

    'Ετσι γευόμαστε ακόμη και σήμερα, τις επιπτώσεις του εμφυλίου και την ανωριμότητα, φοβία και το μίσος για ρεβάνς της αριστεράς και την λόγω συνδρόμου ισότητας, υποβάθμιση αξιών και ικανοτήτων που διακατέχουν την αριστερά
    Ποιός πληρώνει τον λογαριασμό ; ο βαρκάρης θέλει το νόμισμά του, με αυτά η χώρα βυθίζεται στα χέρια ανάξιων ανθρώπων που κατέχουν όμως περισπούδαστους τίτλους, τρομάρα τους

*Ο Κώστας Ράπτης είναι Κοινωνιολόγος και Οικονομολόγος

ΜΕ ΒΑΡΙΑ ΚΑΡΔΙΑ ...

Του Θάνου Αθανασόπουλου *

Όταν προ ημερών σχολίαζα το φαινόμενο των ΔΙΒΟΥΛΩΝ , (https://lacrerum.blogspot.gr/2017/10/blog-post_2.html) δεν είχα προσέξει και ένα άλλο φαινόμενο σε έξαρση (!!), που μου το επισήμανε φίλος και μάλιστα Καρδιολόγος !!

Είναι μέρες λοιπόν που έχει ενταθεί το φαινόμενο φίλων, γνωστών και αγνώστων, να αναρτούν ή να σχολιάζουν τις διαδικασίες και εξελίξεις της (κατ’ ευφημισμό) Κεντροαριστεράς, με κατάληξη το,  ‘’Θα πάω να ψηφίσω την / τον ... ΜΕ ΒΑΡΙΑ ΚΑΡΔΙΑ... ’’.

Εντάξει, σαν έκφραση προσωπικού αδιεξόδου, μπορεί κανείς να το καταλάβει. Αλλά σαν πράξη δημόσιου διατυμπανισμού, πώς να το εκλάβει ?

• Σαν δικαιολογία προς το κοινωνικό του περίγυρο ?
• Σαν προσπάθεια κινητοποίησης άλλων, μέσω συναισθηματικής φόρτισης ?
• Σαν υποβολή πιστοποιητικών πολιτικής προσήλωσης, έστω και αναγκαστικής ?

 

Προσωπικά πιστεύω, τίποτα από όλα αυτά. Η δημόσια έκφραση προθέσεων και τοποθετήσεων τέτοιου τύπου, δεν αποτελούν κατάθεση ψυχής.

 

Αποτελούν μικροπολιτικές πρακτικές της δεκαετίας του ’80, που κάποιοι πιστεύουν (ή θέλουν να πιστεύουν) ότι ‘’περνάνε’’ στον κόσμο και σήμερα.

Γιατί είναι πολύ απλό και διαπιστωμένο. Όταν κάνεις κάτι που δεν πιστεύεις , τότε το έχεις καταδικάσει από την πρώτη του στιγμή. 

Ή πιστεύεις, ή δεν πιστεύεις,  σε κάτι ή σε κάποιον …..

( Όπως χαριτολόγησε ο φίλος, θέλοντας να ευλογήσει και τα επάγγελμα του.  Οι πολιτικές επιλογές εν πολλοίς έρχονται και παρέρχονται. Η ‘’βαριά καρδιά’’ όμως μένει)


* Ο Θάνος Αθανασόπουλος  είναι Μαθηματικός, Οικονομολόγος και Στατιστικολόγος, κάτοχος Msc στην Επιχειρησιακή Έρευνα.

 

ΚΕΝΤΡΟΑΡΙΣΤΕΡΑ; ΓΙΑΤΙ;

Του Δημήτρη Σαράντου*

Άλλη μία προσπάθεια λοιπόν, από τις πολλές που έχουν γίνει, για την αναβίωση της Κεντροαριστεράς.

Ίσως αυτή τη φορά η πιό σοβαρή, αν ρίξουμε μία ματιά στο ποιόν των 10(!) υποψηφίων αρχηγών της. Ίσως κάπως ανορθόδοξη η διαδικασία συγκρότησής της, αλλά το σημαντικό είναι, ότι φαίνεται, όλοι όσοι εμπλέκονται να έχουν συνειδητοποιήσει ότι αυτή είναι η τελευταία ευκαιρία να αναβιώσουν ένα χώρο ουσιαστικά νεκρό αρκετά χρόνια τώρα.

Γιατί όμως κεντροαριστερά;

Ίσως γιατί από γεωγραφικής άποψης θα λειτουργήσει σαν ανάχωμα στην λαϊκίστικη Αριστερά;

Ίσως γιατί θα αποτελέσει έναν αναγκαίο υποστηρικτή της κεντροδεξιάς-δεξιάς να μπορέσει να λειτουργήσει κοινοβουλευτικά , όταν αναλάβει την εξουσία;

Ίσως επειδή οι υποψήφιοι συνεταίροι “αυτό ξέρουν και αυτό εμπιστεύονται;”

Μα η κεντροαριστερά γνωρίζει γενική οπισθοχώρηση και εντυπωσιακή συρρίκνωση σε όλη την Ευρώπη... Ένας χώρος, που, από το δεύτερο μισό του 20ου αιώνα, είναι ο πρωτεργάτης της Ευρωπαϊκής πορείας προς την ολοκλήρωση, φαίνεται να έχει ολοκληρώσει τον κύκλο του. Και αντίθετα, να ξεπηδούν εθνικιστικά κινήματα, απειλωντας να ακυρώσουν αυτό το επίτευγμα. Οι λόγοι είναι αρκετοί, ίσως δεν τους έχουμε ξεκαθαρίσει ακόμα, και όπως και να έχει, δεν εμπίπτουν στο σκοπό αυτού του άρθρου. Γιατί λοιπόν εδώ προσπαθούμε να επανεκκινήσουμε κάτι που φαίνεται να μην έχει μέλλον;

Και εντός των συνόρων μας τα πράγματα δεν είναι ευνοϊκά για την Κεντροαριστερά. Η από τα αριστερά προσπάθεια επικεντρώνεται στην μετατόπισή της προς το κέντρο, αφού η Αριστερή κοσμοθεωρία απότυγχάνει να δώσει λύσεις στα τεράστια προβλήματα της χώρας. Αλλά και από το εκ δεξιών μέτωπο τα νέα είναι ακόμη πιό απειλητικά. Το εκ δεξιών κόμμα έχει ήδη πολλά στελέχη που με άνεση κοιτάζουν ιδεολογικά προς τον πολυπόθητο χώρο, και κυρίως φαίνεται ότι εδώ υπάρχει και μία καλή ενσωμάτωσή τους με τις υπόλοιπες τάσεις που υφίστανται μέσα στο κόμμα, που μάλιστα ενισχύεται εν αναμονή της ανάληψης εξουσίας.

Άραγε η προσπάθεια του “Νέου φορέα της κεντροαριστεράς” μέσα σε όλο αυτο το ασφυκτικό περιβάλλον είναι καταδικασμένη σε αποτυχία;

Αν υποθέσουμε ότι όλα πάνε καλά, εκλεγεί αρχηγός, επιβάλλει την ατζεντα του, γίνει επιτυχώς το συνέδριο,χωρίς διασπάσεις, και δημιουργηθεί ένα ΝΕΟ κόμμα, που τα στελέχη και τα μέλη του ξεχάσουν τις παλιές τους συνήθειες, τους παλιούς τους μηχανισμούς ( δύσκολο! ), και συνεργαστούν ειλικρινά μεταξύ τους, από όπου κι αν προέρχονται, αν όλα αυτά ευοδωθούν, θα έχει πιθανότητες να επιζήσει της παιδικής θνησιγένειας;

Μέχρι στιγμής, μιλώντας με όρους των τεσσάρων σημείων του ορίζοντα, οι πιθανότητες είναι τραγικά λίγες. Ο ανταγωνισμός είναι πολύ σκληρός, η πιθανότητα να συνθλιβεί πιθανόν να αγγίζει την βεβαιότητα. Είναι καταδικασμένο τελικά το τελευταίο εγχείρημα μιας νέας κεντροαριστεράς;

Στο Marketing ο καλύτερος τρόπος να αντιμετωπίσεις τον ανταγωνισμό είναι να τον παρακάμψεις !

Και στην περίπτωσή μας τον παρακάμπτεις άν ξεφύγεις από την μέγγενη Δεξιά – Αριστερα. Πως φεύγεις ; ας δούμε δυό τρία πραγματάκια...

Κατ' αρχάς το πρόβλημα της Χώρας είναι η στασιμότητα ιδεών, θεσμών και πρακτικών. Τι χρειάζονται; Μα νεωτεριστικές ιδέες, νεωτεριστικοί Θεσμοι, νεωτεριστικές πρακτικές... Μεταρρύθμιση. Ένα το κρατούμενο.

Ωραία, βρήκαμε τι χρειαζόμαστε. Πως πρέπει να εφαρμοστούν αυτά; Μα με Αποτελεσματικότητα. Άραγε μας ενδιαφέρει αν οι τρόποι εφαρμογής τους είναι Αριστεροί, Δεξιοί ή ό,τι άλλο; Οχι... μας ενδιαφέρει να είναι Μόνο Αποτελεσματικοί ! Δύο κρατούμενα.

Αποτελεσματικότητα όμως ποτέ δεν περηφανευτηκε ότι είχε το κράτος. Άρα; Λιγότερη έμφαση στο κράτος με παράλληλη αύξηση της αποδοτικότητάς του. Τρίτο λοιπόν κρατούμενο.

Όλα τα πιό πάνω ένα πράγμα προϋποθέτουν, ένα πράγμα απαιτούν πάνω απ' όλα... Κοινή Λογική.

Ε...δημοκρατία, διαφάνεια, δικαιοσύνη, προσοχή στον πολίτη σαν αυθύπαρκτη οντότητα, ασφάλεια, όλοι τα διακηρύττουν, πόσοι όμως τα πιστεύουν;

Αν συνθέσουμε τα πιό πάνω, 
Νεωτερισμός, Αποτελεσματικότητα χώρις πρόσημα, όχι κρατισμος, Κοινή Λογική, σύν τα αυτονόητα, μας δίνουν ένα προφίλ κόμματος που φεύγει από τα τετριμμένα, που ξεχωρίζει, ένα κόμμα που δεν έχει οπαδούς αλλά Πολίτες...

Μα, για σταθείτε μισό λεπτό... Κάτι μου θυμίζουν... 
Μήπως ήδη υπάρχει αυτό το κόμμα και δεν του δώσαμε σημασία;

*Ο Δημήτρης Σαράντου είναι Πολιτικός επιστήμονας και οικονομολογος

ΤΕΧΝΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΣ

Του Γιάννη Μαυρίκιου*

Η συνεχιζόμενη χρήση των εννοιών αριστερό και δεξιό για τον ιδεολογικό προσδιορισμό των πολιτικών κομμάτων έχουν καταντήσει στην εποχή μας χώρις νόημα.
Οι κοινωνικές συνθήκες και προβλήματα καθώς και τα αντικρουόμενα συμφέροντα δεν είναι πλέον αυτά που είχαμε τον εικοστό αιώνα. Τότε μπορούσαμε να δούμε ευκρινώς τι αντιπροσώπευαν ο καπιταλισμός και ο κομμουνισμός που βρισκόνται στα δύο άκρα του προσδιορισμού του κανόνα «αριστερό-δεξιό». Σήμερα, με την παγκοσμιοποίηση, ο καπιταλισμός πέτυχε να νικήσει τα κράτη και τους περιορισμούς που κάποια από αυτά κατάφερναν να του επιβάλλουν. Από την άλλη, ο κομμουνισμός απέδειξε την ουτοπία του και μεταλλάχτηκε σε μια σκληρότερη έκφραση του καπιταλισμού από ότι αυτή των χωρών του «δυτικοευρωπαϊκού πολιτισμού».
Γιατί συνέβησαν αυτά τα δύο; Τι συνέβει και φθάσαμε σε αυτή την πανωλεθρία για τον άνθρωπο; Πολύ απλά, διότι τα στοιχεία ανθρωπισμού του δυτικοευρωπαϊκού πολιτισμού τείνουν να εξαλειφθούν και διότι, εξ ορισμού, τα κομμουνιστικά καθεστώτα δεν είχαν στοιχεία ανθρωπισμού μια και στα κομμουνιστικά καθεστώτα ο άνθρωπος ήταν πιόνι στην λειτουργία του καθεστώτος (και κατ’επέκταση του συστήματος).
Σε αυτό το σημείο είναι χρήσιμο να προσπαθήσουμε να διατυπώσουμε τι εννοούμε ανθρωπισμό. Ανθωπισμός είναι έννοια σύμφωνα με την οποία ο άνθρωπος βρίσκεται στο επίκεντρο όλων των αποφάσεων και των δράσεων της κοινωνίας. Η έννοια αυτή είναι πλατειά. Δεν σημαίνει ότι ο άνθρωπος δρά εγωϊστικά για το τι μπορεί να αρπάξει σήμερα σε ένα μέρος της υφηλίου, αλλά σημαίνει ότι δρα για το καλό όλης της ανθρωπότητας και σήμερα και στο μέλλον.
Ο ανθρωπισμός μπολιάστηκε στον δυτικοευρωπαϊκό πολιτισμό από την αρχαία Ελλαδα. Δεν υπάρχει στους άλλους μεγάλους πολιτισμούς. Χάριν αυτού, μέχρι πρότινος, η Ευρώπη, αλλά και η Αμερική, σε πολύ μικρότερο βαθμό, είχε μία σχετική ευαισθησία στα ανθρώπινα δικαιώματα. Με τον ανθρωπισμό να εκλείπει όλο και περισσότερο από την Αμερική αλλά τώρα και από την Ευρώπη, η τεχνοκρατία έχει πάρει το πάνω χέρι. Όλα τείνουν να αποφασίζονται και να γίνονται όχι για τον άνθρωπο και την ευτυχία του (την σήμερινή, αλλά και την αυριανή… για τα παιδιά μας), αλλά για το σύστημα. Πρέπει οι αριθμοί να «βγαίνουν». Και πως βάζουμε την ανθρώπινη ευτυχία με αριθμούς μέσα στην εξίσωση; Πολύ απλά δεν την βάζουμε: την αγνοούμε !
Πως μπορούμε να αντιδράσουμε σε αυτή την εξέλιξη;
Σήμερα, αυτοί που διατείνονται ότι η αριστερή ιδεολογία είναι η λύση (βλέπε τα θα αλλάξουμε την Ευρώπη του Τσίπρα όταν δεν μπορεί να αλλάξει καν την Ελλάδα…) δίνουν φρούδες ελπίδες και καθυστερούν την αντιμετώπιση του προβλήματος αυτού. Αυτό διότι ή είναι αναποτελεσματικοί λόγω ουτοπίας (για τους λίγους ιδεαλιστές, ακόμη προσκολλημένους στην παλαιά «αριστερά») ή είναι μέρος του τεχνοκρατικού προβλήματος (για τους υπόλοιπους apparatchik) διότι με τις δογματικές τους αγκυλώσεις, σε μία κοινωνία που έχει αλλάξει ριζικά, καταλήγουν να είναι πλέον συντηρητικοί και αμετακίνητοι από τους «δεξιούς». Και σήμερα, αν δεν κουνήσουμε τα πράγματα δεν υπάρχει ελπίδα καθότι οι τεχνοκράτες είναι πολλοί και κρατάνε και τα πόστα.
Δηλαδή δεν υπάρχει ελπίδα; Να θεωρήσουμε ότι ο άνθρωπος ηττήθηκε;
Ένα μεγάλο μέρος της σιωπηλής μειοψηφίας θα μπορούσε να συνδράμει στην επαναφορά του ανθρωπισμού στην σημερινές και μελλοντικές κοινωνίες. Πρέπει να ξαναβάλουμε το «τα πάντα για τον άνθρωπο» πάλι στο επίκεντρο της πολιτικης ζωής και τον άνθρωπο στο επίκεντρο της ζωής ! Πρέπει ο κόσμος να συνειδητοποιήσει ότι το πρόβλημα δεν είναι αριστερά ή δεξιά αλλά τεχνοκρατία ή ανθρωπισμός. Ο μόνος τρόπος να γίνει αυτό είναι να το αναδείξουμε με συνεχείς αναφορές, προκαλώντας δημόσιες συζητήσεις επ’αυτού και αποδομώντας την επιζήμια αναφορά και χρήση των εννοιών αριστερά και δεξιά.

26/08/2015

*Ο Γιάννης Μαυρίκιος είναι Ναυπηγός και εργάζεται στη Γαλλία

ΟΙ ΔΙΒΟΥΛΟΙ ...

Του Θάνου Αθανασόπουλου *

Στην Πολιτική, όπως και στη Ζωή γενικότερα, ενδημεί και μια συμπαθής κατηγορία συμπολιτών μας, η οποία ζει και πορεύεται έχοντας πάντα σαν οδηγό ζωής το ΔΥΟ. Δυο σκέψεις, δυο γνώμες, δύο πιστεύω, δύο αποφάσεις.

Αυτοί, στην ευγενική τους εκδοχή λέγονται ‘’αμφιταλαντευόμενοι’’. Στην καθημερινή πρακτική προσφωνούνται ‘’κολοτούμπες’’, ή  ‘’όπου φυσάει ο άνεμος’’.

Συνήθως δεν είναι κακοί από τη φύση τους, αλλά η ασταθής συμπεριφορά τους, τους κάνει (ηθελημένα ή αθέλητα) επικίνδυνους. Για τον οικογενειακό περίγυρο τους, για το εργασιακό τους περιβάλλον, για τη κοινωνία που συμμετέχουν.

Η αλήθεια είναι ότι οι ίδιοι αισθάνονται όμορφα και ευτυχισμένοι. ‘’Πέφτουν μέσα’’ σε κάθε γεγονός, ‘’Προβλέπουν’’ πάντα τις όποιες εξελίξεις, εκτιμούν ότι είναι αγαπητοί σε οποιονδήποτε ‘’Πάτρωνα’’  και ελίσσονται όρθιοι ή σκυφτοί, ανάλογα ποιόν έχουν απέναντι τους….

Σε αυτούς λοιπόν, αφιερώνουμε ένα τετράστιχο από το ποίημα παρωδία του Βάρναλη, στο περίφημο ποίημα «Αν» του Κήπλινγκ….

………………………………………………………………………………………………………

Αν στέκεις πάντα δίβουλος και πάντα σου σκυμμένος

 κι όταν φωνάζουν οι άλλοι «εμπρός!» εσύ φωνάζεις «πίσω!»

Αν στην πλεμπάγια να μιλάει αρνιέται η αρετή σου

 κι όταν ζυγώνεις δυνατούς, στα δυο λυγάς στη μέση·

………………………………………………………………………………………………………..


* Ο Θάνος Αθανασόπουλος  είναι Μαθηματικός, Οικονομολόγος και Στατιστικολόγος, κάτοχος Msc στην Επιχειρησιακή Έρευνα.

 

Η ΚΕΝΤΡΟ - ΤΑΔΕ, ΠΡΟ ΤΩΝ ΠΥΛΩΝ ....

Του Θάνου Αθανασόπουλου *

Παρά τις αψιμαχίες και τα επικοινωνιακά τερτίπια που προηγήθηκαν, φαίνεται ότι δρομολογήθηκε τελικά η διαδικασία για την εκλογή του αρχηγού του νέου κόμματος της Κέντρο – τάδε.

Και λέμε φαίνεται, γιατί εξακολουθούν (και θα εξακολουθήσουν) οι ‘’ενστάσεις’’, ‘’αντιρρήσεις’’ και ‘’εντάσεις’’, όλον το επόμενο μήνα. Μάλιστα οι ‘’κακοί της στοάς’’ λένε ότι, τρεις υποψήφιοι θα είναι κάθετοι στις τελευταίες (κοινές) απαιτήσεις τους, σε σημείο που να φθάσουν να πουν στην Φώφη ότι άμα δεν της αρέσει να αποχωρήσει και να μην συμμετάσχει !!!  Υπομονή και θα  έχουμε να δούμε και να ακούσουμε πολλά  …

Ας είναι. Γιατί όμως μιλάμε για Κέντρο – Τάδε ? Εδώ είναι το ωραίο της όλης υπόθεσης. Έχουμε μια κατάσταση που καλείται κόσμος να πάει να ψηφίσει για έναν Αρχηγό Κόμματος που ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ.  

ΘΑ συγκροτηθεί από αυτόν που ΘΑ εκλεγεί,  με ένα Πολιτικό Προσανατολισμό που ΘΑ δώσει αυτός που θα εκλεγεί και ένα Κυβερνητικό Πρόγραμμα που ΘΑ αποφασισθεί από ένα Συνέδριο που ΘΑ γίνει μετά την εκλογή του Αρχηγού, αποτελούμενο από άτομα με βάση τις ποσοστώσεις αυτών ΘΑ πάρουν μέρος στην εκλογική διαδικασία. Μην το ψάχνετε. Ότι καταλαβαίνετε .....

Κοινό χαρακτηριστικό των δηλώσεων όλων των υποψηφίων αρχηγών όμως, είναι η λέξη ‘’Κέντρο’’. ''Κέντρο'' με αρκετούς επιπλέον προσδιορισμούς. Προοδευτικό, Μεταρρυθμιστικό, Ριζοσπαστικό, Μακρόν like και ότι άλλο πιασάρικο μπορούν να σκεφτούν τα επιτελεία των υποψηφίων. Από εκεί και πέρα βέβαια το πολιτικό και εννοιολογικό χάος. Κόσμος να έρθει από τη δεξαμενή των αναποφάσιστων που δείχνουν οι δημοσκοπήσεις και τα άλλα τα βρίσκουμε μετά. Απλά πράματα ….

Και όλο αυτό λέγεται και προβάλλεται σαν προοδευτική και εξελικτική πολιτική διαδικασία. Και υποστηρίζεται σθεναρά από κάθε άμεσα ή έμμεσο ενδιαφερόμενο.

Ο καλούμενος να συμμετάσχει όμως σε αυτό, δεν ξέρω πως λέγεται ή πως θα πρέπει να λέγεται. Υποκειμενικό θέμα η όποια επιλογή ονόματος.

Ο Θάνος Αθανασόπουλος  είναι Μαθηματικός, Οικονομολόγος και Στατιστικολόγος, κάτοχος Msc στην Επιχειρησιακή Έρευνα.

 

ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΦΑΝΤΑΣΙΑ

Του Δημήτρη Σαράντου*

2027, Ελλάδα.

    Η οικονομική κρίση έχει αρχίσει να υποχωρεί. Οι κοινωνικές συνθήκες, αυτές που δημιούργησαν την μεγάλη κρίση, εχουν ομαλοποιηθέι και η κοινωνία αρχίζει να βγαίνει από τον άκρατο συντηρητισμό και απομονωτισμό, χάρις στις νέες ιδέες που έφεραν οι περίπου 1.000.000 επισττήμονες, που επαναπατρίστηκαν, μετά από λαμπρές καρριέρες που είχαν στο εξωτερικό όταν αναγκάστηκαν, νέοι τότε, από τις αρχές της δεκαετίας του 2010 να καταφύγουν για να βρούν εργασία.. Η εισαγωγή φρέσκων ιδεών από τις “προοδευμένες” χώρες, συνέτεινε στην αλλαγή στάσης και στην Πολιτική.

    Η ανικανότητα των κομμάτων των τελευταίων δεκαετιών, η συνεχής άνοδος του λαϊκισμού, και η ελλειψη προοπτικής και λύσεων, οδήγησαν μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 2020 στην τεράστια αυξηση αδιαφορίας και αποχής από τα κοινά. Πολύ λίγα κόμματα αντέδρασαν και αναγκάστηκαν να προσαρμοστούν, ώστε να δουλέψουν ορθολογικά, με στόχο την αποτελεσματικότητα. Έτσι, γύρω στο 2023, ο Λαός έχει αρχίσει να μεταμορφώνεται σε Πολίτες και αρχίζει να επιστρέφει στην Πολιτική

    Βασικά, δύο είναι τα κόμματα που κυριαρχούν στον πολιτικό στίβο.

    Το ένα, και με μεγαλύτερη εκλογική επιρροή, είναι ένα παλιό παραδοσιακό κόμμα, που είχε την ικανότητα να κατανοήσει τις ανάγκες της Χώρας, αλλά κυρίως, αισθανόμενο την ανάγκη να αυξήσει την εκλογική του επιρροή, έχει αναγκαστεί να προσαρμοστεί σε ρεαλιστικές λύσεις και σε, εν πολλοίς ειλικρινή επικοινωνία με τον λαο.

    Το δεύτερο κόμμα, Το “Νέα Πολιτική”, που είναι και δεύτερο σε αριθμό βουλευτών, είναι σχετικά νέο, ιδρύθηκε το 2018, και διεύρυνε τον δρόμο που είχε ανοίξει γύρω στα μέσα της δεκαετίας το '10 ένα μικρό πρωτοπόρο κόμμα, που ξεκίνησε προκαλώντας αναστάτωση στον πολιτικό κόσμο, και συζητήσεις ανάμεσα στους Πολίτες, μέ σημαία την Λογική, την Αποτελεσματικότητα, το Ήθος, και την έλλειψη Λαϊκίστικων μεθόδων. Το κόμμα εκείνο, πολύ έξυπνα στόχευσε σε ένα κομμάτι του Λαού, αυτό της μέσης τάξης, επαγγελματιών και ιδιωτικών υπαλλήλων υψηλού μορφωτικού επιπέδου, ανθρώπων σκεπτόμενων, που η υστερία δεν ήταν χαρακτηριστικό τους, που μέχρι τώρα δεν είχαν ενεργή σχέση με την Πολιτική. Το μεγάλο επίτευγμά του ήταν ότι κατόρθωσε να δημιουργήσει ένα νέο κομμάτι συνειδητοποιημένων πραγματικών Πολιτών, που μέχρι τώρα δεν είχαν συνειδητοποιήσει ότι αποτελούν μια ξεχωριστή, σημαντική πολιτικά κατηγορία. Το κόμμα αυτό εξαφανίστηκε στις αρχές του 2018 λόγω λαθών απειρίας.

    Μέ βάση λοιπόν το δρόμο που άνοιξε το μικρό αυτό κόμμα, και με τις ίδιες ιδεολογικές αρχές, ξεκίνησε το νέο, η “Νέα Πολιτική”, αποτελούμενο από διακεκριμένα μέλη της κοινωνίας, και από αρκετά ικανά στελέχη του προηγούμενου. Εξετάζοντας και μαθαίνοντας από τα λάθη που οδήγησαν στην αποτυχία το προηγούμενο κόμμα, χάραξε σταθερές στρατηγικές προς τον δρόμο για τον Στόχο, και μία ευφυή επικοινωνιακή στατηγική, ώστε να επικοινωνήσει τις καθαρότατες πολιτικές του θέσεις στον λαό.

    Ξεκινώντας από την πιο πάνω περιγραφείσα κατηγορία των πολιτών, εξασφάλισε ένα πρώτο ποσοστό γύρω στο 7%, που ενισχυόταν σημαντικά από την δειλή στην αρχή, τάση επαναπατρισμού των ξενητεμένων επιστημόνων που συνεχώς αυξανόταν. 

    Εκμεταλευόμενο επικοινωνιακά την εμπιστοσύνη που άρχισαν να του δείχνουν και άλλα στρώματα του λαού, κατόρθωσε πλύ γρήγορα να αποκτήσει την δεύτερη θέση, με αυξητικές τάσεις, στη Βουλή.

    Τα υπόλοιπα κόμματα, παλαιας νοοτροπίας, ανίκανα να προσαρμοστούν, έχουν πλέον συρρικνωθεί σε ασήμαντα ποσοστά, εκτός από ένα, στον ευρύτερο χώρο του κέντρου, αποτέλεσμα συγχώνευσης ενός πρωην μεγάλου παίκτη στην πολιτική κατάντια των προηγούμενων δεκαετιών, και μερικών ασήμαντων κομματιδίων, που απορροφήθηκαν ολοσχερώς. Το κόμμα αυτό απευθύνεται στο κατώτερο κομμάτι του λαού, με παλιά λαϊκίστικα συνθήματα, αλλά η εκλογική του επιρροή δεν ξεπέρασε ποτέ το 7-8%.

    Οι προοπτικές για τη χώρα είναι πλέον ευοίωνες, η τάση να γυρίσει στην ευημερία συνεχώς επιταχύνεται, δεδομένου ότι πλέον οι κοινωνία έχει εν πολλοίς εξυγιανθεί και έχει αντιστραφεί η διάλυση που υπήρχε

    Το μόνο σύννεφο που πλανάται είναι μόνο η αυτοκαταστροφική τάση που ανέκαθεν χαρακτήριζε τον Έλληνα...

Ο Δημήτρης Σαράντου είναι Πολιτικός επιστήμονας και Οικονομολόγος