Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΠΑΡΑΤΑΞΗ

Του Γιώργου Ξένου*

Δύο καθεστωτικές παρατάξεις υπάρχουν πάντα στις πολιτικά οργανωμένες ανθρώπινες κοινωνίες, όποια πολιτική μορφή και ιδεολογικό περιεχόμενο και εάν έχουν, που κατά κανόνα δεν είναι εχθρικές μεταξύ τους και συνήθως εναλλάσσονται στην άσκηση της εξουσίας : Η συντηρητική και η προοδευτική.

Στη σύγχρονη ελληνική γλώσσα το επίθετο «συντηρητικός» έχει αρνητική φόρτιση, μυρίζει καθυστέρηση και μούχλα, εν αντιθέσει με το «προοδευτικός», που αναφέρεται σε άνθρωπο ανοιχτόμυαλο, με ευρείς ορίζοντες. Αντιστοίχως, η συντηρητική παράταξη είναι η «κακή» και η προοδευτική είναι η «καλή». Δεν είναι όμως έτσι.

Θυμίζω, πώς στην Αθήνα του 5^ου αιώνα¹, όπου είχαν επικρατήσει οι «δημοκρατικοί» των «αριστοκρατικών», μετά την ήττα στον Πελοποννησιακό Πόλεμο πρέσβευαν την «Αλλαγή» οι εχθρικοί προς τη Δημοκρατία και τους πατροπαράδοτους δημοκρατικούς θεσμούς αριστοκράτες, που αποτέλεσαν την ομάδα των «τριάκοντα τυράννων» και των συν αυτοίς ². Υπό τις συνθήκες αυτές, προοδευτικοί ήσαν οι ολιγαρχικοί και συντηρητικοί οι δημοκρατικοί.

Αν λοιπόν η κοινωνία είναι ανεπτυγμένη, με ολοκληρωμένους θεσμούς και υψηλά (ποσοτικώς και ποιοτικώς) επίπεδα παροχών προς τα περισσότερα μέλη της, η παράταξη που κυρίως θέλει να διατηρήσει τα κεκτημένα, δηλ. η συντηρητική, είναι εκείνη που ανταποκρίνεται περισσότερο τις κοινωνικές ανάγκες, άρα είναι η «καλή».

Αντιστρόφως, αν η κοινωνία δεν είναι ανεπτυγμένη, έχει ανεπαρκείς θεσμούς που δεν διασφαλίζουν ισονομία και ελευθερία, ούτε προστατεύουν τα βασικά δικαιώματα που εξασφαλίζουν υλική και ηθική ευημερία, η παράταξη που κυρίως θέλει να διατηρήσει τα κεκτημένα, δηλ. η συντηρητική, δεν ανταποκρίνεται στις κοινωνικές ανάγκες, άρα η «καλή» παράταξη είναι εκείνη που τάσσεται υπέρ των αλλαγών και των μεταρρυθμίσεων, που θα εξασφαλίσουν όλα τα παραπάνω, δηλ. η προοδευτική παράταξη.

Έτσι, το περίφημο «προοδευτικό πρόσημο» δεν φορτίζει πάντα θετικά. Αυτό εξαρτάται από την ιστορική συγκυρία.

Πολύ περισσότερο, μικρή σημασία έχει το καθιερωμένο όνομα κάθε παράταξης, αφού είναι προφανές, πώς μια ως Δεξιά αυτοχαρακτηριζόμενη παράταξη, που υπερασπίζεται τις αστικές ελευθερίες, τη διάκριση των εξουσιών και τον Κοινοβουλευτισμό, είναι προοδευτικότερη από μια παράταξη που αυτοχαρακτηρίζεται ως αριστερή, εάν αυτή είναι υπέρ της Λαϊκής Δημοκρατίας και της Δικτατορίας του προλεταριάτου, ήτοι μιας αντιδραστικής τυραννίας μιας ολιγαρχίας, του κομμουνιστικού δηλ. κόμματος.

Δεν είναι τυχαίο, ότι στις οικονομικά και κοινωνικά ανεπτυγμένες χώρες της Δύσης, εκείνες δηλ. στις οποίες όλος ο άλλος κόσμος θέλει να μεταναστεύσει, στην πολιτική εξουσία εναλλάσσονται οι δύο παραπάνω καθεστωτικές παρατάξεις, κάνοντας η κάθε μία μικρές κάθε φορά διορθώσεις, σαν τις μικρές δεξιά ή αριστερά κινήσεις του τιμονιού ενός σκάφους, έτσι ώστε, αποκαθιστώντας τις μετακινήσεις που προκαλούν τα κύματα, αυτό να κινείται πάντα στην ευθεία, προς τον προορισμό του. Ενδεχομένως, συχνά οι διαφορές μεταξύ των καθεστωτικών κομμάτων δεν είναι καν προγραμματικές, αλλά διαφορές ρυθμού και ταχύτητας εφαρμογών. Αυτό τους επιτρέπει και να συγκυβερνούν, με τους μεγάλους λεγόμενους συνασπισμούς.

Προσοχή όμως : Ποτέ, στις άπειρα πολύπλοκες ανθρώπινες κοινωνίες το πολιτικό δεν ταυτίζεται απόλυτα με το Κοινωνικό. Ούτε οι άνθρωποι, ως άτομα, ούτε τα δημιουργήματά τους, τα πολιτικά κόμματα, μένουν αναλλοίωτα, μέσα στο χρόνο. Οι Ρεπουμπλικάνοι ήσαν το προοδευτικό κόμμα των βορείων, που ηγήθηκε στον Εμφύλιο κατά του Νότου. Εκατό χρόνια αργότερα, για την αιτία αυτή, οι νότιες Πολιτείες, αν και συντηρητικότερες, απεχθάνονται τους Ρεπουμπλικάνους και ψηφίζουν παραδοσιακά Δημοκρατικούς, που κοινωνικοπολιτικά είναι προοδευτικότεροι. 
  

Εξ άλλου, βάσει της αριστοτελικής διάκρισης των πολιτευμάτων και των παρεκκλίσεων / παρεκβάσεών τους (Η Βασιλεία που εκπίπτει σε Τυραννία, η Αριστοκρατία που εκπίπτει σε Ολιγαρχία και η Δημοκρατία που εκπίπτει σε Οχλοκρατία) , μπορούμε σχηματικά να πούμε, πως στον εικοστό αιώνα, παρέκβαση και έκπτωση της συντηρητικής ιδεολογίας και πράξης υπήρξε ο φασισμός, παρέκβαση και έκπτωση της προοδευτικής, ο κομμουνισμός.

Οι δικές μας καθεστωτικές παρατάξεις είναι αυτές που προήλθαν από τον λεγόμενο Εθνικό Διχασμό του 1915, δηλ. οι συντηρητικοί Βασιλικοί και οι προοδευτικοί Βενιζελικοί.

Και αναλόγως των συνθηκών, η βασιλική παράταξη γέννησε φασισμό και η βενιζελική, κομμουνισμό. Δεν ζήσαμε όμως κατά κανόνα, υπό καθεστώς παρεκβάσεων αλλά κατ’ εξαίρεση. Εύλογα λοιπόν αναλογιζόμαστε την ιστορία μας και την πολιτική μας ζωή, ως τήρηση του κανόνα της εναλλαγής στην πολιτική εξουσία των δύο μεγάλων, κανονικών καθεστωτικών παρατάξεων, της βασιλικής δηλ. που με το πέρασμα του χρόνου, συντηρητικότερη ούσα, καθιερώθηκε να λέγεται «Δεξιά» και της βενιζελικής, που λόγω της αντίθεσής της με την «βασιλική» και της -όχι χωρίς εξαιρέσεις- επιλογής της υπέρ της Αβασίλευτης Δημοκρατίας, καθιερώθηκε να λέγεται «δημοκρατική».

Παρεκβάσεις του καθεστώτος της βασιλικής δεξιάς ήσαν οι δικτατορίες της «4^ης Αυγούστου» (1936 – 1941) και της «21^ης Απριλίου» (1967 -1974).

Παρεκβάσεις του καθεστώτος της Δημοκρατικής ιδεολογίας και πολιτικής πράξης υπήρξε η Εαμοκρατία( 1943 -1944)³ και η διακυβέρνηση της χώρας από τον ΣΥΡΙΖΑ (2015 - ???).

Υπάρχουν σοβαρές ομοιότητες μεταξύ των δύο αυτών τελευταίων παρεκβάσεων :

• Και οι δύο εμπνέονται από τον Λενινισμό⁴ και την Τρίτη Διεθνή⁵, απολύτως η εαμοκρατία, με μερικού χαρακτήρα διαφοροποιήσεις, που δεν αναιρούν τον λενινιστικό του χαρακτήρα, ο ΣΥΡΙΖΑ.
• Και οι δύο λαμβάνουν χώρα σε συνθήκες κρίσης : Πολέμου και στρατιωτικής κατοχής η πρώτη (εξ ου και η αντιπαράθεση είναι ένοπλη), οικονομικής κατάρρευσης και χρεοκοπίας η δεύτερη.
• Και οι δύο αντλούν πολιτικό δυναμικό, σε μέλη, στελέχη και οπαδούς και ψηφοφόρους (σήμερα) από την καθόλου Δημοκρατική παράταξη, που εύλογα συρρικνώνεται και μετατρέπεται πρόσκαιρα σε δευτερεύον πολιτικό μέγεθος.

Συγκεκριμένα : Ο ΕΛΑΣ στελεχώθηκε από τους απότακτους βενιζελικούς αξιωματικούς του κινήματος του ’35. Οι πρόσφυγες της Ιωνίας και του Πόντου, ατράνταχτη βάση των πλειοψηφιών που προπολεμικά εξασφάλιζε το Κόμμα των Φιλελευθέρων στις μεγάλες πόλεις, περνάνε στην Κατοχή μαζικά στο ΕΑΜ. Οι δημοκρατικοί διανοούμενοι δεν αρκούνται πλέον στις αξίες του διαφωτισμού και του φιλελευθερισμού. Πιστεύουν πώς εδώ και τώρα ένας ριζικά άλλος, καλλίτερος κόσμος είναι εφικτός και στρατεύονται ανάλογα, αγνοώντας τις πληροφορίες για την απίστευτη τυραννία που είχε ήδη εγκαθιδρυθεί από τους κομμουνιστές στην ΕΣΣΔ.

Έτσι, η μεγάλη δημοκρατική παράταξη μετατρέπεται σε παρία της μέχρι τότε ενδοκαθεστωτικής αντιπάλου της, τη δεξιάς δηλ. και εύλογα συμπράττει με αυτήν, τασσόμενη υπό την ηγεσία της στην εμφύλια σύρραξη, όντας πάντα περισσότερο διαλλακτική, συμβιβαστική και ειρηνόφιλη, χωρίς όμως να βοηθιέται από την έξαλλη πολιτική του ΚΚΕ, ακόμα και μετά την ήττα του 1949 («Το όπλο παρά πόδα», «τί Πλαστήρας τι Παπάγος» κλπ).

Στη δεκαετία του ’50 η δημοκρατική παράταξη ζει μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας και αρχίζει να ζωηρεύει, μόνο όταν μάζες πολιτών και πολιτικών που βρίσκονταν αριστερά, αντιλαμβάνονται πώς ο μαξιμαλισμός οδηγεί σε αδιέξοδα και πώς μόνο μέσω βαθμιαίων μεταρρυθμίσεων και αλλαγών θα αλλάξει η πολιτική ζωή της χώρας. Έτσι, οι μάζες που το 1958 έδωσαν 24% στην ΕΔΑ στις εκλογές του 1963 κι αφού έχει ήδη δολοφονηθεί ο Λαμπράκης μετακινούνται προς την Ένωση Κέντρου, πράγμα που γίνεται πιο έντονα και επίσημα στις εκλογές του 1964 (οπότε η ΕΔΑ δεν βάζει υποψηφίους σε περιφέρειες, όπου δεν πιθανολογεί ότι εκλέγει βουλευτή, πράγμα που έκανε και στη Ζάκυνθο), δίνοντας το μέγα 53% στο Γέρο⁶.

Το μέγεθος του πολιτικού ρήγματος που υλοποιήθηκε με τον τρόπο αυτό, διεφάνη από το γεγονός, ότι η Ένωση Κέντρου έγινε ανεκτή, ως Κυβέρνηση, μόνο για δύο χρόνια, μέχρι τις 15/7/1965, όταν ο Βασιλιάς και η δεσπόζουσα Άκρα της Δεξιάς πέτυχαν την ανατροπή της και οργάνωσαν για να αποτρέψουν την επανάκαμψή της στην ηγεσία του τόπου, πράγμα βέβαιο, μέσω εκλογών, το πραξικόπημα της 21^ης Απριλίου.

Θα μπορούσε να πει κανείς πως αυτό ήταν και το τελευταίο μεγάλο –και αχρείαστο- λάθος της Δεξιάς, η οποία από τις 28 Οκτωβρίου 1940 και μέχρι σήμερα άλλο σοβαρό πολιτικό λάθος δεν είχε διαπράξει.

Θα μπορούσε να το πει κανείς, αν έλλειπε το πιο πρόσφατο πολιτικό λάθος της ελληνικής Δεξιάς, δηλ. η άμεση και έμμεση, φανερή και κεκαλυμμένη στήριξη της διακυβέρνησης της χώρας από το ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου, παρά τη χρεωκοπία, να μην αλλάξει τίποτα στην Ελλάδα, ρισκάροντας ακόμη και τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας και την ένταξη στο Ευρώ, καθώς απελευθερωμένη από την κατάρρευση του κομμουνισμού στην ΕΣΣΔ, η ορθόδοξη Ρωσία και το Ξανθό Γένος, ξαναέγιναν ελκυστικά στους αντιδραστικούς αντιδυτικούς κύκλους της χώρας τους έχοντες την καταγωγή στο 1204 και στους μετέπειτα ανθενωτικούς, που προτιμούσαν «φακιόλιον Τούρκου εν μέση τη Πόλει ή τιάραν Λατινικήν».

Έτσι, στις συνθήκες της διάλυσης και της χρεοκοπίας, αναπλάθεται το 2011 το πολιτικό σκηνικό, κυρίως μέσω της διάσπασης της Δεξιάς, όταν το επίσημο κόμμα της παράταξης, η ΝΔ, αλλάζει στάση έναντι των μνημονίων, ταυτιζόμενο ουσιαστικά με το ΠΑΣΟΚ, οπότε αποσπώνται δυο κόμματα εκ δεξιών της, ένα σκληρό ναζιστικό, που διατηρεί έκτοτε και μέχρι σήμερα σταθερά αξιοσημείωτη πολιτική απήχηση και ένα ακραιφνώς δεξιό έως ακροδεξιό, οι ΑΝΕΛ, που συντάσσεται εμφανώς με το ΣΥΡΙΖΑ και μέσω της εξαερώσεως του ΠΑΣΟΚ, του κόμματος δηλ. που τήρησε μια στοιχειωδώς ρεαλιστική πολιτική έναντι της κρίσης και της μαζικής μεταναστεύσεως των ψηφοφόρων του στο ΣΥΡΙΖΑ και της εμφανίσεώς του, έτσι, ως κυβερνητικού πλέον κόμματος.

Το πλήγμα για τη δημοκρατική παράταξη είναι μεγάλο. Σε συνθήκες παράκρουσης η προπαγάνδα υπερισχύει της πολιτικής. Εν όσω τα μνημόνια θεωρούνται αιτία της κρίσης και δεν γίνεται αποδεκτό το εύλογο και προφανές (?) ότι η κρίση έφερε τα μνημόνια, είναι εύκολο το επόμενο τερατώδες λογικά βήμα, να θεωρηθούν δηλ. οι δανειστές που εισφέρουν χρήματα υπό όρους, ως υπαίτιοι των δεινών μας, ως νέοι κατακτητές, ως εχθροί, αντί ως σωτήρες.

Δεν είναι βέβαια θέμα μόνο προπαγάνδας, αλλά και συμφερόντων. Καθώς οι «όροι» (και αυτό είναι τα μνημόνια : ΟΡΟΙ & ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ για τη συνέχιση της ροής του χρήματος από εκεί, εδώ) ξεβολεύουν, δυσκολεύουν έως και καταστρέφουν όσους έλληνες και όσα συστήματα ευημέρησαν υπό το προηγούμενο καθεστώς και χάριν αυτού, αυτό ακριβώς το καθεαστώς που μας οδήγησε στη χρεοκοπία.

Εχθροί λοιπόν η Ευρωπαϊκή Ένωση, εχθρός η Γερμανία, ο Σόϊμπλε και η Μέρκελ, εχθρός η Ευρώπη και η Δύση εν γένει.

Και έτσι φτάνουμε στη συγκρότηση κατά την 3ετία 2012 – 2015 δύο μεγάλων πολιτικών μετώπων, που διαπερνούν οριζοντίως σχεδόν όλα τα υφιστάμενα κόμματα και αποτυπώνονται στο 60 – 40% του Δημοψηφίσματος του Ιουλίου 2015, διαίρεση που λίγο - πολύ φαίνεται να ισχύει ακόμη, ενδεχομένως και ποσοτικά.

Πιο συγκεκριμένα, η εχθρότητα αυτή προς την Ευρώπη, λόγω των μνημονίων που δήθεν κατέστρεψαν την Ελλάδα, διακατέχει περισσότερα κόμματα, μέχρι τότε αντίπαλα υποτίθεται μεταξύ τους ή τμήματα περισσοτέρων από ένα κομμάτων. Πρώτα πρώτα διακατέχει εξ ολοκλήρου το ΚΚΕ, τον ΣΥΡΙΖΑ, τους ΑΝΕΛ και τη Χρυσή Αυγή. Μην παραξενεύεσθε για την συνταύτιση, είναι αναπόφευκτη : Οι ανακοινώσεις τους, εκείνης της περιόδου, μοιάζουν τόσο μεταξύ τους, που δεν καταλαβαίνεις από ποιο κόμμα προέρχονται. Και τα τέσσερα κόμματα, κατά το Δημοψήφισμα του Ιουλίου 2015 βρέθηκαν στο χαράκωμα του ΟΧΙ . Διακατέχει επίσης όλους τους μικρούς χώρους της Αριστερίστικης Αριστεράς, τους αναρχοαυτόνομους, την Εκκλησία και σκόρπιους δεξιούς (εκτός ΑΝΕΛ και Χ.Α.), επηρεαζόμενους κυρίως από εκκλησιαστικούς κύκλους.

Και η Δημοκρατική Παράταξη ; Το μεγάλο ΠΑΣΟΚ που στις εκλογές του 2009 πήρε 43,92% και 160 έδρες ; Η ΔΗΜΑΡ; Οι σκόρπιοι μετανοημένοι, οι οποίοι θητεύσαντες έντονα στα νιάτα τους στην κομμουνιστική αριστερά και ασχολούμενοι όλα τα χρόνια της πασοκοκρατίας -απεχθανόμενοι τον Αντρέα- με το κυνήγι και το ψάρεμα, επανέκαμψαν τα τελευταία χρόνια, ψηφίζοντας Σημίτη ;

Είναι προφανές, ότι η Δημοκρατική Παράταξη έπαθε ό,τι και οι βενιζελικοί και το Κόμμα των Φιλελευθέρων στην Κατοχή : Λεηλατήθηκε από την ισχυροποιούμενη παρέκβασή της, σήμερα δηλ. από την ριζοσπαστική Αριστερά που κομματικά εκφράζεται στον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν ήταν δύσκολο, έστω κι αν δεν είχαν γίνει λάθη, όπως εκείνο του κινήματος του ΄35 : Φθαρμένη η Δημοκρατική Παράταξη από την μακροχρόνια (δια του ΠΑΣΟΚ) διακυβέρνηση ενός πελατειακού κράτους και διεφθαρμένη από τις αντιδραστικές «αξίες» της καθόλου Αριστεράς (κρατισμός, αντιιμπεριαλισμός, αυτοαναφορικός συνδικαλισμός, αγιασμός των μέσων χάριν ενός ανέφικτου σκοπού), έχασε τον κόσμο της από έναν άλλο χώρο, τον οποίο καθαγίαζε και κολάκευε πολλά χρόνια για να τον λεηλατεί εκλογικά, προκειμένου να πραγματοποιήσει ο άλλος εκείνος χώρος αυτό που η Δημοκρατική Παράταξη δεν ήθελε να συνεχίζει στις νέες συνθήκες : Να δώσει δηλ. παράταση ζωής σε ένα σύστημα που καταστρέφεται από τις αντιφάσεις του, καταστρέφοντας τη Χώρα : Χαμηλή φορολογία και υψηλές παροχές, χαμηλή παραγωγικότητα και δυσανάλογοι μισθοί, περισσότεροι οι συνταξιούχοι από τους εργαζομένους, εχθρότητα προς τους επιχειρηματίες και λατρεία προς τα προϊόντα του καπιταλισμού και ούτω καθεξής.

Συνέβη πάντως το παράδοξο : Το ΠΑΣΟΚ το 2015 σχεδόν διαλύθηκε, ενώ η ΝΔ που ήλθε στην πολιτική του, με δύο χρόνια καθυστέρηση, συγκράτησε μεγάλο μέρος των δυνάμεών της. Το γεγονός αυτό κατά τη γνώμη μου δείχνει ότι οι οπαδοί της ΝΔ είναι δεμένοι περισσότερο με την παράταξη (τη «φανέλα»), παρά με το κόμμα ή τον ευκαιριακό αρχηγό και δεν μεταβάλλουν εύκολα πολιτική στάση, αν κάτι από αυτά τύχει να αλλάξει και ότι η συγκυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ έβλαψε ιδιαιτέρως το ΠΑΣΟΚ και ελάχιστα τη ΝΔ. Άρα, ο κόσμος του ΠΑΣΟΚ ιδεολογικά επηρεάζεται σημαντικά από τις αξίες και αντιλήψεις της Αριστεράς και την Ιστορία της χώρας και την παγκόσμια, όπως την έχει αφηγηθεί η Αριστερά και δεν βλέπει το κόμμα του, ως καθεστωτικό κόμμα, προορισμένο να εναλλάσσεται με τη Δεξιά στη διακυβέρνηση της χώρας, αλλά σαν ένα κόμμα επαναστατικό, που θα αλλάξει τα πάντα στη χώρα, αλλά light επαναστατικό, που θα αλλάζει τα πάντα άκοπα, εύκολα και χωρίς θυσίες. Η εμπειρία του, όλα αυτά τα χρόνια, ενίσχυσε αυτές τις απόψεις : Διορίζομαι σε έναν ΟΚΩ, σε ένα Δήμο κλπ, όπου δεν χρειάζεται να εργάζομαι, χρησιμοποιώ τη θέση μου για πρόσθετα οικονομικά και υλικά οφέλη, εξασφαλίζω έτσι άνετη ζωή, δωρεάν περίθαλψη και μεγάλη σύνταξη, παίρνω με καταναλωτικό δάνειο ωραίο αμάξι και με στεγαστικό ωραίο σπίτι, χτίζω και ένα εξοχικό στο χωριό. Μα έτσι περίπου δεν είναι ο σοσιαλισμός⁷ ;

Η με ατομικώς ιδιοτελείς όρους (διαρπαγής της λείας) ή στην περίπτωση των αφελών με οπαδικούς όρους αντιπαράθεση όλα αυτά τα χρόνια με τη Νέα Δημοκρατία και η απλοποιημένη αναγωγή της στην αντίθεση Αντρέα – Μητσοτάκη, εμπότισε την ψυχή του κάθε καλού πασόκου με ακατάλυτα αντιδεξιά και δη αντιμητσοτακικά σύνδρομα.

Έτσι και παρότι η υπό τον Κυριάκο Μητσοτάκη Ν.Δ. πλησιάζει περισσότερο από κάθε άλλη φορά προς το Κέντρο (όπου άλλωστε ήταν πάντα το Μητσοτακαϊκο), επιτρέπεται –και επιβάλλεται, κατά το σκέπτεσθαι του κόσμου αυτού- στην Φώφη Γεννηματά να δηλώνει πώς χωρίζει άβυσσος το ΠΑΣΟΚ από τη Νέα Δημοκρατία, παρότι δυο χρόνια πριν τα δύο κόμματα συγκυβερνούσαν, υφυπουργού ούσης και της ιδίας⁸.

Είναι λοιπόν προφανές, ότι στη χώρα μας είχαμε και έχουμε λιγότερα να διασώσουμε και να συντηρήσουμε και περισσότερα να αλλάξουμε, συνεπώς οι προοδευτικοί είναι περισσότερο αναγκαίοι από τους συντηρητικούς.

Η ανάγκη αυτή οδηγεί τα παραδοσιακά καθεστωτικά κόμματα, που μεταξύ τους σήμερα έχουν μάλλον διαφορές ρυθμού παρά προγραμμάτων, να τάσσονται υπέρ των αλλαγών και των μεταρρυθμίσεων, πράγμα που συνιστά σήμερα το περιεχόμενο του πατριωτισμού.

Ως προς την ανασυγκρότηση λοιπόν της Δημοκρατικής παράταξης, εν όψει των σχεδιαζόμενων εκλογών για τον επικεφαλής της, νομίζω, ότι επιβάλλεται :

1. Να ξεχάσουμε όσους πήγαν από το ΠΑΣΟΚ στον ΣΥΡΙΖΑ. Είναι το αντιδραστικό κομμάτι που προσκολλήθηκε στο τότε κυβερνητικό κόμμα και τώρα κάνει το ίδιο στο νυν κυβερνητικό κόμμα. Ιδεολογικά είναι ενδεχόμενο να μεταπεισθεί μέρος των αριστερών του 4%, κριτικάροντας τα λόγια και τα έργα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ αλλά και τη λενινιστική Αριστερά την ίδια και τα ιδεολογικά και θεωρητικά της θεμέλια.
2. Να ασκείται συνεχής πίεση στο ΣΥΡΙΖΑ για τη συγκυβέρνηση με τους ΑΝΕΛ. Δεν υπάρχει πια ούτε για τους ίδιους δικαιολογία (μιλάω πάντα για το 4%). Να αξιώσουμε να σκεφτούν και να μας πουν τι τους ενώνει.
3. Μαζικές μετακινήσεις θα γίνουν, με βέβαιες εκείνες που οφείλονται στην στοίχιση στις γραμμές εκείνου που φαίνεται πώς θα νικήσει. Θα παραμείνουν όμως μάζες εγκλωβισμένες στο ΣΥΡΙΖΑ.
4. Απορρίπτουμε το ερώτημα «- Με ποιόν θα συνεργασθείτε, μετά τις εκλογές ;» Σήμερα δεν μετακινούμεθα εμείς, οι άλλοι πλησιάζουν στις θέσεις μας, από το 2011 συνεχώς μέχρι τώρα. Θα συνεργασθούμε λοιπόν, αν χρειαστεί, με εκείνον που θα μας πλησιάσει περισσότερο, ευρισκόμενοι σε κάθε περίπτωση στην παράταξη του «Ναι στην Ευρώπη».
5. Να συμφιλιωθούμε και να αγαπήσουμε τον κόσμο μας, τον δυτικό δηλ. κόσμο, τον προορισμό κάθε δυστυχισμένου ανά την υφήλιο, συγκρίνοντάς τον όχι με οπτασίες και οράματα, αλλά με άλλους κόσμους που υπήρξαν ή που υπάρχουν και να πάψουμε να πριονίζουμε το κλαδί, όπου καθόμαστε, κάνοντας εξαντλητική αυτοκριτική επί παντός ημετέρου.
6. Να αντιληφθούμε ότι άβυσσος χωρίζει την Δημοκρατική παράταξη όχι από την άλλη καθεστωτική παράταξη (τη Ν.Δ. σήμερα), αλλά από εκείνους που απεργάζονται την καταστροφή του κόσμου μας, προκειμένου να εγκαθιδρύσουν τυραννίες της Δεξιάς ή της Αριστεράς.
7. Να πάρουμε μέρος στην τρέχουσα διαδικασία ανάδειξης αρχηγού, εφ’ όσον βέβαια ολοκληρωθεί, όσο γίνεται περισσότεροι, ανεξάρτητα από το ποιόν θα ψηφίσουμε. Ας ψηφίσουμε άκυρο, αλλά να πάμε!
8. Αλλά κι αν οι εκλογές ματαιωθούν, η Δημοκρατική Παράταξη δεν θα χαθεί και ούτως άλλως θα ανασυγκροτηθεί.
9. Εν τέλει να δημιουργήσουμε ένα κόμμα με δημοκρατική εσωτερική οργάνωση, όπως τόσα και τόσα ευρωπαϊκά κόμματα.
10. Και να θυμόμαστε πώς οι ρίζες μας είναι εκεί όπου η Ελλάδα έγινε μεγάλη, με ανοικτούς ορίζοντες, με φιλοδοξίες και με διεθνείς συμμαχίες, ούσα σεβαστή και χρήσιμη στους φίλους, απαιτώντας και μη επαιτώντας.

Ζάκυνθος, 20 Σεπτεμβρίου 2017

1 Κατά την κλασσική αρχαιότητα σε όλες τις ελληνικές πόλεις, πλην της Σπάρτης, υπήρχαν σταθερά δύο παρατάξεις, των Δημοκρατικών (προσανατολισμένοι προς την Αθήνα) και των Ολιγαρχικών (προσανατολισμένοι προς την Σπάρτη). Στις συνθήκες του Πελοποννησιακού πολέμου και μεταγενέστερα οι συγκρούσεις μεταξύ τους έγιναν συνεχείς, αιματηρές και ένοπλες, πράγμα που οδήγησε βαθμιαία στην αποσύνθεση της κλασσικής Ελλάδας.

2 Μαθητές του Πλάτωνα παρεμπιπτόντως.

3 Θυμόμαστε πάντως, πως η ανάληψη της διακυβέρνησης της χώρας από την παρέκβαση της Δημοκρατίας, δηλ. τον κομμουνισμό, κατέστη σφόδρα πιθανή στη δεκαετία του ’40 και απετράπη χάρις σε ένα σκληρό και αιματηρό 3ετή εμφύλιο πόλεμο.

4 Λενινισμός : Θεωρία και πράξη του δογματοποιημένου Μαρξισμού σε καθυστερημένες κοινωνικοοικονομικά (σε προκαπιταλιστικό δηλ. στάδιο) χώρες.

5 Τρίτη Διεθνής : Η παγκόσμια ένωση των Λενινιστικών Κομμάτων, που ονομάζονται κομμουνιστικά, λειτουργούσα με σκοπό την παγκόσμια επανάσταση του Προλεταριάτου και την εγκαθίδρυση της δικτατορίας του, με σκοπό την οικοδόμηση του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού.

6 Θυμάμαι – μαθητής της Α΄. Γυμνασίου- τη Δευτέρα μετά τις εκλογές του Νοέμβρη του 1963, κόσμο συγκεντρωμένο μπροστά στον ΟΤΕ να παρελαύνει και να τραγουδάει, βάσει ενός ύμνου του Ολυμπιακού : «Παπαντρέου μου μεγάλε, Παπαντρέου μου τρανέ, που ενίκησες τον Κώστα, τον τραμπούκο της ΕΡΕ». Μου φαίνεται πως κάνοντας παρωδία κηδείας, κρατούσαν και κάτι, σαν φέρετρο.

7 Ο κομμουνισμός μάλιστα, θα έλεγες hypocrite lecteur, mon camarade: Στον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του! Αλλά αυτοί ξέρουν τα βασικά και ούτε.

8 Είναι μεγάλο το πρόβλημα της διάστασης λόγων και έργων στην ελληνική πολιτική ζωή, αφορά το ΣΥΝΟΛΟ των ελληνικών κομμάτων και δεν τιμωρείται βραχυχρόνια όσο αξίζει από τους ψηφοφόρους, παρ’ ότι υποσκάπτει μακροχρόνια την αξιοπιστία Πολιτικής και Πολιτικών.

*O Γιώργος Ξένος είναι Δικηγόρος